چرا برخی از اشخاص لکنت زبان دارند؟

شاید مشکلترین و پیچیده ترین آلت موسیقی قابل تصور: دستگاه صوتی بشر است که با آن تکلم می‌کند. برای ادای کلمات و اصوات، تمام اجزای این دستگاه باید بکار گرفته شود که شامل: شکم، قفسه سینه، نای، دهان، بینی، دیافراگم، ماهیچه های متعدد، زبان، سقف دهان، لب و دندان‌ها می‌باشد.

مهم‌ترین عضو تولید کننده صدا، عضلات دهان، سقف دهان، لب ها و زبان است. تنها دلیلی که می‌توانیم این دستگاه موسیقی را بنوازیم، آن است که از ابتدای کودکی با آن آشنا شده و از آن زمان ببعد نیز از آن استفاده کرده ایم.

واضح است که چنانچه نتوانیم این ابزار را باهماهنگی و تناسب عالی بنوازیم، آنگاه هنگام صحبت کردن دچار نقص شده و مبتلابه لکنت زبان می‌شویم.

لکنت زبان، زمانی روی می‌دهد که یک یا چند، ارگان ویژه تولید صدا، دچار تشنج غیر ارادی عضله شوند. بدین ترتیب که کلمات بطور ناگهانی گیر کرده و بین آن‌ها فاصله می‌افتد و اغلب صدایی که بر روی آن مکث شده، بطور سریع و مکررا باز گفته می‌شود. لکنت زبان دارای درجات مختلفی است و دامنه آن از عدم توانایی در گفتن برخی کلمات و یا اجزاء کلمات تا وضعیتی است که در آن عضلات زبان، گلو و صورت گرفتار تشنج و گرفتگی می‌شوند.

لکنت زبان بندرت تا قبل از سن 4 یا 5 سالگی خود را نشان می‌دهد. کودکی ممکن است گرفتار این حالت شود که یقینا در یکی از ارگانهای تولید صدای او نوعی نقص پدید آمده باشد. در بیشتر موارد، ناراحتی های روحی- روانی باعث لکنت زبان می‌شود.

معمولاً افراد مبتلابه لکنت زبان در ادای حروف بی صدا، مانند: ب، پ، د، ت، ک، ج و بخصوص حرف مشکل «گاف» دچار مشکل می‌شوند. حروف بیصدا با حبس کردن هوا، فشار لبها به هم و جلوگیری از قطع شدن هوا با باز شدن لبها ایجاد می‌شوند. سعی کنید حرف «ب» را تلفظ کنید. می بیند که حالت ضربه و تراکم دارد. لکنت زبان شخص با آموزش، خواندن و صحبت کردن به آرامی و ادای صحیح اجزای کلمات احتمالاً قابل درمان است. البته چنانچه ناراحتی های روحی سبب لکنت زبان باشد، نیازمند درمانهای ویژه‌ای است.