هاینکل: از بمب افکن‌های هراس‌انگیز و هواپیما‌های جنگنده تا میکرو خودرو‌های هاینکل کابین
در طول جنگ جهانی دوم، نام هاینکل و مسرشمیت ترس را در دل جمعیت نظامی و غیرنظامی همه کشور‌های متفق ایجاد کرد. این دو بزرگترین تولیدکننده‌های هواپیما در آلمان بودند و بمب افکن‌ها و جنگنده‌هایی تولید می‌کردند که آسمان اروپا را غرق وحشت می‌کردند.
در سال‌های پس از جنگ، هاینکل و مسرشمیت از ساخت هواپیما منع شدند، بنابراین برای ماندن در عرصه تجارت، هر دو از آسمان‌ها به زمین آمدند و به ساخت ماشین‌های کوچک روی آوردند.
هاینکل کابین
هاینکل کابین یک میکرو خودرو بود که توسط هاینکل در سه نسل بین سال‌های ۱۹۵۶ تا ۱۹۵۸ ساخته می‌شد.
هم نسخه سه چرخ و هم نسخه چهار چرخه هاینکل کابین تولید شد، سرنشینان از درب ورودی جلو وارد ماشین می‌شدند و از آن خارج می‌شدند. اتومبیل‌ها دارای سقف پارچه‌ای بودند که در صورت بسته شدن در در یک تصادف رانندگی، خروجی اضطراری تلقی می‌شد!
مدلی که در اینجا مشاهده می‌کنید هاینکل کابین ۲۰۰ نوع ۱۵۴ است که دارای موتور ۱۹۸ سی سی ۹.۹ اسب بخار بود و می‌توانست دو نفر را در خود جای دهد و حداکثر سرعت آن ۹۰ کیلومتر در ساعت بود.
به طور غیر معمول برای یک میکرو خودرو در این دوران، کابین دارای یک گیربکس چهار سرعته با دنده عقب بود که رانندگی را برای صاحبان آن بسیار آسان می‌کرد.
هاینکل: از جنگنده‌های جت تا میکرو خودروها
هاینکل یکی از مهمترین سازندگان هواپیما‌های آلمانی در زمان جنگ جهانی دوم و شاید مهمترین آنها بود. این شرکت بمب افکن‌هایی مانند هاینکل He 111 عرضه کرد که به نازی‌ها اجازه می‌داد تا به نقاط مختلف اروپا از جمله انگلیس برسند، آنها همچنین از طریق اقیانوس اطلس شمالی به عنوان یک بمب افکن «اژدر»پران، حمل و نقل دریایی متفقین را مختل می‌کردند.
اگرچه آنها همیشه به خاطر بمب افکن‌های خود مشهور بودند، اما هاینکل قصد داشت تا سلطه مسرشمیت را در تولید هواپیما‌های «جنگنده» به چالش بکشد. علیرغم وعده‌های زیاد جنگنده هاینکل در تعداد محدود تولید شد و هیچ چیزی به محبوبیت مسرشمیت Bf109 نرسید.
در اواسط جنگ، هاینکل اولین شرکتی در جهان بود که نمونه اولیه یک جت جنگنده به نام هاینکل He 280 را ساخت. این شرکت زمان و منابع قابل توجهی را برای توسعه موتور‌های جت و موشک برای کاربرد‌های احتمالی آینده اختصاص داد.
پس از جنگ، هاینکل و مسرشمیت به دلایل واضح از ساخت هواپیما منع شدند و بنابراین هاینکل به ساخت دوچرخه، روروک مخصوص بچه‌ها و میکرو خودرو روی آورد. این یک سقوط بزرگ برای شرکت بود، اما باعث شد که شرکت حفظ شود و نابود نشود.
سرانجام در سال ۱۹۸۹ آنچه از کارخانه بزرگ هاینکل باقی مانده بود توسط ایرباس خریداری شد.
هاینکل کابین
در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم، اروپا هنوز از مرگ و ویرانی که قاره را از سال ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۵ نابود کرده بود، در رنج بود. منابع مورد نیاز، به ویژه فولاد و بنزین، کم بود، اما مردم هنوز به حمل و نقل نیاز داشتند.
در نتیجه این تقاضا، تولیدکنندگان شروع به ساخت اسکوتر‌های با موتور کوچک، موتورسیکلت‌ها و میکرو خودروها کردند، خودرو‌هایی که نیاز کمی به فولاد و بنزین داشتند، اما همچنان می‌توانستند مردم را به محل کار برسانند.
مهندسان هاینکل کابین را در اواسط دهه ۱۹۵۰ توسعه دادند، تقریباً با الهام از Iso Isetta و پسر عموی آلمانی آن، BMW Isetta. بر خلاف Isetta، هاینکل کابین یک دوره تولید نسبتاً کوتاه فقط سه ساله بین سال‌های ۱۹۵۶ تا ۱۹۵۸ داشت، اگرچه بعداً در ایرلند و سپس در انگلستان تا سال ۱۹۶۶ تحت مجوز ساخته خواهند شد.
سه نسل خودروی کابین ساخته شد که فقط حجم موتورآنها کمی با هم فرق داشت. همه طرح‌ها کاملاً مشابه بودند، البته برخی خودروها هم چهارچرخه شدند.
همه خودروها از موتور تک سیلندر، چهار زمانه که با هوا خنک می‌شدند استفاده می‌کردند و قدرت آنها بین ۹.۱ اسب بخار در نوع ۱۵۳ تا ۹.۹ اسب بخار در مدل ۱۵۴ بعدی متغیر بود.
هاینکل کابین به لطف پنجره‌های حباب‌مانند، فضای داخلی راحتی با دید عالی ۳۶۰ درجه ارائه می‌داد و برخلاف بسیاری از میکرو خودروها، داشتن گیربکس چهار سرعته با دنده عقب، پارک بسیار ساده‌تری را برای صاحبان آن ارائه می‌داد.
چند نمونه از هاینکل کابین تا به امروز باقی مانده است و یکی از انها به زودی به حراج گذاشته می‌شود.
