آیا تصمیم آمریکا برای بازنشستگی جنگنده F-14 تامکت، قبل از توسعه جنگنده اختصاصی برای نیروی دریایی، زودهنگام و اشتباه بود؟

گزارش‌های داخلی در ارتش آمریکا وجود دارند که به باور تنظیم‌کننده‌های آنها هم سوپر هورنت و هم F-35C به شدت توسط هواپیما‌های جنگنده نسل پنجم جدید دشمنان آمریکا مانند سوخو T-50 PAK-FA ساخت روسیه و چنگدو J-20 به چالش کشیده شده‌اند.

در حالی که نیاز به قابلیت حمله دوربرد مبتنی بر پرواز هواپیماها از عرشه ناوها هواپیمابر یک موضوع بحث در واشنگتن شده، نیاز نیروی دریایی ایالات متحده برای بهبود قابلیت‌های ایجادکننده برتری هوایی اغلب نادیده گرفته شده.

نیروی دریایی آمریکا از زمان بازنشستگی هواپیمای جنگنده اف-14 تامکت، جنگنده اختصاصی نداشته است.این هواپیما در سال 2006 بازنشسته شد.

اما اکنون، با ظهور تهدیدهای جدید برای ناوهای هواپیمابر، جنگنده‌های متخاصم جدید می‌توانند برای بوئینگ F/A-18E/F سوپر هورنت و لاکهید مارتین F-35 چالش ایجاد کنند.

گزارش اخیر موسسه هادسون با عنوان Sharpening the Spear: The Carrier، Joint Force، and High End Conflict ، خاطرنشان می‌کند که  برخی از هواپیما‌های متخاصم فعلی مانند Su-30SM روسیه، Su-35S و J-11D و J-15 چینی تهدیدی جدی برای ناوگان سوپر هورنت هستند.

در حال حاضر، F/A-18E/F در برابر هواپیما‌های چینی J-11 با یک نقطه ضعف شدید کم بودن سرعت روبرو است،  هواپیمای چینی می‌تواند موشک‌های برد بلندتری بیشتر از برد موشک‌های AIM-120 آمریکا شلیک کند.

همچنین F-35C شتاب بسیار کمتری نسبت به رقبای خود دارد و تنها  می‌تواند دو موشک AIM-120 در داخل خود حمل کند. نویسندگان مقاله بر این باورند که نیروی دریایی و نیروی هوایی باید ترتیبی بدهند تا  این هواپیما بتواند شش موشک AIM-120 را در داخل حمل کند.

F-35C هرگز به عنوان یک جنگنده تمام عیار طراحی نشده. به گفته یکی از مقامات بازنشسته نیروی دریایی ایالات متحده، در واقع، برنامه ریزان نیروی دریایی در اواسط دهه 1990 می‌خواستند که این هواپیما تنها قابلیت بسیار محدود هوا به هوا داشته باشد. در آن زمان، برخی از برنامه ریزان نیروی دریایی می‌خواستند اگر بازنشستگی F-14 نهایی شود، نسلی از Grumman A-6 Intruder جانشین آن شود.

در این دوره، بسیاری از مقامات معتقد بودند که نبرد هوایی یادگاری از گذشته در دوران پس از جنگ سرد است. آن‌ها پیش‌بینی می‌کردند که بیشتر درگیری‌های آینده، هوا به زمین باشد.

اما برنامه F/A-XX نیروی دریایی می‌تواند برای پر کردن شکاف برتری هوایی این سرویس مورد استفاده قرار گیرد. اما مشکل اینجاست که نیروی دریایی F/A-XX را به عنوان جایگزین چند منظوره سوپر هورنت دنبال می‌کند تا یک جنگنده برای برتری هوایی. گزارش موسسه هادسون خاطرنشان می‌کند که توسعه آن باعث می‌شود که نیروی دریایی بدون جنگنده نسل ششم برتری هوایی مبتنی بر ناو هواپیمابر باقی بماند.

هواپیمای جنگنده آرمانی نسل جدید باید دارای این ویژگی‌ها باشد: «باید بتواند دارای آرایه‌های حسگر غیرفعال و فعال بزرگ، سرعت کروز نسبتاً بالا باشد. بتواند یک محفظه تسلیحات داخلی بزرگ با قابلیت پرتاب موشک‌های متعدد را در خود جای دهد و بتواند فضایی برای استفاده از فناوری‌های آینده مانند HPM [مایکروویو‌های پرقدرت] و لیزر‌ها داشته باشد.»

در حالی که F/A-XX و FX نیروی هوایی در مراحل ابتدایی خود هستند، مشخص شده است که این هواپیما‌ها طراحی‌های متفاوتی خواهند داشت که احتمالاً دارای فناوری‌های مشترک هستند. به نظر می‌رسد نیروی دریایی بر روی یک طرح مفهومی شبیه به F-14 دفاعی‌تر تمرکز کرده است در حالی که نیروی هوایی به دنبال یک پلت فرم برتری هوایی تهاجمی‌تر است که بتواند جایگزین لاکهید مارتین F-22 Raptor شود. همانطور که در سال‌های آینده خواهید دید، تفاوت بین ماموریت اصلی و تهدیدات احتمالی باعث ایجاد تفاوت‌های قابل توجهی بین برنامه‌های F/A-XX و FX و همچنین سیستم‌های قدیمی مانند F-22 و F-35 خواهد شد.

خلاصه‌ای از این مقاله