آیا جنگ داخلی آمریکا واقعا برای لغو برده‌داری بوده است؟
در دهه‌ی ۶۰ قرن نوزدهم میلادی، یازده ایالت جنوبی از ایالت متحده‌ی آمریکا خارج شدند و با یکدیگر ایالات کنفدراسیون آمریکا را تشکیل دادند. آنها در جواب جنبش رو به رشد لغو برده‌داری ملی، از ایالات متحده‌ی آمریکا جدا شدند. ولی حدود یک سال بعد از اتمام جنگ داخلی، منابع جنوبی ادعا کردند که کشمکش‌ها در اصل بدلیل حفظ حقوق ایالت‌ها بوده. پس این تاریخ تجدیدنظرطلب چگونه شکل گرفت؟
کارن ال. کاکس افسانه‌ی فرهنگی جنبش از دست‌رفته را بررسی می‌کند.
بین ۱۸۶۰ و ۱۸۶۱، ۱۱ ایالت جنوبی از ایالات متحده جدا شدند و ایالات کنفدراسیون آمریکا را شکل دادند. آنها در جواب جنبش ملیِ رو به رشد لغو برده‌داری از ایالات متحده‌ی آمریکا جدا شدند. ایالت میسیسیپی گفت: «موضع ما با قانون برده‌داری مطابقت دارد.» کارولینا‌ی جنوبی به خصومت ایالات مخالف برده‌داری با نهاد برده‌داری اشاره کرد. در مارس ۱۸۶۱، معاون رئیس کنفدراسوین، الکساندر استیونز، گفت که سنگ‌بنای دولت جدید برتری سفیدپوستان یا به قول خودش، «بردگی» و «اطاعت» از سفیدپوستان عملی طبیعی و عادی برای سیاه‌پوستان آمریکا، و «دلیل گسستگی‌های اخیر و انقلاب کنونی‌ست»
سه هفته بعد از سخنرانی بدنام بنیان‌‌گذاری جنگ داخلی آمریکا آغاز شد. کشمکش‌ها چهار سال طول کشید و با ۷۵۰,۰۰۰ کشته و با شکست کنفدراسیون به اتمام رسید.
تا سال ۱۸۶۶، حدود یک سال پس از اتمام جنگ، منابع جنوبی ادعا کردند که جنگ در اصل، به دلیل برده‌داری نبوده. در عین حال، فردریک داگلاس، مخالف بردگی و یک برده سابق هشدار داد: «الان روحیه‌ی جدایی، قوی‌تر از هر وقتی‌ست»
از سخنان رهبران کنفدراسیون، دلیل جنگ نمی‌توانست واضح‌‌تر باشد، برده‌داری بود. پس چگونه این تاریخ تجدیدنظرطلب شکل گرفت؟ جوابش در جنبش از دست رفته پیدا می‌شود – یک افسانه‌ی فرهنگی درباره‌ی کنفدراسیون.
این اصطلاح را ادوارد پولارد، خبرنگار حامی کنفدراسیون ابداع کرد. او در سال ۱۸۶۶ «جنبش از دست‌رفته، تاریخ جدید جنوب از جنگ کنفدراسیون» را منتشر کرد. پولارد به حق حکومت مستقل ایالات تمام مناطق که در قانون اساسی وجود دارد، بجز آن‌هایی که به صراحت توسط دولت ملی انتخاب شده‌اند، اشاره کرد. به گفته او کنفدراسیون حامی برده‌داری نبود، حامی حق ایالات برای انتخاب پذیرش برده‌داری بود. این توجیه، دفاع مستند سفیدپوستان جنوب را از برده‌داری و برتری سفیدپوستان به یک دفاع میهن‌پرستانه از قانون اساسی تبدیل کرد.
جنگ داخلی، کشور را ویران کرده بود، و طرفداران کنفدراسیون را وادار به دست به کار شدن برای توجیه کارهایشان کرد. بسیاری از نویسندگان حامی کنفدراسیون، رهبران سیاسی و دیگران سریع خود را با وضعیت وفق داده، و شروع به گسترش روایت جنبش از دست رفته کرند.
یک سازمان، بنام دختران متحده‌ی کنفدراسیون، نقشی کلیدی در انتقال ایده جنبش از دست رفته به نسل‌های آینده داشتند. تاسیس شده در نشویل تنسی در سال ۱۸۹۴، دختران متحد کنفدراسیون، هزاران زن جنوبی طبقه‌ی اجتماعی متوسط و بالا را متحد کرد. این سازمان(UDC)، هزاران دلار برای ساخت یادبوهایی از سربازان کنفدراسیون جمع کرد. این آثار در مراسم‌های عمومی رونمایی می‌شدند و به آنها مکان‌هایی برجسته، مخصوصا در حیاط دادگاه‌ها داده می‌شد. این سازمان حتی در مدارس عمومی نیز پرتره‌هایی از کنفدراسیون قرار داد. آنها کتاب‌های درسی را برای کم کردن وحشت برده‌داری و اهمیت آن در جنگ داخلی، کنترل می‌کردند و تاریخ تجدیدپذیر طلبانه و ایده‌‌ی نژادپرستی را به نسل‌های دیگر انتقال دادند.
تا سال ۱۹۱۸، دختران متحده‌ی کنفدراسیون، ادعا داشتند که بیش از ۱۰۰,۰۰۰ عضو دارند. همانطور که تعدادشان بیشتر می‌شد، نفوذ آنها در خارج از جنوب هم بیشتر می‌شد. رئیسان جمهور ویلیام هووارد تفت و ویلسون با اعضای این سازمان دیدار کرده و به آنها اجازه تجلیل از کنفدراسیون را در قبرستان ملی ارلینگتون دادند.
این سازمان هنوز هم سرپاست و از نمادهای کنفدراسیون بعنوان بخشی از یک میراث باشکوه قربانی شدن اجدادشان یاد می‌کند. با وجود اینکه ثروت منابع اصلی، نشان می‌داد که برده‌داری علت اصلی جنگ داخلی بوده، این افسانه در مورد حقوق دولت‌ها هنوز هم وجود دارد.
در دوران پس از جنگ، فردریک داگلاس و لغوکنندگان هم‌دوره‌ی خود، می‌ترسیدند که حذف برده‌داری از تاریخ جنگ داخلی بتواند نقشی در شکست دولت در حفظ حقوق سیاه‌پوستان آمریکا داشته باشد- ترسی که بارها منطقی بودنش ثابت شده‌است. در یک سخنرانی در قبرستان آرلینگتون در سال ۱۸۷۱، داگلاس گفت: «بعضی اوقات از ما به نام میهن‌پرستی درخواست می‌شود که شایستگی‌های این مبارزه ترسناک را فراموش کنیم و از کسانی که به زندگی ملت ضربه زده، با تحسینی برابر با با آنانی که برای نجاتش تلاش کردند یاد کنیم آنانی که برای برده‌داری جنگیدند و آنانی که برای آزادی و عدالت جنگیدند. اگر جنگ فراموش شود، در نام مقدسات می‌پرسم انسان باید چه چیزی را به خاطر بسپرد؟»
