زندگینامه بهمن مفید، بازیگر نامی سینما و تئاتر ایران

بهمن مفید از بازیگران قدیمی سینما و تئاتر متولد  ۵ مرداد  ۱۳۲۱ در تهران است؛ وی از  ۵ سالگی با نمایش های پدرش وارد عرصه تئاتر شد و از سال ۴۷ تا ۵۹ در سینمای ایران حضور داشت و در بیش از ۷۰ فیلم بازی کرد. فیلم های مثل قیصر، طوقی، رضا موتوری، پل، داش آکل، باباشمل، رشید، قلندر، جوجه فکلی، رفیق، پشت و خنجر، فریاد مجاهد، نفس بریده، برادرکشی، قدیس و …. آنچه می خوانید بخشی از متن پاسخ های بهمن مفید به خبرنگار ایسنا است.

من  ۵ سالم بود که در نمایش های پدرم بازی می کردم؛ اولین نمایشی هم که حضور داشتم یوسف و زلیخا بود که من نقش کودک قنداقی را داشتم که به زبان می آید و حرف می زند. چون بچه قنداقی نمی توانست حرف بزند، من را قنداق کردند؛ یادم است یک نفر متن را می خواند و من حفظ می کردم. آن موقع نام من در پلاکارد نمایش ها کودک هنرمند بود. یک بار در اداره تئاتر بحث شد و یکی گفت آقا بچه که قبول نیست؛ مرحوم برادرم بیژن مفید گفت: آدم هر چه یاد می گیرد در بچگی است؛ چطور می توانید تجربه کسی را که از بچگی یاد گرفته نادیده بگیرید. این حرف او در حقوق من در وزارت فرهنگ تاثیر گذاشت و با ماهی ۲۶۰ تومان جزو حقوق بگیران قدیمی شدم. به هر حال پدرم و دو برادرم بیژن و اردوان و من معلم های تئاتر بودیم؛ پدرم نقش رستم را بازی می کرد که شبیه آن را خیلی ها می گویند کسی بازی نکرد؛ بیژن هم کار اصلیش نوشتن و تئاتر بود و در کنار آن بازی هم می کرد.

من هم در کنار تحصیل در دانشکده هنرهای دراماتیک، کارگردانی و بازی می کردم و گروهی داشتیم که همه آن ها مثل بهزاد فراهانی، مرحوم رضا میرلوحی، اصغر آقاخانی، هنرپیشه های خیلی خوبی در تئاتر بودند که بعدها بسیار معروف شدند. ما تئاتر خاص خودمان را داشتیم؛ مثلا فراهانی نقش فردوسی را بازی می کرد که در زمان خودش بسیار زیبا بود؛ یا آقای خانی گودرز و بهرام وطن پرست، گیو را در شاهنامه بازی می کردند؛ پدر من معتقد بود ما شاهنامه را داریم درست مثل کارهای شکسپیر و یک بازیگر باید اولین قدمش گذراندن این دوره کلاسیک مملکتش باشد. من، میرلوحی و فراهانی، شکسپیرین های این مملکت هستیم و دیگر هم شبیه ما نیست. با گروه ما این کارها شروع و تمام شد؛ بعد از من هم برادرم اردوان که دکترای کارگردانی داشت، کانون را تشکیل داد و همه هنرپیشه هایی که امروز هستند از کانون آمدند. ما هر چه که در می آوردیم در تئاتر خرج می کردیم، در دوره ای پیش از انقلاب هم جلوی کار ما را گرفتند و به خاطر این که با سیاست های آن ها جور نبودیم، فعالیت من و برادرانم را قدغن اعلام کردند؛ من هم از وزارت فرهنگ و هنر که در آن جا کار می کردم بیرون آمدم و به سینما روی آوردم.

ما در رادیو تهران بهترین نمایشنامه ها را با یک گروهی به بازیگری سیروس ابراهیم زاده، رامین فرزاد، نیکو خردمند، تجدد و فهیمه رستگار به کارگردانی مرحوم بیژن مفید در روزهای پنج شنبه برای دانشجویان اجرا می کردیم که بعدها پروین امیر سلیمانی گوینده رادیوی نیرو هوایی به جمع ما اضافه شد؛ من چون از بچگی در این کار بودم، نمی توانم تاریخ بگویم، الان نمی دانم کی در رادیو بودم، ولی نوارهایش قطعا در رادیو تهران موجود است.

تالار رودکی (وحدت) با بازی من در اپرای زال و رودابه افتتاح شد؛ من یکی از تک بازیگران باله کشور بودم که در نقش زال باله کار کردم و خانمی به اسم افسانه دیهیم، نقش رودابه را بازی می کرد. در پرده های بعدی که از باله بیرون می آمدم، در کنار مرحوم حسین سرشار اپرا می خواندم.سال ۶۰ دیدم نه در تئاتر جایی برای من هست و نه در سینما. کار من هم این است. یعنی من این شغل را انتخاب نکردم و این شغل من را از  ۵ سالگی انتخاب کرد. دیدم شغل دیگری هم ندارم، بلند شدم و به آمریکا رفتم.در خارج، من تئاتر خانوادگی مفید را ادامه دادم؛ سالی یکبار هم برنامه برای مردم ایرانی اجرا می کردیم تا بچه های ایرانی گرفتار بابانول نشوند و عمو نوروزشان را دوست داشته باشند.

مردم ما، نقش هایی را از هر یک از ما خوششان آمده و تهیه کننده های تئاتر و سینما هم سعی می کنند برای این که گیشه جواب دهد از آن نقش استفاده کند؛ به این دلیل است که یکی همیشه سیاه بازی می کند و یا جاهل می شود؛ چون گیشه جواب می دهد. فراهانی هم این جا همین کار را می کند، می رود کت جادویی بازی می کند؛ برای این که بتواند تئاتری مثل مریم و مرداویج و یا گل و قداره را روی صحنه ببرد. اواخر سال  ۷۸ بود که شنیدم مادرم مریض است و آمدم به ایشان و خانواده ام سر بزنم. آقای خاتمی در لس آنجلس یک نطقی کردند؛ آن موقع من در دبی بودم. ایشان گفتند هر آدمی می تواند بگردد، به شرطی که منافق نباشد و یا آدم نکشته باشد. ما هم این دو کار را نکرده بودیم؛ من آمدم و دیدن رفقا و مردم خوب ایران هم مزید بر علت شد که نروم.

بهمن مفید که مدت یک سال به دلیل سرطان ریه تحت درمان بود در ۲۶ مرداد ۱۳۹۹ در سن ۷۸ سالگی، در خانه‌اش در تهران درگذشت.