.

پلی که لئوناردو داوینچی در سال 1502 طراحی کرده بود، توسط پژوهشگران MIT ساخته شد!

لئوناردو داوینچی که مظهر «مرد رنسانس» است؛ یک دانشمند، نقاش، هنرمند، مهندس، معمار، موسیقی‌دان، ریاضی‌دان و مخترع بوده است. حتی او را یک زمین‌شناس، نقشه‌کش، گیاه‌شناس و نویسنده می‌دانند.

هوش و استعداد ذاتی لئوناردو داوینچی همیشه در طول این ۵ قرن اخیر مورد ستایش و تحسین قرار گرفته است. اگرچه، نقاشی‌های او بسیار معروف هستند و غالبا نقاش بزرگی شناخته می‌شود ولی در علوم مهندسی نیز یک دانشمند بزرگ بوده و اختراع‌هایی خارق‌العاده در زمان خودش داشته است.

برخی از این اختراع‌ها و طراحی‌ها هرگز از صفحه کاغذ فراتر نرفته‌اند و در قرن‌های بعدی تازه کشف و ارزش آن‌ها مشخص شده است. بسیاری از این نوآوری‌ها و فناوری‌ها هم در دنیای واقعی کار می‌کنند.

داوینچی در سال ۱۵۰۲ پلی برای سلطان بایزید دوم طراحی می‌کند تا شهر استانبول به شهر همسایه خود گالاتا متصل شود. داوینچی در نامه‌نگاری‌هایی به سلطان بایزید دوم، طراحی پل خود را تشریح کرده و می‌گوید این پل از جنس سنگ بوده و ارتفاعی به اندازه یک ساختمان دارد تا کشتی‌های بزرگ بتوانند از زیر آن رد شوند.

در آن زمان، غالب پل‌هایی که روی رودخانه‌ها نصب می‌شدند؛ بناهای بزرگی در اسکله‌ها داشتند که مانع از تردد قایق‌ها و کشتی‌های بزرگ از زیر آن‌ها می‌شدند. دهانه‌های این پل‌ها کوچک بود و فقط برای عبور انسان و برخی وسایل نقلیه از روی آن‌ها طراحی شده بودند.

اما پل طراحی شده توسط لئوناردو داوینچی دارای یک قوس بزرگ در وسط خودش است که ده‌ها برابر بزرگ‌تر از پل‌های معمولی اوایل قرن شانزدهم بوده است. طراحی این پل بیشتر مبتنی بر نیروی جاذبه است تا ستون‌ها و بناهایی در اسکله‌ها یا استفاده از موادی برای نگهداری سنگ‌ها و قرارگیری آن‌ها در کنار یکدیگر.

داستان پل گالاتا

متاسفانه داوینچی موفق نمی‌شود نظر مثبت سلطان بایزید دوم را برای ساخت این پل جلب کند و در کمیسیون ویژه انتخاب طرح‌های رسیده، از حمایت و پشتیبانی لازم برخوردار نیست.

حالا، محققانی از دانشگاه MIT با مطالعه آثار تاریخی، اسناد و نامه‌های داوینچی به سلطان بایزید دوم، سعی کردند این پل را در مقیاس ۵۰۰:۱ بسازند. این پل از ۱۲۶ بلوک چاپ سه بعدی تشکیل شده است و مطابق با شرایط زمین‌شناسی و طراحی هندسی پیشنهاد شده توسط این دانشمند قرن شانزدهم است.

نکته مهم درباره این پل، تعادل و نگهداری وزن آن فقط با استفاده از یک طراحی هندسی برقرار می‌شود. افزون بر این، دارای ویژگی‌های تثبیت‌کنندگی زمین است تا در برابر لرزش‌ها و زلزله‌های زمین استقامت کند و پایدار باشد. ترکیه کشوری است که مستعد زلزله است و داوینچی با آگاهی از وضعیت زمین این منطقه، چنین طراحی برای پل استانبول پیشنهاد داده است.

تا سال ۱۸۴۵، هیچ پلی برای گالاتا ساخته نشده است. در زمان والید سلطان، دستور ساخت یک پل چوبی داده شده که باز هم کامل نمی‌شود. ۱۸ سال بعد و پیش از سفر و بازدید ناپلئون سوم از ترکیه و استانبول، دومین پل چوبی گالاتا ساخته می‌شود که بعدا تحت فشار برخی زیرساخت‌های آن خراب می‌شود.

سومین پل گالاتا در سال ۱۸۷۵ توسط یک شرکت مهندسی بریتانیایی ساخته می‌شود. این پل حالتی شناور در آب داشت و از تخته چوب‌هایی متصل به هم ساخته شده است. چهارمین پل، باز هم یک پل شناور طراحی شده توسط مهندسان آلمانی بود که در سال ۱۹۱۲ افتتاح شد. در سال ۱۹۹۲ این پل بر اثر آتش‌سوزی از بین می‌رود و پنجمین پل گالاتا ساخته می‌شود که تا به امروز پابرجا بوده و یکی از آثار گردشگری استانبول محسوب می‌شود.

منبع


  این نوشته‌ها را هم بخوانید

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا
[wpcode id="260079"]