کارگردان‌های بزرگ در مورد سینمای ژانر وحشت چه گفته‌اند؟

تیم برتون:

من با تماشای فیلم های ترسناک «همر» در عصر روزهای یکشنبه بزرگ شدم. آنها به نوعی همه زیبایی های تکان دهنده هولناک و پر زرق و برق فیلم های ترسناک را در خود جمع کرده بودند.رنگ های تند و سیاهی که در تصاویرشان به کار رفته بود، قدرت مضمون ها و داستان آنها چیزی را که مدت ها گم کرده بودیم دوباره به ما بازگرداند. چیزی شبیه قصه های فولکلور ناب. من «یکشنبه سیاه» را بیست بار دیده ام و داستان آن را همیشه فراموش می کنم. اما تصاویر آن تا ابد در ذهنم جا خوش کرده و هرگز آنها را از یاد نمی برم. همیشه در فیلم های ترسناک یا مضمون آنها، مکانی وجود دارد که فقط و فقط تصاویر می توانند تمام رازها و تمام چیزهای پنهان و آشکار آن جای خاص را برایتان بازگو کنند. شما تنها با یک تصویر روبرویید و انگار همین تصویر کل قصه فیلم را برایتان تعریف می کند. فکر می کنم یکی از جذاب ترین چیزهایی که در فیلم های ترسناک وجود دارد همین ویژگی است: « تصاویر با شما سخن می گویند». هیچ وقت از تماشای فیلم های ترسناک به اندازه زندگی واقعی نترسیده ام. هنگامی که از لس آنجلس رفتم، حاضر بودم در هر جایی غیر از آنجا زندگی کنم چون در آنجا باطن افراد با تصویری که از خودشان نشان می دهند، کاملاً مغایر است. حالت اساطیری خندان و دوست داشتنی مردم، نقابی بر چیزهای دیگرشان زده که مدام باعث می شود احساس ناراحتی و عذاب بکنید. راستی باید به چیزی اعتراف کنم من وقتی که بچه بودم همیشه از کریسمس می ترسیدم نمی دانم چرا، اما یک چیز را می دانم کریسمس زمانی است که مردم بیش از هر زمان دیگری در سال، در آن خودکشی می کنند!

دیوید لینچ:

فکر می کنم وحشتناک ترین چیزی که وجود دارد این است که متوجه شوید آدمی باهوش و فوق العاده خلاق، کسی که به هیچ وجه از نظر روحی و در زندگی شخصی اش مشکلی ندارد، روحش را به شیطان فروخته و مدام از طرف او وسوسه می شود، در یک کلام خودش را وقف شیطان کرده است.در زندگی ام از موضوعات مختلف یا عقاید و افکار اشخاص گوناگون خیلی ترسیده ام، اما زمانی که فیلم می سازید، شما درون «ترس» قرار می گیرید و آن را از زوایای مختلف بررسی می کنید. هرکسی در فیلمسازی مرزی را برای خودش تعیین کرده که از آن تجاوز نمی کند. من حد و مرزم را می دانم و البته ممکن است فرسنگ ها از ذهنیت تماشاگران آثارم دورتر باشد. راستی می دانید چه چیزی مرا بیشتر می ترساند، این که بسیاری از بیماران روانی می گویند: «دوران کودکی خوب و خوشی داشته اند و از آن لذت برده اند!!!» البته دوران کودکی مرا نرده های چوبی، پرچین ها، آسمان آبی، گل های قرمز، ردیف درختان خیابان، خانه های قدیمی زیبا، شیر فروش، درختان گیلاس و میلیون ها مورچه ای که از آن درختان بالا و پایین می رفتند تشکیل داده بودند، آن زمان مثل رویا بود. وقتی برای اولین بار وارد نیویورک و فیلادلفیا شدم به خاطر تضاد زیادی که با محل قبلی زندگی ام داشتند، شدیداً رویم تاثیر گذاشتند و مرا شوکه کردند، چیزهایی که دراین دو شهر دیدم آنقدر مرا ترساندند که حس کردم در دنیای دیگری هستم.

برایان دی پالما:

من تا به حال فیلم های زیادی ساخته ام و منتقدان و تماشاگران اصرار دارند تا این فیلم ها را در «ژانر وحشت» قرار دهند، به نظر خودم این فیلم ها در این ژانر جایی ندارند.فکر می کنم «فیلم های همر»، خون آشام ها و فرانکشتاین فیلم های ترسناکی هستند. من آن را خیلی خیلی دوست دارم. اما در مورد فیلم های خودم اصلاً چنین حسی ندارم. البته همواره تلاش دارم تا به سبک جدیدی از فیلم های همر برسم. شاید متوجه شده باشید من تمایل عجیب و غریبی به حضور دوربین چشم چران، شخصیت های از ریخت افتاده و کاملاً درب و داغون و ترکیب آنها با نگاهی سوبژکتیو به دنیا، در فیلم هایم دارم.مادرم نقش تعیین کننده ای در دیدگاه من به جهان داشت. او تصویری واژگون و بدریخت (بهتر بگویم تصویری کاملاً سیاه) از دنیای اطرافم به من نشان داد. من کوچک ترین بچه خانواده بودم. بیشتر اوقات پیش پدرم می رفتم. او جراح بود و من می دیدم که چگونه بیمارانش را عمل می کند با چاقوی جراحی بدنشان را شکاف می دهد یا حتی بعضی وقت ها پاهایشان را قطع می کند. پدرم کمتر به خانه می آمد. مادرم بیشتر از همه به برادر بزرگ ترم توجه داشت. من چندان برای بقیه اهمیتی نداشتم، مدام در اتاقم بودم و خودم را با ابزار علمی مشغول می کردم.