محافظ گوش چستر

سال 1873 م

جوانک مخترعی که شانس بزرگ زندگی‌اش را از دست نداد

گوش‌های چستر گرین وود هر بار که به اسکیت روی یخ می‌رفت سرد می‌شد و یخ می‌زد. شدت سرما آن قدر زیاد بود که او را کلافه می‌کرد. ابتدا گوشها قرمز رنگ می‌شدند٬ سپس کبود. جوانک اهل فارمینگتو٬ مین (maine)٬ کلاه و شال سرش گذاشت٬ اما هیچ چیز از برجستگی‌های حساس چستر در برابر حملهٔ سرمای سوزنده زمستان‌های مین محافظت نمی‌کرد.

بنابراین تصمیم گرفت خودش برای این مسئله راه حلی پیدا کند.

این دو تکه سیم نازک را به شکل حلقه‌ای درآورد٬ سپس از مادر بزرگش خواست پوشش خزداری رویشان بدوزد. برای این که این عایق‌های گوش جدا نشوند و نیفتند٬ نوار فلزی فنر داری را برای وصل کردن دو گوش طراحی کرد. سرانجام گوش‌هایش گرم و نرم شد.

در پانزده سالگی٬ چستر گرین وود محافظ گوش را احتراع کرده بود.

هنگامی که چستر نوزده ساله شد٬ تولید این محافظ‌ها را شروع کرد. آن‌ها در سال‌های ابتدایی بیشتر در مین به فروش می‌رفتند٬ اما خیلی زود آوازهٔ ” محافظ گوش” چستر به همه جا رسید. چستر که مکانیک زبردست و ماهری بود٬ وسیلهٔ لازم برای تولید انبوه این محافظ‌ها را ساخت. در عرض ده سال٬ او سی هزار جفت در سال می‌ساخت. در زمان مرگ٬ شرکتش ده برابر این مقدار را تولید می‌کرد.

رالف والدو امرسون می‌گفت: “تله موش بهتری بسازید تا مردم به در خانه‌تان هجوم آورند.” این حرف در مورد محافظ گوش نیز صادق بود.

گرین وود تمام عمرش در فارمینگتون زندگی کرد. او همچنین شن کش فنر فولادی و کتری پیشرفته‌ای اختراع کرد و حق اختراعشان را ثبت کرد.

یک آگهی دربارهٔ محافظ گوش چستر چنین مبالعه می‌کند: ” در این محافظ‌ها لاستیک بدقواره‌ای به کار نرفته است که زیر چانه بسته شود و مرد بزرگی را شبیه پسر بچه‌ای مدرسه‌ای کند.”

اهالی فارمینگتون٬ مین٬ در اولین شنبهٔ هر ماه دسامبر جشنی به افتخار و یاد بود مخترع محافظ گوش می‌گیرند که به “روز چستر گرین وود” معروف است.