چگونه یک دستگاه تنفس غواصی کار می‌کند؟
دستگاه تنفس، وسیله‌ای جدید برای غواصی بوده و تنفس را برای غواص در زیر آب بدون نیاز به مخزن هوا از کشتی، امکان پذیر می‌سازد. غواص مخزن هوا را به پشت خود بسته و با خود حمل و آزادانه غواصی می‌کند.
به منظور تأمین هوا، این دستگاه دارای دو یا تعداد بیشتری بطری‌های محکم فلزی، پر شده از هوای فشرده می‌باشد، و یک دریچه مخصوص باعث خروج هوا از شیشه می‌شود. یک لوله خرطومی از دریچه به دهانه متصل شده و دهانه به صورتی ساخته شده که غواص می‌تواند آن را به کمک دندان‌ها محکم بگیرد. از آنجا که بینی غواص با صفحه‌ای پوشیده می‌شود، او باید از راه دهان تنفس نماید. با دستگاه تنفسی که به پشت غواص وصل است و یک تسمه سنگین که آن را در پایین نگه می‌دارد، می‌تواند مانند یک ماهی آزادانه شنا کند. او از کفش‌های مخصوص غواصی «flipper» استفاده می‌کند، به طوری که برای شنا احتیاج به دست‌هایش ندارد و می‌تواند یک دوربین یا نیزه ماهیگیری را بگیرد. در آب‌های کم عمق او می‌تواند به مدت نیم ساعت یا بیشتر در پایین بماند.
ولی حتی بهترین لباس‌های غواصی آزاد، نیز نمی‌تواند غواص را در عمق بیشتر از ۱۰۰ متر نگه دارد. در چنین عمقی، سنگینی آب بالا ده برابر فشاری است که بر اجسام در سطح آب وارد می‌شود. هوای درون بطری‌های هوا در این عمق ده مرتبه سریع‌تر مصرف شده، بنابراین حتی با مخازن بزرگ هوا، می‌توان فقط چند دقیقه آنجا ماند.
مشکل دیگری هنگام غواصی در جاهای عمیق وجود دارد. هوای درون شیشه‌ها مانند هوای معمولی از نیتروژن و اکسیژن تشکیل شده، برای زنده ماندن اکسیژن مورد نیاز است. معمولاً نیتروژنی که تنفس می‌کنیم دوباره به خارج فرستاده می‌شود، ولی با افزایش فشار هوا مقداری نیتروژن در خون و بافت‌ها حل می‌شود. با بالا آمدن غواص، نیتروژن باید از خون و بافت‌ها خارج شود. اگر نیتروژن با سرعت کافی از ریه‌های غواص خارج نشود، در داخل بدن به شکل حباب‌های ریزی در آمده و به رگ‌ها فشار آورده و جریان خون را مسدود می‌کنند و حالت انقباض عضلانی و فلج برای غواص پیش می‌آید و درد شدیدی را احساس می‌کند. حالت حاد آن ممکن است کشنده بوده یا شخص را فلج کند.
به همین دلیل است که غواص وقتی تا عمق 60 تا ۱۰۰ متری پایین رفته است، باید کاملاً آرام بالا آمده و اغلب در هنگام بالا آمدن توقف کند.
