چرا ریشه‌کن کردن فقر به این سادگی‌ها نیست؟ تله فقر چیست؟

اقتصاد‌دانان این شرایط دلسرد‌کننده را تله رفاه welfare trap می‌نامند ـــ که یکی از انواع تله فقر است که میلیون‌ها نفر در سراسر جهان را درگیر خود کرده است.

اکثر جوامع در طول تاریخ از راهکار‌هایی برای کمک به مردم فقیر در رفع نیاز‌های ابتدایی‌شان استفاده می‌کردند. قبل از قرن بیستم، گروه‌های مذهبی و مؤسسات خیریه خصوصی اغلب چنین طرح‌هایی را اجرا می‌کردند. امروزه، آنها را با نام طرح‌های رفاهی می‌شناسند و معمولا به شکل یارانه‌های دولتی برای مسکن، خوراک، انرژی و مراقبت از سلامتی هستند.

این چرخه معیوب هم برای افراد فقیر و هم افراد خارج از آن زیان‌بار است. عمده مدل‌های اقتصادی مردم را بازیگرانی خردمند در نظر می‌گیرند که ضرر و فایده انتخاب‌هایشان را می‌سنجند و سودمند‌ترین مسیر را انتخاب می‌کنند. اگر افراد فقیر بدانند که از کار کردن سود خالص چندانی به دست نمی‌آورند، ترجیح می‌دهند که مشمول دریافت کمک‌های دولتی باقی بمانند. البته، مردم به دلایل زیادی کار می‌کنند، از جمله هنجار‌های اجتماعی و ارزش‌های شخصی. اما درآمد اصلی‌ترین انگیزه برای ادامه دادن شغل است و هنگامی که افراد کمتری در مشاغل جدید به کار گرفته شوند، چرخ اقتصاد کند شده و مردم را در فقر نگه می‌دارد و آنها را به طور بالقوه تا سر حد فقر می‌کشاند.

برخی پیشنهاد داده‌اند که می‌توان با حذف تمام طرح‌های حمایتی دولت، به  این چرخه به وجود آمده پایان داد. اما اکثریت به این نتیجه رسیده‌اند که این نظر واقع‌گرایانه و انسانی نیست.

یک راه‌حل مطرح شده که می‌تواند حتی باعث افزایش منفعت جهانی شود. درآمد پایه جهانی universal basic income، مزایای ثابتی را صرف نظر از وضعیت ثروت و شغل، برای تمام افراد جامعه فراهم می‌کند. این تنها سیاست شناخته‌شده‌ای است که می‌تواند تله‌های رفاه را کاملاً حذف کند، زیرا هر درآمد دریافتی به جای جایگزینی با مزایا، نقش مکمل خواهد داشت.

اقتصاد‌دانان و متفکران متعددی از قرن هجدهم از این ایده حمایت کرده‌اند. اما در حال حاضر، درآمد پایه جهانی تا حد زیادی به شکل تئوریک باقی مانده است. اگرچه در برخی مناطق در مقیاس محدود آزمایش شده.

هر راهبردی که دولت‌ها دنبال می‌کنند، بایستی مسئله تله رفاه را حل کند و مستلزم احترام به استقلال و اختیار مردم است.