فیلم مزاحم از سیروس الوند – معرفی و نقد و تحلیل

کارگردان: سیروس الوند /نویسنده: فیلمنامه: خشایار الوند/بازنویسی و پرداخت نهایی: سیروس الوند/مدیر تولید: داریوش بابائیان/ مدیر فیلمبرداری: علی اللهیاری/تدوین: حسن ایوبی/موسیقی: فریبرز لاچینی/صدابردار و صداگذار: جهانگیر میرشکاری/طراح صحنه و لباس: مجید نیامراد/چهره‌پردازی: عاطفه رضوی، مهرداد شکرابی/دستیار اول کارگردان و برنامه‌ریز: امیر شهاب اسماعیلی/ عکس: محمد فوقانی/ جلوه‌های ویژه: عباس شوقی/تهیه‌کننده: داریوش بابائیان، سیروس الوند/بازیگران: خسرو شکیبایی، میترا حجار، امین حیایی، همایون ارشادی، لعیا زنگنه، سعید پیردوست، علی اصغر طبسی، نادیا گلچین، نازنین خورشیدی.

خلاصهٔ داستان: نیما دادگر «پنجاه و چند ساله» بازیگر محبوب و مطرح سینما و تئاتر به تازگی با دختر جوانی به نام غزال صابری که هنرجوی رشته بازیگری است ازدواج کرده است. نیما دادگر در حال بازی در فیلم خاکستر عشق است. فیلم را سینماگری مطرح به نام کورش سمیعی می‌سازد. نیما روی موفقیت فیلم حساب می‌کند. همه‌چیز به خوبی پیش می‌رود اما مزاحمت‌های تلفنی دختری ناشناس، آرامش نیما دادگر را درهم می‌ریزد. نیما ابتدا اهمیت نمی‌دهد. اما مزاحمت‌ها ادامه می‌یابد…

سیروس الوند با پشتکاری خیره‌کننده به ساخت فیلم‌های خاص خود مشغول است. ملودرام‌هایی با چاشنی حادثه و اندکی تعلیق و خشونت. با جهت‌گیری‌های آشکار اخلاقی و وفادار به سنت پاورقی‌نویسی مطبوعاتی. با استانداردهای معمولا مشخص و با نگاهی آشکار به گیشه. آوار، محموله، شب حادثه، یکبار برای همیشه، چهره، هتل کارتن، دست‌های آلوده و حالا هم مزاحم.

در این میان یکبار برای همیشه نقطه عطفی در کارنامه سینمایی الوند محسوب می‌شد که در سال 71‌ توانست در میان رقبایی چون داریوش مهرجویی (سارا)، ابراهیم حاتمی‌کیا (از کرخه تا راین) و مسعود کیمیایی (ردپای گرگ)، سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی را به دست بیاورد.

یکبار برای همیشه سقف سینمای الوند را تا به امروز نمایش می‌دهد. تمایل همیشگی الوند برای روایت قصه‌هایی ساده با جهت‌گیری‌های کلیشه‌ای اخلاقی، در اینجا در چارچوبی درست به لحاظ داستان و شخصیت‌پردازی شکل و شمایل قابل قبولی پیدا می‌کند. سینمایی سالم که لحظات سرگرم‌کننده‌ای را برای تماشاگر فراهم می‌سازد. ملودرامی که در لحظاتی می‌تواند از قالب‌های کلیشه‌ای بیرون بجهد و در موازنه‌ای حساس، نه در ورطهٔ باج دادن به تماشاگر بیفتد و نه صبغهٔ روشنفکرانه بیاید.

از مزاحم چیز زیادی نمی‌دانیم. عکس‌های تست گریم فیلم، هیچ انتظار ویژه‌ای در تماشاگر برنمی‌انگیزد. کادر بازیگران مجرب فیلم (شکیبایی، حجار، حیایی و زنگنه) و خلاصه داستان فیلم و برخی از شنیده‌ها و خوانده‌ها حکایت از این دارند که بار دیگر الوند با روایت داستانی که قرار است بر کشش، پرفراز و نشیب و غافلگیرکننده باشد، به نبرد با تماشاگر می‌آید. نبردی که در تمام فیلم‌هایش تکرار می‌شوند اما به‌ندرت حاصل دلپذیری به بار می‌آورده‌اند. شاید تزریق کمی افراطگری ‌ و احساسات لگام‌گسسته (مثل فیلم‌های جیرانی) آن گرما و حس لازم را برای فیلم‌های الوند به ارمغان بیاورد.