فیلم‌هایی درباره افراد مبتلا به اختلال اوتیسم
اوتیسم، همچنین به عنوان اختلال طیف اوتیسم (ASD) شناخته می شود، یک اختلال عصبی رشدی پیچیده است که بر ارتباطات، رفتار و تعامل اجتماعی تأثیر می گذارد. این بیماری با طیف گسترده ای از علائم مشخص می شود که می تواند از فردی به فرد دیگر بسیار متفاوت باشد. ASD یک اختلال “طیف” در نظر گرفته می شود زیرا طیف متنوعی از چالش ها و توانایی ها را در بر می گیرد.
ویژگی های کلیدی اوتیسم عبارتند از:
چالش های ارتباطی: افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است در ارتباط کلامی و غیرکلامی مشکل داشته باشند. این می تواند به صورت تاخیر در رشد گفتار، الگوهای تکراری گفتار، مشکل در درک طعنه یا شوخی، و مشکل در حفظ مکالمات پشت سر هم ظاهر شود.
مشکلات اجتماعی: افراد مبتلا به اوتیسم اغلب در درک و هدایت تعاملات اجتماعی با چالش هایی روبرو هستند. آنها ممکن است با تفسیر نشانه های اجتماعی، خواندن حالات چهره و درک دیدگاه ها و احساسات دیگران مشکل داشته باشند. این می تواند منجر به مشکل در شکل گیری و حفظ روابط شود.
رفتارهای تکراری: بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم درگیر رفتارها یا روال های تکراری هستند. این رفتارها می‌تواند شامل حرکات تکراری (مانند تکان دادن یا تکان دادن دست)، پایبندی دقیق به روال‌ها و ترجیح قوی برای یکسانی باشد.
حساسیت های حسی: افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است حساسیت های حسی آنها افزایش یافته یا کاهش یافته باشد. آنها ممکن است به خصوص به صداها، نورها، بافت ها یا سایر محرک های حسی حساس باشند. برعکس، برخی از افراد ممکن است تحمل بیشتری برای ورودی حسی داشته باشند.
علایق باریک: بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم علاقه شدیدی به موضوعات خاص دارند. آنها ممکن است در مورد این موضوعات بسیار آگاه شوند و بخواهند برای مدت طولانی در مورد آنها بحث کنند یا در فعالیت های مرتبط با آنها شرکت کنند.
توجه به این نکته مهم است که اوتیسم یک بیماری مادام العمر است، اما با مداخلات و حمایت های مناسب، افراد مبتلا به اوتیسم می توانند زندگی رضایت بخشی داشته باشند. مداخله زودهنگام، رفتار درمانی، گفتار درمانی، کاردرمانی و سایر مداخلات مناسب می تواند به افراد مبتلا به ASD کمک کند تا مهارت های خود را توسعه دهند و چالش ها را مدیریت کنند.
درک اوتیسم در طول زمان تکامل یافته است، و به رسمیت شناخته شده است که هر فرد مبتلا به اوتیسم منحصر به فرد است، با نقاط قوت و مشکلات خود. این درک به مفهوم تنوع عصبی منجر شده است که بر ارزش تفاوت های عصبی در جامعه تأکید می کند.
“مرد بارانی”؛ محصول ۱۹۸۸
اولین و مشهورترین فیلمی که در آن اوتیسم مطرح شد “مرد بارانی” محصول سال ۱۹۸۸ بود. داستین هافمن در این فیلم در نقش ریموند ببیت (مرد بارانی) خوش درخشید. این فیلم با الهام از زندگی آستین کیم پیک ساخته شد که با وجود داشتن نوعی اختلال می‌توانست همه آنچه که می‌خواند را از بر کند. این فیلم در سال ۱۹۸۹ چهار جایزه اسکار گرفت.
“چه چیزی گیلبرت گریپ را آزار می‌دهد”؛ محصول ۱۹۹۳
لئوناردو دی‌کاپریو که در آن زمان ۱۹ سال داشت در نقش آرنی، برادر کوچک گیلبرت گریپ (جانی دپ) با بازی در فیلم “چه چیزی گیلبرت گریپ را آزار می‌دهد” برای اولین بار توانست توجه مخاطبان را به‌خوبی به خود جلب کند. رابطه او با برادرش گیلبرت هم محبت‌آمیز و هم فرساینده بود. دی‌کاپریو به پاس بازی نابش در این فیلم نه تنها برای اسکار بلکه برای گلدن گلوب نیز نامزد بهترین بازیگر مکمل مرد شد.
موتسارت و نهنگ؛ محصول ۱۹۸۸
در این فیلم نیز مانند “مرد بارانی” رونالد باس فیلم‌نامه‌نویس از داستانی واقعی الهام گرفته است. دونالد و ایزی دو فرد مبتلا به اوتیسم‌‌اند با شخصیت‌هایی متفاوت. مرد در زمینه اعداد و ارقام استعداد ویژه‌ای دارد و درونگراست و زن هنرمندی است برونگرا. با این حال عشق این دو را پیوند می‌زند و حتی شخصیت‌های متفاوت و خصلت‌های فردی‌شان هم نمی‌تواند مانع این راه شود.
“چشیدن شیرینی کیک برفی”؛ محصول سال ۲۰۰۵
سانحه‌ای غم‌بار آلکس و لیندای مبتلا به اوتیسم را با هم آشنا می‌کند. آلکس چند روزی به منزل لیندا می‌رود تا به او در کارهای خانه کمک کند. لیندا عاشق موزیک و برف است، اما از این که آشغال را ببرد دم در تنفر دارد. آنجلا پل که نویسنده این فیلم‌نامه جالب توجه است خود پسری دارد که به اوتیسم مبتلاست.
بن ایکس؛ محصول ۲۰۰۸
در واقعیت وصله ناجور است و در اینترنت یک قهرمان. بن از آزار و اذیت‌های روزمره به دنیای مجازی و بازی‌های اینترنتی پناه می‌برد، چون آن‌جاست که او می‌تواند همان که هست باشد. سرنوشت بن نشان می‌دهد که جوانان مبتلا به اوتیسم با چه چالش‌های بزرگی روبرو هستند. آنها اغلب به حاشیه رانده و تحقیر می‌شوند. برخی‌‌شان هم تنها راهی که برایشان می‌ماند خودکشی است و بس.
مری و مکس؛ محصول ۲۰۰۹
مری کوچک و مکس چهل و چند ساله را یک نامه صمیمی و دوستانه به هم پیوند می‌دهد. این دو پیکره این انیمیشن ترس‌ها و امیدهایشان را با هم در میان می‌گذارند. با این حال وقتی مری تصمیم می‌گیرد روانشناس شود و مکس را که از سندرم اسپرگر رنج می‌برد درمان کند دوستی‌شان در هم می‌ریزد. بعد از آن مکس از او دوری می‌گزیند، چرا که از این پس او این اختلال را بخشی از شخصیت خود می‌بیند.
“در کهکشان احساس وجود ندارد”؛ محصول ۲۰۱۰
سایمون مبتلا به سندرم اسپرگر است. این کمدی‌درام که ساخته آندریاس اوهمان سوئدی است بسیاری از نمودهای اوتیسم را در بیماران مبتلا نشان می‌دهد. او با احساس میانه‌ای ندارد، روزمرگی‌هایش به طور سخت‌گیرانه‌ای تابع روالی مشخص است و زندگی‌اش پیرو الگو و آیین‌های تغییرناپذیری است. او تماس‌های فیزیکی را دوست ندارد تا این که بالاخره دختری پیدا می‌شود و برای اولین بار لبخند را به زندگی او می‌آورد.
“فوق‌العاده بلند و بیش از حد نزدیک”؛ محصول ۲۰۱۱
اسکار پدر خود را در حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ از دست داد. این پسر که سندرم اسپرگر دارد و نتوانسته با مرگ پدر کنار بیاید یک روز پاکتی پیدا می‌کند که رویش نوشته شده “بلک” و درونش کلیدی است. او که تصور می‌کند اگر صاحب کلید را پیدا کند به پدرش نزدیک می‌شود در این جستجو نیویورک را زیر پا می‌گذارد. این فیلم آمریکایی به کارگردانی استیون دالدری در سال ۲۰۱۲ نامزد جایزه اسکار بهترین فیلم شد.
ماهی‌های قزل‌آلالا در یمن؛ محصول ۲۰۱۲
ماجرای فرد جانز تظاهرهای گونه‌گون اوتیسم را نشان می‌دهد. در نگاه اول او مثل بقیه است. اما او مشکلاتی دارد، از جمله این که نمی‌تواند احساسات دیگران را درست ارزیابی کند و احساسات خودش را نشان دهد. اکثر اوقات فرد جانز زمخت، زیادی جدی و سرد است. کم‌تر کسی در ابتدا از او خوشش می‌‌آید. اما هر چه نزدیک‌تر می‌شوی اوضاع فرق می‌کند.
این نوشته‌ها را هم بخوانید
