قانون راک در مورد هزینه ابزارهای نیمه رسانا چه می‌گوید؟
قانون راک می‌گوید که هزینه ابزارهای نیمه رسانا هرچهار سال دوبرابر می شود. از آنجایی که در میانه دهه ۱۹۹۰، مور اولین بار به طور علنی درباره آن صحبت کرد، گاهی اوقات این بیان را قانون دوم مور می نامند، اما ما به آن قانون راک می گوییم، چون خود مور آنرا به آرتورراک (A. Rock)، یکی از سهام داران اخیر شرکت اینتل، نسبت می دهد. با این منطق کارخانه های تراشه سازی باید در اواخر دهه ۱۹۹۰ با هزینه ای ۵ میلیارد دلاری و در حال حاضر ۱۰ میلیارد دلاری روبه رو شده باشند. اما چنین نیست. شرکت تحقیقاتی VLSI هزینه هر یک از کارخانه های تراشه سازی را ۲ میلیارد دلار ارزیابی می کند که در اواخر دهه ۱۹۹۰ حتی با وجود افزایش بهره وری نیز همین مقدار بود. به گفته هاچسون این کارخانه ها در دهه ۱۹۸۰ بازدهی شان را افزایش دادند و در دهه ۱۹۹۰ شروع به افزایش ظرفیت پذیرش شان کردند. ظرفیت پذیرش تعداد ویفرهایی است که یک کارخانه در زمان معین تولید می کند. ظرفیت پذیرش ویفر از ۲۰ قطعه در ساعت در اوایل دهه ۱۹۹۰ به حدود ۴۰ تا ۵۰ قطعه در ساعت در حال حاضر افزایش یافته است. به هر حال این قانون نادرست بود. در واقع آنچه که اهمیت دارد ارزش محصول یک کارخانه است نه هزینه آن. اگر یک کارخانه ۱۰۰ میلیارد دلاری به ازای هرپتی ترانزیستورهای فراوانی تولید کند و بتواند نرخ های رقیب ۱۰ میلیارد دلاری را بشکند، مقرون به صرفه خواهد بود (البته اگر بتوانید سرمایه اولیه را از یک ائتلاف کمپانی ها یا قاره ها فراهم کنید.)
زمانی که مدارهای مجتمع برای اولین بار ساخته شدند، قالب الگوی مدار توسط کارگری که با یک برس موی شتر ۱۰ سنتی سروکار داشت در موم قرار می گرفت. سپس این ویفر در اسیدسولفوریک غوطه ور می شد تا تنها الگوی مدار باقی بماند. امروز این کار به کمک یک پله ساز ۱۴ میلیون دلاری با طول موج ۱۹۳ نانومتر انجام می شود و به زودی مشعل به دستگاهی ۲۵ میلیون دلاری سپرده می شود. با این حال آن ابزار به خاطر تولید میلیاردها ترانزیستور بیشتر، بسیار ارزان تر از برس های ده سنتی است. به گفته هاچسون «اگر تمام چینی ها جمع شوند نمی توانند با استفاده از برس های موی شتری تولید یک هفته شرکت اینتل را بسازند» بنابراین اگر قیمت ترانزیستورها از ده سنت برای دوجین به یک دلار برای ۱۰۰ میلیارد ترانزیستور رسیده است، تعجب نکنید. اما این مسئله چه تأثیری در قیمت کامپیوترهای خانگی داشت؟ پاسخ را می توان در قانون ماکرونه جست وجو کرد.
