آیا واقعا لازم است که گوشی موبایل خود را در حالت هواپیما قرار بدهیم؟
در حال حاضر، سیگنال‌های نامرئی همه جای فضای اطراف شما در حرکت‌اند. فراتر از محدوده نوری که چشمانتان قادر به دیدنش باشد، موج‌های رادیویی عظیم که به پهنای یک ساختمان هستند اطلاعات را در کامپیوترها، سامانه‌های GPS، تلفن‌های همراه و غیره جابه‌جا می‌کنند. در واقع، سیگنالی که از تلفن همراه شما پخش می‌شود به قدری قوی است که اگر با چشمانتان قادر به دیدن امواج رادیویی بودید، تلفن همراه‌تان از سیاره مشتری قابل رویت بود. دست کم چشمان خاصتان می‌توانست ببیند که آسمان با دخالت مسیریاب‌ها، ماهواره‌ها و البته افرادی که تلفن همراه‌شان را در حالت پرواز نگذاشته‌اند، غرق نشده است. متوجه هستید؟ این شرایط برای حفاظت از سفر شما نیست، بلکه برای حفاظت از همه افرادی است که در مسیر پرواز شما قرار گرفته‌اند.
تلفن‌های همراه از طریق ارسال اطلاعات به شکل موج‌های الکترومغناطیسی به شبکه‌ها متصل می‌شوند. خصوصاً موج‌های رادیویی که این باند از طیف الکترومغناطیسی را اشغال می‌کند. این موج‌های رادیویی طول موج‌های متفاوتی دارند، و بیایید فرض کنیم که چشمان خاص شما این طول موج‌ها را در قالب رنگ‌های مختلف می‌بیند. با تماس گرفتن، تلفن همراه‌تان سیگنال موج رادیویی تولید می‌کند که به نزدیک‌ترین دکل مخابرات وصل می‌شود. اگر خارج از دسترس باشید، تلفن همراه‌تان باتری بیشتری مصرف می‌کند تا سیگنالی با دامنه بیشتر ارسال کند تا بتواند اتصال برقرار کند. به محض متصل شدن، این سیگنال بین دکل‌های مخابراتی جابه‌جا می‌شود تا زمانی که به گیرنده مورد نظر شما برسد.
از آنجایی که سیگنال شما تنها سیگنال موجود در آنجا نیست، در دکل‌های مخابرات، هر تلفن همراهی با طول موج مخصوص خود شناخته می‌شود. این رنگ مخصوص نشان می‌دهد که شما تماس شخص دیگری را جواب نمی‌دهید.
این طول موج حتی با طول موجی که تلفن همراه‌تان اطلاعات را از طریق آن دریافت می‌کند، متفاوت است، تا با سیگنال دریافتی برخورد نکند. اما فقط رنگ‌های زیادی برای انتخاب وجود دارد. و با ظهور وای‌فای، تقاضا برای مالکیت این طول موج‌ها به طور چشمگیری افزایش یافته است.
با وجود این تعداد از سیگنال‌ها در هوا و تعداد محدود رنگ‌ها جلوگیری از مداخله آن‌ها شدیداً دشوار است. خصوصاً زمانی که دکل‌های مخابرات سیگنال‌های زیادی را به طور همزمان دریافت کنند، مانند شرایط اضطراری منطقه‌ای، که همه سعی می‌کنند از تلفن همراه‌شان استفاده کنند. اما سایر منشأهای مداخله قابل جلوگیری هستند، مانند تلفن‌های همراهی که از هزاران متر در آسمان به دنبال سیگنال هستند. تلفن‌های همراه در هواپیما از دکل‌های مخابرات فاصله زیادی دارند. پس سخت کار می‌کنند تا بلندترین سیگنال‌های موجود که می‌توانند را ارسال کنند. از آنجایی که هواپیماها با سرعت زیادی حرکت می‌کنند، تلفن‌های همراه ممکن است خود را آنچنان به دکلی نزدیک ببینند که دکل را با سیگنال عظیمی منفجر کرده و صدای بسیار شدیدی تولید کند. پس زمانی که بدون حالت هواپیما پرواز کنید، اساساً یک اختلالگر نظامی رادیو محسوب خواهید شد، که موج‌های رادیویی عظیمی ارسال می‌کنید که با سیگنال‌های اطراف تداخل دارد. حتی روی زمین، تقریباً تمام وسایل الکترونیکی امواج رادیویی ساطع می‌کنند، که سرعت اینترنتمان را کند و تماس‌هایمان را پرنوسان می‌کنند.
پس مصرف‌کنندگان هزینه بیشتری صرف پهنای باند می‌کنند، و ارائه‌دهندگان خدمات را ترغیب می‌کنند تا دامنه رادیویی بیشتری تصاحب کنند، تا در نهایت، ماهواره‌های بیشتری به آسمان بفرستند، و چرخه معیوبی ایجاد شود که می‌تواند ستاره‌ها را از بین ببرد. اگرچه، حتی بدون این ماهواره‌ها هم این سازوکار رابطه ما را با جهان در معرض خطر قرار داده است. تلسکوپ‌های رادیویی که برای نجوم استفاده می‌شود برای مشاهده اعماق فضا، به باند مشخصی از طول موج متکی است. با این حال، اگرچه این محدوده تا حدی محافظ شده است، محدودیت‌ها اجرا نمی‌شوند. مثلاً، آرایه بسیار بزرگ می‌تواند سیگنال‌های داخل منظومه شمسی را از ۱ تا ۵۰ گیگاهرتز ببیند. اما اگر تلاش کند تا سیگنال‌های کمتر از ۵ گیگاهرتز را ببیند، در دریایی از تلفن‌های همراه با اینترنت 5G غرق می‌شود.
امروزه، هیچ نقطه‌ای از جهان به طور کامل خالی از امواج رادیویی نیست. ماهواره‌هایی که سیگنال‌ها را در سراسر جهان ارسال می‌کنند سیاره را سرشار از امواج رادیویی کرده است. اما، نقاطی نیز هست که آسمان‌های کم‌ترافیک‌تری دارد، نقاطی که تلسکوپ‌های رادیویی به اعماق فضا می‌نگرند. در اینجا می‌توانیم سیاه‌چاله را در مرکز کهکشان راه شیری را ببینیم، و رموز کهکشان‌ها را تا ۹۶ میلیارد سال نوری کشف کنیم. البته، تا زمانی که به دست تلفن‌های همراهی
که سیگنال ارسال می‌کنند کور نشده باشیم.
این نوشته‌ها را هم بخوانید
