آیا بزرگسالان هم ممکن است بیماری اختلال توجه/بیش فعالی ADHD داشته باشند؟

اختلال نقص توجه/بیش فعالی بزرگسالان (ADHD) یا attention-deficit/hyperactivity disorder یک اختلال سلامت روانی است که شامل ترکیبی از مشکلات مداوم مانند مشکل در توجه، بیش فعالی و رفتار تکانشی است. ADHD بزرگسالان می‌تواند منجر به روابط ناپایدار، عملکرد ضعیف در کار یا مدرسه، عزت نفس پایین و مشکلات دیگر شود.

اگرچه ADHD بزرگسالان نامیده می‌شود، علائم از اوایل کودکی شروع شده و تا بزرگسالی ادامه می‌یابد. در برخی موارد، ADHD تا زمانی که فرد بالغ نباشد تشخیص داده یا تشخیص داده نمی‌شود.

علائم ADHD بزرگسالان ممکن است به اندازه علائم ADHD در کودکان واضح نباشد. در بزرگسالان، بیش فعالی ممکن است کاهش یابد، اما مبارزه با تکانشگری، بیقراری و مشکل در توجه ممکن است ادامه یابد.

درمان ADHD بزرگسالان مشابه درمان ADHD دوران کودکی است. درمان ADHD بزرگسالان شامل دارو‌ها، مشاوره روانشناختی (روان درمانی) و درمان هرگونه بیماری روانی است که همراه با ADHD رخ می‌دهد.

علائم

برخی از افراد مبتلا به ADHD با افزایش سن علائم کمتری دارند، اما برخی از بزرگسالان همچنان علائم عمده‌ای دارند که عملکرد روزانه را مختل می‌کند. در بزرگسالان، ویژگی‌های اصلی ADHD ممکن است شامل مشکل در توجه، تکانشگری و بیقراری باشد. علائم می‌تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد.

بسیاری از بزرگسالان مبتلا به ADHD از وجود آن آگاه نیستند. آن‌ها فقط حس می‌کنند که کار‌های روزمره برایشان یک چالش همیشگی است. بزرگسالان مبتلا به ADHD ممکن است تمرکز و اولویت‌بندی مشکل داشته باشند، که منجر به از دست رفتن مهلت‌ها و فراموش شدن جلسات یا برنامه‌های اجتماعی می‌شود. ناتوانی در کنترل تکانه‌ها می‌تواند از بی‌حوصلگی در صف یا رانندگی در ترافیک گرفته تا نوسانات خلقی و طغیان خشم متغیر باشد.

علائم ADHD بزرگسالان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• تکانشگری
• بی‌نظمی و مشکلات اولویت‌بندی
• مهارت‌های مدیریت زمان ضعیف
• مشکلات تمرکز بر یک کار
• مشکل چند وظیفه‌ای
• فعالیت زیاد یا بیقراری
• برنامه‌ریزی ضعیف
• تحمل ناامیدی پایین
• تغییرات مکرر خلق و خو
• مشکلات در حین انجام و تکمیل وظایف
• مزاج گرم Hot temper
• مشکل مقابله با استرس

رفتار معمولی و افتراق آن از ADHD

تقریباً همه در مقاطعی از زندگی خود علائمی شبیه ADHD دارند. اگر مشکلات شما به تازگی ایجاد شده یا فقط گاهی اوقات در گذشته رخ داده است، احتمالاً ADHD ندارید. ADHD تنها زمانی تشخیص داده می‌شود که علائم آنقدر شدید باشد که باعث ایجاد مشکلات مداوم در بیش از یک حوزه از زندگی شما شود. این علائم مداوم و مخرب را می‌توان در دوران کودکی جستجو کرد.

تشخیص ADHD در بزرگسالان ممکن است مشکل باشد زیرا علائم ADHD مشابه علائم ناشی از سایر شرایط مانند اضطراب یا اختلالات خلقی است. و بسیاری از بزرگسالان مبتلا به ADHD همچنین حداقل یک بیماری روانی دیگر مانند افسردگی یا اضطراب دارند.

زمان مراجعه به پزشک

اگر هر یک از علائم ذکر شده در بالا به طور مداوم زندگی شما را مختل می‌کند، با پزشک خود در مورد اینکه آیا شما ممکن است ADHD داشته باشید مشورت کنید.

انواع مختلف متخصصان مراقبت‌های بهداشتی ممکن است درمان ADHD را تشخیص داده و بر آن نظارت کنند. به دنبال ارائه دهنده‌ای باشید که آموزش و تجربه مراقبت از بزرگسالان مبتلا به ADHD را دارد.

علل

در حالی که علت دقیق ADHD مشخص نیست، تلاش‌های تحقیقاتی همچنان ادامه دارد. عواملی که ممکن است در ایجاد ADHD دخیل باشند عبارتند از:

• ژنتیک: ADHD می‌تواند در خانواده‌ها ایجاد شود و مطالعات نشان می‌دهد که ژن‌ها می‌توانند نقش داشته باشند.
• محیط: برخی عوامل محیطی نیز ممکن است خطر را افزایش دهند، مانند قرار گرفتن در معرض سرب در کودکی.
• مشکلات در حین توسعه: مشکلات سیستم عصبی مرکزی در لحظات کلیدی رشد ممکن است نقش داشته باشد.

عوامل خطر

خطر ADHD ممکن است در موارد زیر افزایش یابد:

• شما دارای خویشاوندان خونی، مانند والدین یا خواهر و برادر، مبتلا به ADHD یا اختلال دیگر روانی باشید.
• مادر شما در دوران بارداری سیگار می‌کشیده، الکل می‌خورد یا از مواد مخدر استفاده می‌کرده
• در کودکی، شما در معرض سموم محیطی قرار داشتید – مانند سرب، که عمدتا در رنگ و لوله‌های ساختمان‌های قدیمی یافت می‌شود
• شما زودرس به دنیا آمده‌اید

عوارض

ADHD می‌تواند زندگی را برای شما سخت کند. ADHD به موارد زیر مرتبط است:

• عملکرد ضعیف مدرسه یا کار
• بیکاری
• مشکلات مالی
• مشکل با قانون
• سوء مصرف الکل یا سایر مواد
• تصادفات مکرر اتومبیل یا سایر تصادفات
• روابط ناپایدار
• سلامت جسمی و روانی ضعیف
• تصور ضعیف از خود
• تلاش برای خودکشی

اگرچه ADHD مشکلات روانی یا رشدی دیگری ایجاد نمی‌کند، اما اختلالات دیگر اغلب همراه با ADHD رخ می‌دهد و درمان را چالش برانگیز می‌کند. این شامل:

• اختلالات خلقی. بسیاری از بزرگسالان مبتلا به ADHD نیز افسردگی، اختلال دوقطبی یا اختلال خلقی دیگر دارند. در حالی که مشکلات خلقی لزوماً مستقیماً ناشی از ADHD نیست، یک الگوی مکرر شکست‌ها و ناامیدی‌های ناشی از ADHD می‌تواند افسردگی را بدتر کند.
• اختلالات اضطرابی. اختلالات اضطرابی اغلب در بزرگسالان مبتلا به ADHD رخ می‌دهد. اختلالات اضطرابی ممکن است باعث نگرانی شدید، عصبی شدن و سایر علائم شود. اضطراب را می‌توان با چالش‌ها و موانع ناشی از ADHD بدتر کرد.
• سایر اختلالات روانی. بزرگسالان مبتلا به ADHD در معرض افزایش سایر اختلالات روانی مانند اختلالات شخصیت، اختلال انفجاری متناوب و اختلالات مصرف مواد هستند.
• ناتوانی‌های یادگیری. بزرگسالان مبتلا به ADHD ممکن است در آزمون‌های تحصیلی نمره کمتری نسبت به سن، هوش و تحصیلات خود داشته باشند. اختلالات یادگیری می‌تواند شامل مشکلات درک و ارتباط باشد.

تشخیص

تشخیص علائم و نشانه‌های ADHD در بزرگسالان دشوار است. با این حال، علائم اصلی در اوایل زندگی – قبل از 12 سالگی – شروع می‌شود و تا بزرگسالی ادامه می‌یابد و مشکلات عمده‌ای ایجاد می‌کند.

هیچ آزمایش واحدی نمی‌تواند تشخیص را تأیید کند. تشخیص احتمالاً شامل موارد زیر است:

• معاینه فیزیکی، برای کمک به رد سایر علل احتمالی علائم
• جمع‌آوری اطلاعات، مانند پرسیدن سوالات در مورد مسائل پزشکی فعلی، سابقه پزشکی شخصی و خانوادگی و سابقه علائم شما
• مقیاس‌های رتبه‌بندی ADHD یا آزمایش‌های روانی برای جمع‌آوری و ارزیابی اطلاعات در مورد علائم شما

سایر شرایطی که شبیه ADHD است

برخی شرایط پزشکی یا درمان‌ها ممکن است علائم و نشانه‌هایی شبیه ADHD ایجاد کنند. نمونه‌ها عبارتند از:

• اختلالات سلامت روان، مانند افسردگی، اضطراب، اختلالات رفتاری، اختلالات یادگیری و زبان یا سایر اختلالات روانی
• مشکلات پزشکی که می‌توانند بر تفکر یا رفتار تأثیر بگذارند، مانند اختلال رشد، اختلال تشنج، مشکلات تیروئید، اختلالات خواب، آسیب مغزی یا قند خون پایین (هیپوگلیسمی)
• دارو‌ها و دارو‌ها، مانند الکل یا سوء مصرف مواد و دارو‌های خاص

درمان

درمان‌های استاندارد ADHD در بزرگسالان معمولاً شامل دارو، آموزش، آموزش مهارت‌ها و مشاوره روانشناسی است. ترکیبی از این‌ها اغلب م effectiveثرترین درمان است. این درمان‌ها می‌تواند به مدیریت بسیاری از علائم ADHD کمک کند، اما آن‌ها را درمان نمی‌کند. ممکن است مدتی طول بکشد تا مشخص شود چه چیزی برای شما مناسب است.

دارو‌ها

با پزشک خود در مورد فواید و خطرات هرگونه دارو صحبت کنید.

• محرک‌ها، مانند محصولاتی که شامل متیل فنیدات یا آمفتامین هستند، معمولاً رایج‌ترین دارو‌های تجویز شده برای ADHD هستند، اما ممکن است دارو‌های دیگری تجویز شوند. به نظر می‌رسد محرک‌ها سطح مواد شیمیایی مغز موسوم به انتقال دهنده‌های عصبی را افزایش داده و متعادل می‌کنند.
• دارو‌های دیگر که برای درمان ADHD استفاده می‌شوند عبارتند از اتموکستین غیر محرک و دارو‌های ضد افسردگی خاص مانند بوپروپیون. آتوموکستین و دارو‌های ضدافسردگی کندتر از محرک‌ها عمل می‌کنند، اما اگر به دلیل مشکلات سلامتی نتوانید از محرک‌ها استفاده کنید یا اگر محرک‌ها عوارض جانبی شدیدی ایجاد کنند، ممکن است این گزینه‌های خوبی باشند.

داروی مناسب و دوز مناسب در افراد مختلف متفاوت است، بنابراین ممکن است طول بکشد تا دریابید که چه چیزی برای شما مناسب است. در مورد هرگونه عوارض جانبی به پزشک خود اطلاع دهید.

مشاوره روانشناسی

مشاوره برای ADHD بزرگسالان به طور کلی شامل مشاوره روانشناسی (روان درمانی)، آموزش در مورد اختلال و مهارت‌های یادگیری برای کمک به شما در موفقیت است.

روان درمانی ممکن است به شما کمک کند:

• مدیریت زمان و مهارت‌های سازمانی خود را ارتقا دهید
• بیاموزید که چگونه رفتار‌های تکانشی خود را کاهش دهید
• مهارت‌های حل مساله خود را توسعه دهید
• با شکست‌های تحصیلی، شغلی یا اجتماعی گذشته کنار بیایید
• عزت نفس خود را بالا ببرید
• راه‌های بهبود روابط با خانواده، همکاران و دوستان خود را بیاموزید
• استراتژی‌هایی برای کنترل خلق و خوی خود ایجاد کنید

انواع رایج روان درمانی ADHD عبارتند از:

• درمان شناختی رفتاری. این نوع مشاوره ساختارمند مهارت‌های خاصی را برای مدیریت رفتار شما و تغییر الگو‌های تفکر منفی به مثبت آموزش می‌دهد. این می‌تواند به شما در مقابله با چالش‌های زندگی مانند مدرسه، مشاغل یا مشکلات مربوط به رابطه کمک کند و به درمان سایر بیماری‌های روانی مانند افسردگی یا سوء مصرف مواد کمک کند.
• مشاوره زناشویی و خانواده درمانی. این نوع درمان می‌تواند به عزیزان کمک کند تا با استرس زندگی با فردی که دارای ADHD است کنار بیایند و یاد بگیرند که برای کمک به آن‌ها چه کاری می‌توانند انجام دهند. چنین مشاوره‌ای می‌تواند مهارت‌های ارتباطی و حل مسئله را بهبود بخشد.

کار بر روی روابط

اگر مانند بسیاری از بزرگسالان مبتلا به ADHD هستید، ممکن است غیرقابل پیش بینی باشید و قرار‌های ملاقات را فراموش کنید، مهلت‌ها را از دست بدهید و تصمیمات تکانشی یا غیر منطقی بگیرید. این رفتار‌ها می‌تواند صبر و شکیبایی بخشنده‌ترین همکار، دوست یا شریک را تحت فشار قرار دهد.

درمانی که بر این مسائل متمرکز است و راه‌هایی برای نظارت بهتر بر رفتار شما می‌تواند بسیار مفید باشد. همینطور کلاس‌ها برای بهبود ارتباطات و توسعه مهارت‌های حل تعارض و حل مسئله. زوج درمانی و کلاس‌هایی که در آن اعضای خانواده در مورد ADHD بیشتر بیاموزند ممکن است روابط شما را به میزان قابل توجهی بهبود بخشد.

شیوه زندگی و دارو‌های خانگی

از آنجا که ADHD یک اختلال پیچیده است و هر فرد منحصر به فرد است، توصیه برای همه بزرگسالانی که دارای ADHD هستند دشوار است. اما برخی از این پیشنهادات ممکن است مفید باشد:

• لیستی از کار‌هایی که باید هر روز انجام دهید تهیه کنید. موارد را در اولویت قرار دهید. مطمئن شوید که تلاش زیادی نمی‌کنید.
• وظایف را به مراحل کوچکتر و قابل کنترل‌تر تقسیم کنید. استفاده از چک لیست‌ها را در نظر بگیرید.
• برای نوشتن یادداشت برای خود از استیکی نوت‌ها استفاده کنید. آن‌ها را روی یخچال، روی آینه حمام، در ماشین یا جا‌های دیگر که یادآوری‌ها را مشاهده می‌کنید قرار دهید.
• برای پیگیری قرار‌ها و مهلت‌ها، دفتر قرار ملاقات یا تقویم الکترونیکی داشته باشید.
• یک دفترچه یادداشت یا وسیله الکترونیکی همراه خود داشته باشید تا بتوانید ایده‌ها یا مواردی را که باید به خاطر بسپارید یادداشت کنید.
• برای راه‌اندازی سیستم‌هایی برای تنظیم و سازماندهی اطلاعات، چه در دستگاه‌های الکترونیکی خود و چه در اسناد کاغذی، وقت بگذارید. عادت کنید که به طور مداوم از این سیستم‌ها استفاده کنید.
• روال عادی خود را هر روز دنبال کنید و اقلامی مانند کلید‌ها و کیف پول خود را در یک مکان نگه دارید.
• از اعضای خانواده یا سایر عزیزان کمک بخواهید.

پزشکی جایگزین

تحقیقات کمی وجود دارد که نشان می‌دهد درمان‌های جایگزین می‌تواند علائم ADHD را کاهش دهد. با این حال، مطالعات نشان می‌دهد که مدیتیشن ذهن آگاهی ممکن است به بهبود خلق و خو و توجه در بزرگسالانی که دارای ADHD هستند، و همچنین کسانی که ADHD ندارند، کمک کند.

قبل از استفاده از مداخلات جایگزین برای ADHD، با پزشک خود در مورد خطرات و مزایای احتمالی صحبت کنید.

مقابله و پشتیبانی

در حالی که درمان می‌تواند تفاوت زیادی با ADHD ایجاد کند، انجام مراحل دیگر می‌تواند به شما در درک ADHD و یادگیری مدیریت آن کمک کند. برخی منابع که ممکن است به شما کمک کند در زیر ذکر شده است. مشاوره بیشتری در مورد منابع از تیم مراقبت‌های بهداشتی خود بخواهید.

• گروه‌های حمایتی گروه‌های حمایتی به شما امکان می‌دهند با سایر افراد مبتلا به ADHD ملاقات کنید تا بتوانید تجربیات، اطلاعات و استراتژی‌های مقابله را به اشتراک بگذارید. این گروه‌ها به صورت حضوری در بسیاری از جوامع و همچنین به صورت آنلاین در دسترس هستند.
• حمایت اجتماعی. همسر، بستگان نزدیک و دوستان خود را در درمان ADHD خود مشارکت دهید. ممکن است احساس بی‌میلی کنید که به مردم اطلاع دهید که مبتلا به ADHD هستید، اما اطلاع دیگران از آنچه در حال رخ دادن است می‌تواند به آن‌ها در درک بهتر شما و بهبود روابط شما کمک کند.
• همکاران، سرپرستان و معلمان. ADHD می‌تواند کار و مدرسه را به یک چالش تبدیل کند. ممکن است از گفتن رئیس یا پروفسور خود مبنی بر اینکه شما بیش فعالی دارید بیش از حد احساس خجالت کنید، اما به احتمال زیاد او برای کمک به شما مایل است اقامتگاه‌های کوچکی در نظر بگیرد. آنچه برای بهبود عملکرد خود نیاز دارید، مانند توضیحات عمیق‌تر یا زمان بیشتر در انجام برخی کار‌ها را درخواست کنید.

آماده شدن برای ویزیت پزشکی

به احتمال زیاد ابتدا با ارائه دهنده مراقبت‌های اولیه خود صحبت کنید. بسته به نتایج ارزیابی اولیه، وی ممکن است شما را به متخصصی مانند روانشناس، روانپزشک یا سایر متخصصان بهداشت روانی ارجاع دهد.

آنچه شما می‌توانید انجام دهید

برای آماده شدن برای قرار ملاقات خود، لیستی از موارد زیر تهیه کنید:

• هرگونه علائمی که داشته‌اید و مشکلاتی که ایجاد کرده‌اند، مانند مشکلات در محل کار، مدرسه یا روابط.
• اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله هرگونه استرس عمده یا تغییرات اخیر زندگی.
• تمام دارو‌هایی که مصرف می‌کنید، از جمله ویتامین‌ها، گیاهان یا مکمل‌ها، و دوز‌های مصرفی. همچنین میزان کافئین و الکل استفاده شده و اینکه آیا از دارو‌های تفریحی استفاده می‌کنید را نیز ذکر کنید.
• سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید.

در صورت داشتن هرگونه ارزیابی و نتیجه آزمایش رسمی، با خود همراه داشته باشید.

سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:

• علل احتمالی علائم من چیست؟
• چه نوع آزمایشاتی نیاز دارم؟
• چه درمان‌هایی در دسترس است و کدام را توصیه می‌کنید؟
• جایگزین روش اولیه‌ای که پیشنهاد می‌کنید چیست؟
• من این مشکلات دیگر سلامتی را دارم. چگونه می‌توانم این شرایط را با هم به بهترین نحو مدیریت کنم؟
• آیا باید به متخصصی مانند روانپزشک یا روانشناس مراجعه کنم؟
• آیا جایگزینی کلی برای دارویی که تجویز می‌کنید وجود دارد؟
• چه نوع عوارض جانبی می‌توان از دارو انتظار داشت؟
• آیا مواد چاپی وجود دارد که بتوانم داشته باشم؟ چه وب سایت‌هایی را توصیه می‌کنید؟

چه انتظاری از پزشک خود داشته باشید

آماده پاسخگویی به سوالات پزشک خود باشید، مانند:

• اولین بار کی به خاطر می‌آورید که در تمرکز، توجه یا بی‌حرکت نشستن مشکل دارید؟
• آیا علائم شما مداوم بوده یا گاه به گاه؟
• کدام علائم بیشتر شما را آزار می‌دهد و به نظر می‌رسد چه مشکلاتی ایجاد می‌کند؟
• علائم شما چقدر شدید است؟
• در چه شرایطی علائم را مشاهده کرده‌اید: در خانه، محل کار یا موقعیت‌های دیگر؟
• دوران کودکی شما چگونه بود؟ آیا در مدرسه مشکلات اجتماعی یا مشکل داشتید؟
• عملکرد تحصیلی و کاری فعلی و گذشته شما چگونه است؟
• ساعت خواب و الگو‌های شما چیست؟
• به نظر می‌رسد چه چیزی علائم شما را بدتر می‌کند؟
• به نظر می‌رسد چه چیزی علائم شما را بهبود می‌بخشد؟
• چه دارو‌هایی استفاده می‌کنید؟
• آیا کافئین مصرف می‌کنید؟
• آیا الکل مصرف می‌کنید یا از دارو‌های تفریحی استفاده می‌کنید؟