تاریخچه جامع تراشیدن مو: از سنگ آتش‌زنه تا ژیلت فیوژن!

آیا تا به حال به این فکر افتاده بودید که تراشیدن و زدودن موی صورت، سر و یا بدن از چه زمانی شروع شده و آدمیان در گذر زمان از چه وسایلی برای
زودون مو استفاده می‌کردند؟!

با خواندن این پست می توانید به پاسخ خود برسید:

دوران مقابل تاریخ:

تاریخچه تراشیدن مو به عصر حجر و به حدود 100 هزار سال قبل بازمی‌گردد. نخستین بار این انسان‌های نئاندرتال بودند که شروع به تراشیدن، تاتو کردن و نقاشی کردن بدن خود کردند. انسان‌های نئاندرتال حتی به دلایلی دندان‌های خود را سوهان‌کاری می‌کردند. بررسی نقاشی‌های غارهای باستانی نشاندهنده شیوه‌هایی است که انسان‌های اولیه از آنها برای تراشیدن موها استفاده می‌کردند. در ابتدا آنها از دو تکه صدف به عنوان موچین استفاده می‌کردند و موها را بیرون می‌کشیدند. موچین‌ها در طول تاریخ به عنوان محبوب‌ترین وسیله آرایشی مورد یاقی ماندند و از سوی مردان و زنان متمدن برای برداشتن توأم با درد موی صورت و بدن مورد استفاده قرار گرفتند.

نخستین تیغ‌های صورت‌تراشی 30 هزار سال با استفاده از سنگ آتش‌زنه، درست شدند. این تیغ‌ها را شاید بتوان نخستین تیغ‌های بک بار مصرف محسوب کرد
به خاطر اینکه تیغ‌های درست شده با سنگ آتش‌زنه به سرعت کند می‌شدند.

4 هزار تا 3 هزار قبل از میلاد مسیح: در این دوره زنان برای زدودن موهای بدن از داروهای موزدای ساخته شده از ترکیبات وحشتناکی مثل آرسنیک، نشاسته و آهک استفاده می‌کردند.

3 هزار سال قبل از میلاد مسیح: در این زمان انسان‌ها قادر به ذوب فلز شدند و توانستند برای نخستین بار تیغ‌های دائمی موتراشی درست کنند. تیغ‌های مسی ساخته شده در این دوره در هند و مصر یافت شده‌اند.

1500 تا 1200 سال قبل از میلاد مسیح: در این دوره در کشورهای اسکاندیناوی تیغ‌ها بسیار هنرمندانه ساخته می‌شد. تیغ‌هایی از گورهای باستانی دانمارک به دست آمده‌اند که پوشش چرمی تزئین شده با نقوش اساطیری دارند، همچنین تیغ‌های برنزی برجسته‌کاری پیدا شده‌اند که دسته‌های به شکل سر اسب دارند.

500 سال قبل از میلاد مسیح: در یونان تراشیدن و کوتاه نگاه داشتن موهای صورت محبوبیت داشت. اسکندر در تراشیدن ریشش بسیار وسواس داشت و حتی در هنگام جنگ این عادت را ترک نمی‌کرد.

در این دوره زنان رومی با تیغ و سنگ خارا و داروهای ازاله مو، موهای خود را می‌زدودند. مردان رومی هم یا خدمتکارانی داشتند که در خانه صورتشان را می‌تراشیدند و یا روزشان را با رفتن به سلمانی آغاز می‌کردند. البته به خاطر نوع تیغ‌هایی که در این سلمانی‌ها استفاده می‌شد، خیلی اوقات صورت مردان رومی بریده می‌شد! در این دوره رفتن به سلمانی بسیار محبوبیت داشت، چون سلمانی‌ها محلی برای دسترسی به اخبار و شایعات مختلف بودند.

400 سال قبل از میلاد مسیح: در هند مردان ریش‌های خود را به دقت مرتب می‌کردند و می‌آراستند و موهای ناحیه سینه و شرمگاهی را می‌تراشیدند. زنان هم با استفاده از موچین و تیغ موهای پاهای خود را می‌زدودند.

300 سال قبل از مبلاد مسیح: در این زمان یک بازرگان ثروتمند یونانی به نام PUBLICUS TICINIUS MAENAS، آرایشگرهای حرفه‌ای از سیسیل به روم آورد. آنها از تیغ‌های آهنی برای اصلاح استفاده می‌کردند که با آب و سنگ چاقو تیزکن، تیز می‌شد. در این دوره از روغن یا صابون در حین اصلاح استفاده نمی‌شد و به همین علت برای اصلاح موی صورت زمان زیادی وقت تلف می‌شد.

300 سال قبل میلاد مسیح: در این زمان مردان جوانی که به 21 سالگی می‌رسیدند در طی یک مراسم تشریفاتی نخستین اصلاح موی صورت خود را انجام
می‌داند، دوستان خود را دعوت می‌کردند و آنها در این مراسم برای آنها هدیه می‌آوردند. فقط سربازها و کسانی که تحت تعلیمات فلسفی بودند، عذر موجه برای عدم شرکت در این مراسم داشتند.

292 سال قبل از مبلاد مسیح: اصلاح‌های تمیزی که ژنرال و سیاستمدار معورف رومی به نام SCIPIO AFRICANUS MAJOR از سوی بسیاری از مردان روم و کشورهای همسایه مورد تقلید قرار گرفت.

50 سال قبل از میلاد مسیح: رومی‌ها در این زمان از شیوه اصلاح ژولیوس سزار تقلید می‌کردند، او شخصا موهای صورتش را با موچین بیرون می‌کشید!

54 تا 68 سال بعد از میلاد مسیح: همسر نرون -امپراطور بدنام روم- به نام POPPAEA به طور روزانه از داروی موزدا برای زدودن موهای بد استفاده می‌کرد. در این زمان این داروها از رزین، قیر، صمغ پیچک، صفرای بزغاله، خون خفاش و … درست می‌شد!!

100 سال بعد از میلاد مسیح: محیوبیت اصلاح و تراشیدن موی صورت تا زمان امپراطور هادریان، ادامه پیدا کرد. در زمان او ریش گذاشتن دوباره احیا شد، چرا که این امپراطور برای پنهان کردن سیمای زشتش، ریش می‌گذاشت.

476 سال بعد از میلاد مسیح: امپراطوری روم سقوط کرد.

قرون وسطی: 476 تا 1270 سال بعد از میلاد مسیح: در این زمان زنان از البسه‌ای استفاده می‌کردند که قسمت زیادی از سرو صورت آنها را می‌پوشاند و در نتیجه آرایش‌های عجیبی مد شد که در آنها موی ابرو ، شقیقه و مژه‌ها کاملا برداشته می‌شد. در این دوره زنان به طور روزانه موهای صورت خود را می تراشیدند یا با موچین می‌کندند.

840 سال بعد از میلاد مسیح: در جنوب اسپانیا، یک موسیقی‌دان و خواننده مشهور که از بغداد آمده بود، نخستین انستیتوی زیبایی جهان را افتتاح کرد. در این مؤسسه هنرآموزان، رموز آرایش و برداشتن مو را فرامی‌گرفتند.

1066 سال بعد از میلاد مسیح: در این زمان آرایش و پیرایش مو سر و صورت سربازان شاه نورماندی باعث پیروزی سپاهیان در انگلستان شد. سربازان شاه نورماندی موهای سرو صورت خود را مثل کشیشان اصلاح کردند و همین مطلب باعث شد، جاسوس‌های انگلیسی آنها را با کشیش‌ها اشتباه بگیرند و در نتیجه سپاهیان انگلیسی غافلگیر شوند.

دوران جنگ‌های صلیبی: 1096 تا 1270 بعد از میلاد مسیح: اروپاییان در این زمان با تجملات زندگی ساکنان خاورمیانه آشنا شدند که تأثیر زیادی بر پوشش، آرایش و رسوم اروپایی‌ها در قرون وسطی گذاشت.

1100 تا 1199 بعد از میلاد مسیح: در قرن دوازدهم پوشش و آراستگی مردم، تغییرات زیادی پیدا کرد. در ابتدای این قرن مردان فرانسوی ریش‌هایی می‌گذاشتند که همه صورت را فرامی‌گرفت ولی در اواخر این قرن، ریش در ناحیه چانه به دقت تراشیده می‌شد.

1500 سال بعد از میلاد مسیح: آزتک‌ها در شمال و مرکز قاره آمریکا ریش خود را با تیغ‌ها درست‌شده از شیشه‌های آتش‌فشانی می‌تراشیدند.

1558 تا 1503 بعد از میلاد مسیح: علاقه زنان برای داشتن پوست صورت بسیار سفید و زودن موهای ابروها و پیشانی ادامه پیدا کرد، چرا که آنها دوست
داشتند از ملکه الیزابت تقلید کنند.

سال‌های آخر قرن هفدهم: زنان اشرافی موهای ناحیه پیشانی خود را می‌تراشیدند و بعد از موی مصنوعی در این ناحیه استفاده می‌کردند.

اواسط و اواخر قرن هجدهم: هم مردان و هم زنان موهای ناحیه پیشانی را می‌تراشیدند و از ابروی مصنوعی استفاده می‌کردند.

سال 1770: یک آرایشگر فرانسوی به نام ژان ژاکوب پرت JEAN-JACQUES PERRET کتابی به نام هنر اصلاح شخصی نوشت. در این کتاب برای نخستین
بار ایده تیغ‌های ایمن مطرح شده بود.

سال 1770: زنان فرانسوی موی سر خود را به صورت کامل می‌تراشیدند تا بتوانند از کلاه‌گیس‌های زینتی مد روز استفاده کنند.

سال‌های پایانی قرن هجدهم: استفاده از تیغ‌هایی باب شد که دسته چوبی L شکل داشتند و موسوم به تیغ‌های PERRET بوند. این تیغ‌ها از بریده شدن عمیق صورت پیشگیری می‌کردند اما هنوز این تیغ‌ها خصوصیات کامل یک تیغ ایمن را نداشتند. با این همه اختراع این تیغ‌ها آغاز انقلاب تیغ‌های ایمن بود.

اوایل قرن نوزدهم: به لطف یک شهروند لندنی شیک پوش به نام Beau Brummell، مردان اهمیت زیبایی به شیک‌پوشی و اصلاح دقیق صورت می‌دادند. می‌گویند که برامل روزانه چند بار اصلاح می‌کردو موهای باقیمانده را با موچین درمی‌آورد!

اوایل قرن نوزدهم: زنان اروپایی در آشپزخانه‌ها داروهای ازاله مو درست می‌کردند. فرمول محبوب آنها این بود که چوپ بلوط ریز ریز شده را با شراب فرانسوی مخلوط کنند و به مدت 24 ساعت در آب بجوشانند و یا بخارپز کنند. یک فرمول دیگر شامل آمیختن آب مقطر با ریشه گیاه مامیران و روغن گردو بود.

قرن هجده و نوزده: تا سال‌های میانی قرن نوزدهم از تیغ‌های فلزی‌ای استفاده می‌شد که به سرعت کند می‌شدند و باید به کرات برای استفاده مجدد تیز می‌شدند.

1830: مردان آمریکایی طاس، با کلاه یا کلاه‌گیس بیرون می‌رفتند.

1840: آقای برامل -شیک‌پوش لندنی- که شرحش رفت، بعد از فرار از انگلستان به خاطر بدهی‌های زیادی که در جریان قمار به بار آورده بود، در تیمارستانی در فرانسه در گذشت.

1847: یک مخترع انگلیسی به نام ویلیام هنسون، تیغی اختراع کرد که به صورت عمودی در دسته جای می‌گرفت و قابلیت اداره بهتری به استفاده‌کننده می‌داد.

سال‌های پایانی قرن نوزدهم: مردان دوره ویکتوریا در مورد اصلاح خود بسیار دقیق شده بودند و از صابون‌های اصلاح و لوسیون‌های بعد اصلاح استفاده
می‌کردند.

سال 1880: در این زمان برادران KAMPFE حق انحصاری اختراع تیغ‌های ایمنی را ثبت کردند. این تیغ در امتداد یک لبه‌اش، یک محافظ داشت.

سال 1895: بازرگانی به نام ژیلت KING CAMP GILLETTE ایده تیغ یک بار مصرف را ارائه کرد و 6 سال بعدی را صرف تبلیغ آن و تشویق سرمایه‌گذاران و سازندگان اجناس برای عملی شدن ساخته شدن آن کرد.

سال 1900: اعضای قبیله‌های مرکز آفریقا هنوز از تیغ‌های ساخته شده از شیشه‌های آتشفشانی استفاده می‌کردند.

سال 1901: ژیلت با همکاری مهندسی از MIT و مکانیکی به نام ویلیام نیکرسون، گروهی را در بوستون ماساچوست تشکیل دادند. اعضای این گروه با همکاری هم تیغ دو لبه قابل تعویضی درست کردند و در همین سال این اختراع را ثبت کردند. این تیغ به شکل T بود.

سال 1904: در حالی که در سال 1903 تعداد ناچیزی تیغ صورت‌تراشی ژیلت به فروش رسیده بود، در سال 1904، 123 هزار تیغ یک بار مصرف و 90 هزار دستگاه
صورت‌تراشی به فروش رسید.

سال 1905: ژیلت شعبه‌ای در لندن باز کرد.

سال 1910: ویلیس شوکی WILLIS G. SHOCKEY نسخه ابتدایی ریش‌تراش الکتریک کنونی را درست کرد.

سال‌های 1914 تا 1918: جنگ جهانی اول: ژیلت قراردادی با نیروهیا مسلح آمریکا منعقد کرد که بر اساس آن برای همه افراد تحت خدمت ارتش باید تیغ ژیلت
فراهم می‌کرد. این قرارداد موفقیت زیادی برای این شرکت فراهم آورد. چاپ عکس یک مدل زن در سال 1915 در مجله Harper’s Bazaar بانوان را تشئیق کرد که موهای بدن خود را بزدایند!

1920 تا 1930: ستارگان زن مشهور هالیوود، ابروهای خود را به صورت کامل می‌تراشیدند و بعد مداد می‌کشیدند. کم کم شکل این ابروهای ساختگی عجیب و
غریب شد، مخصوصا وقتی که این ابروها در فیلم‌های سیاه و سفید آن زمان دیده می‌شد. گروچو مارکس GROUCHO MARX هم بعد از اینکه صورت و ابروهایش را کاملا می‌تراشید با مداد ابروهای کلفت عجیب و غریبی برای خودش درست می‌کرد!

سال 1921: یک فرد نظامی آمریکایی به نام JACOB SCHICK، ریش‌تراشی به نام MAGAZINE REPEATING RAZOR که برای تعویض تیغ‌هایش نیازی به لمس
سطح تیغ نبود و تیغ در خود دسته قرار می‌گرفت، او در سال 1925 شرکتش را تأسیس کرد و در سال 1927 نخستین ریش‌تراش الکتریکی خشک را اختراع کرد، در سال 1929، این محصول راهی بازار شد ولی استقبال زیادی از آن به عمل نیامد.

1929 تا 1948: فردی به نام الکساندر هوروویتز در شرکت فیلیپس در آیندهوون هلند مشغول به کار شد. در میان محصولات بسیار زیادی که به وسیله او اختراع
شد و تکامل یافت، ریش‌تراش الکتریکی PHILISHAVE هم قرار داشت.

1939 تا 1945: در این سال ها که مصادف با جنگ جهانی دوم بودند، فیلیپس شروع به بازاریابی برای ریش‌تراش الکتریکی PHILISHAVE کرد. در این سال‌ها فیلیپس مجبور به سرو کله زدن با نازی‌ها بود، گاهی به زور وادار به عقد قرارداد می‌شد و گاهی می‌توانست از انجام قرارداد طفره برود یا محصولاتش را پنهان کند. در همین زمان در آمریکا خانم‌ها برای زودن موهای خود مجبور شدند از کاغذ سمباده استفاده کنند. در سال 1940 یک لوسیون موزدا به نام NAIR اختراع شد که با استفاده از calcium hioglycolate که در ترکیبش بود پروتئین موها را متلاشی می‌کرد.

1960: ریش‌تراش‌ها ایمن ژیلت با تیغ‌های استیل ضدزنگ تولید شد، بعدها این تیغ‌ها مجهز به کارتریج‌های ارزان یک بار مصرف شدند.

1960 تا 1970: استفاده از تیغ‌های یک بار مصرفی که تنها 2 تا 3 بار می‌توانستند استفاده شوند، رایج شد.

1995: فردی به نام هربی مک‌نینچ به خاطر ناخشنودی از صرف وقت زیاد برای تراشیدن صورتش، ریش‌تراشی دوسره درست کرد. سال بعد این اختراع ثبت شد و نام QUIK SHAVE بر آن گذاشته شد.

منبع