چرا هنگامی که گم می‌شویم، دایره‌وار بدور خود می‌چرخیم؟
با هر کسی که می‌شناسید، می‌توانید شرط ببندید که با چشم بسته مستقیماً در پیاده‌رو قدم بزند بدون آن که از مسیر منحرف شود. مطمئن باشید شرط را خواهید برد.
افرادی که در مه و یا طوفان و برف گم شده بودند، اغلب ساعت‌ها راه پیموده به تصور این که در مسیر مستقیم به جلو می‌روند، ولی بعد از مدتی دوباره به همان نقطه اولیه بازگشته‌اند.
به این دلیل است که بدون راهنمایی چشمهایمان، نمی‌توانیم در مسیر مستقیم حرکت کنیم و این بدان معناست که بین طرف چپ و راست ما تعادل درستی وجود ندارد. برای مثال: قلب در طرف چپ بدن و کبد در سمت راست آن قرار دارد. اسکلت بدن ما نیز نامتقارن است. ستون فقرات نیز کاملاً راست نبوده، ران‌ها و پاهای ما در طرفین بدن با هم متفاوتند و همه این‌ها به این معنی است که ساختمان عضلات بدن ما تقارن ندارند.
ماهیچه‌ها و عضلات ما در طرفین چپ و راست از هم متفاوتند، بنابراین بر نحوه راه رفتن ما تأثیر می‌گدارد. زمانی که چشم‌های خود را می‌بندیم، گام برداشتن توسط عضلات و استخوان‌بندی بدن کنترل می‌شود، چون یکی از طرفین کنترل بیشتری در قدم برداشتن دارد، بنابراین راه‌پیمایی ما به شکل دایره خواهد بود.
ضمناً علاوه بر عضلات پا، عضلات دست نیز در این امر دخیلند. آزمایش‌هایی مبنی بر این که افراد باچشم بسته تلاش کرده‌اند تا اتومبیل را در خط مستقیم برانند انجام شده که در همان ۲۰ دقیقه اول تمام افراد از جاده خارج شده‌اند. پس بهتر است هنگامی که قدم می‌زنید و یا اتومبیل می‌رانید، چشمهایتان را خوب باز کنید!
