درویش‌مسلکی و استغنای دیجیتال با هدف وارستگی و جاودانگی!

عصر، عصر دیجیتال است. CDها و DVDها زمانی کل آرشیو نوارهای کاست و VHS ما را از رده خارج کردند. دو سه سالی هم هست که هاردهای با ظرفیت بالا، همه محتویات دیجیتال را می‌بلعند و تا چند وقت دیگر هم فرمت Blue Ray کاملا روتین خواهد شد.

کتاب‌های الکترونیک، رفته رفته جای تکست‌بوک‌ها و کتاب‌های مرجع حجیم را گرفته‌اند و دیگر در خانه‌ها، خبری از آلبوم‌ عکس نیست.

به علاوه آلبوم‌های آنلاین عکس، فضاهای آنلاین ذخیره فایل، سرویس‌های وب و سایت‌های موسیقی نیاز به ذخیره‌سازی دیجیتال فایل‌ها به صورت عینی را هم کاهش داده‌اند.

در چنین اوضاع و شرایطی رفته‌رفته سر و کله گروه‌های خاصی پیدا شده است که می‌توان نام آنها را مینیمالیست‌های قرن ۲۱ یا درویش‌مسلکان عصر دیجیتال نامید.

«کلی ساتن» ۲۲ ساله است، ‌او یک مهندس نرم‌افزار است که عینکی با قاب ضخیم به صورت دارد. آپارتمان او در بروکلین نیویورک است و به طرز غریبی خالی به نظر می‌رسد.

ساتن پایه‌گذار سایتی به نام CultofLess.com است، سایتی که به او کمک می‌کند مایملکش را بفروشد و یا به دیگران ببخشد. در واقع او تصمیم گرفته است که از قید و بند همه چیز به جز لپ تاپ، آی‌پد، کیندل آمازون و دو هارد اکسترنالش به اضافه چند دست لباس و ملحفه و تشک خلاص شود.

او می‌گوید که اجناس دیجیتال، جایگزین خوبی برای اشیای فیزیکی قبلی هستند. او به دو هارد اکسترنالش و به سرویس‌های مثل آی‌تونز، فلیکر، فیس‌بوک، اسکایپ و نقشه گوگل سخت وابسته است و معتقد است که اینها، ابزار لازم برای زندگی مینیمال او هستند.

بی‌خانمانی مجازی

«کریس یوریستا»، یک دی جی اهل واشنگتن است. او مدتی است که از شر آپارتمانش خلاص شده است. اگر از این مرد ۲۷ سال، نشانی خانه‌اش را بپرسید، به طور مختصر و مفید به شما می‌گوید: اینترنت!

همه دارایی او هم‌ابنک فقط سه هزار دلار است که متشکل است جند دست لباس، یک لپ تاپ، یک هارد اکسترنال، یک کیبورد پیانوی کوچک و یک دوچرخه که همیشه همراهشان دارد!

کار اصلی او، در زمینه خدمات مسافرت است و زندگی منیمیال او به او کمک کرده است که خود را با مقتضیات حرفه‌اش منطبق کند و بتواند درآمد خوبی کسب کند و وقتش را برای گردگیری، نظم دادن و تمیز کردن دارایی‌هایش تلف نکند، او در پرتو نور ساطع شده از مک‌بوک روزش را شب می‌کند.

کریس به جای تختخواب از نیمکت‌های خانه‌های دوستان استفاده می‌کند، بانک‌داری الکترونیک را جایگزین صورتحساب‌های کاغذی کرده است و با قرار دادن هزار آلبوم متشکل از ۱۳ هزار تکه MP3 و یک نرم‌افزار دی جی خیال خودش را راحت کرده است.

اما تنها دربه در دیجیتال داستان ما، کریس نیست! «جاشوآ کلین» که یکی از کارکنان یک شرکت مشاوره‌ای در زمینه ابداعات تکنولوژیک است، هم در این راه قدم برداشته است. او و همسرش دو سوم دارایی خود را دیجیتال کردند و در یک هارد دیسک جای دادند و به مدت ۹ ماه با لپ‌تاپ‌هایشان آواره خیابان‌های نیویورک شدند.

البته زندگی این مینیمالیست‌ها دشواری‌هایی هم دارد، آنها هیچگاه نمی‌توانند ساعت خواب خود را تنظیم کنند، چون خانه‌ای ندارند! به علاوه همه زندگی دیجیتالی آنها ممکن است با کرش کردن هارد اکسترنال یا داون شدن یک سرور از هم بپاشد.

خطر از دست دادن اطلاعات

دردنیایی که دارایی‌های دیجیتال مردم، هر روز بیشتر می‌شود، حرفه بازیابی اطلاعات اهمیت زیادی پیدا کرده است. شرکت‌هایی هم تأسیس شده‌اند که تمرکز کارشان تنها در این زمینه است.

«کریس براس» یکی از مهندسین خبره در این زمینه است. آقای براس معتقد است که شرکت‌های بازیابی اطلاعات در قرن ۲۱، در حکم آتش‌نشانی‌ها عمل می‌کنند، چرا که آنها هم دارایی‌های ارزشمند مردم را حفاظت می‌کنند.

جالب است بدانید که شرکت‌های بازیابی اطلاعات، کارمندانی دارند که تنها کارشان آرام کردن و روحیه دادن به افرادی است که محتوای دیجیتالشان را از دست داده‌اند. «کلی چسن»، خانم ۲۶ساله‌ای است که سابق بر این به افرادی که قصد خودکشی داشتند، مشاوره تلفنی می‌داد. او هم‌اینک با صدای آرام‌بخش و شخصیت قوت‌قلب‌دهنده خود، در خدمت مال از دست‌داده‌های دیجیتال است. او می‌گوید که بعضی‌ها از فرط ناراحتی به خاطر از دست دادن محتوای دیجیتال خود، تا مرز خودکشی هم پیش رفته‌اند.

آپلود ذهن!

در این میان کسانی هم هستند که گام را فراتر نهاده‌اند و مهفوم جالبی به نام آپلود ذهنی را معرفی کرده‌اند. آنها می‌گویند که دلیلی ندارد دیجیتالی شدن، محدود به فایل‌های موسیقی و فیلم‌‌ها و اسناد ما شود. چرا کل محتویات ذهنی ما دیجیتالی نشوند. آنها معتقدند زمانی فراخواهد رسید که پیری کالبدها و حتی مرگ ما، باعث نابودی ذهنمان نخواهد شد و ما خواهیم توانست کل اطلاعات ذهنی خود را وارد یک کامپیوتر بکنیم و یک زندگی اخروی مجازی را تجربه کنیم!

آنها معتقدند که روزی ابر رایانه‌ها،  خواهند توانست نقشه‌ای از شبکه‌های نورونی و سیناپس‌های مغز ما را در خود ذخیره کنند و به این ترتیب هشیاری و تفکر فارغ از کالبد را برایمان ممکن کنند و این یعنی جاودانگی!

بله! دوریش‌مسلکی حتی از نوع دیجیتالش نهایتا به وارستگی و جاودانگی ختم می‌شود!

منبع: بی‌بی‌سی