یک اسلایدکست خاطره‌انگیز به مناسبت روز وبلاگستان فارسی

خیلی زیبا بود
کاش اون دوران برگرده الان خیلی چرت شده

دست شما درد نکنه، کمک بزرگی بود برای این‌که بفهمم اون روز ها، وبلاگستان چطوریا بوده…

انصافاً، چه فضای ساده و دلچسبی داشته…

مرسی. یاد روزهای خوب کردیم 🙂

سلام بسیار زیبا بود و مارو یا قدیما انداخت
یاد یکی از دوستانم که برای اولین بار به من وبلاگ ساختن با عشق یاد داد تا اونجایی که شبا برام پی دی اف درست می کرد و فرداش میومد برام از کافی نت می فرستادش…..

مرسی آقای دکتر راستشو بخواین اول به خاطر گذاشتن اسکرین شاتی که من برای هفته بلاگستان فارسی تو مطلبم نوشتم و به اسم وبلاگم امضا شده ، کنجکاو شدم ببینم این اسلاید کست شما ، قراره مارو از کجا تا کجا ببره.حقیقتش خیلی برام جالب بود به خصوص با یه لحن خاصی این گذشته های قشنگ رو گفتین که افسوس وبلاگهای ساده و دلنشین رو که من هم بعضیاشو البته خیلی دیر خوندم بخورم
عالی بود عالی .مرسی از اینکه هنوز روح وبلاگ نویسی دارین نه … بگذریم .

سپاس از اسلایدکست پرطنینتون.
من اون سالهارو که گفتید تو این جامعه مجازی نبودم اما جالب بود تصور این چنینی از وبلاگستان نداشتم. لحن گفتار شما در این اسلایدکست منو یاده قصه ظهر جمعه انداخت. یادش بخیر

یادش به خیر.

خیلی خوب بود. شمرده و دلنشین صحبت می‌کنید. موسیقی هم عالی بود. ممنون.

یاهو اینقدر اسم غریبی بود بار اول که من یادداشت کردم رو کاغذ، وقتی دوستی بهم توصیه کرد.
من هنوز هم وبلاگ کشف میکنم

کاش بیشتر توضیح می دادید این که فرمودید بعضی وبلاگها این روزها فقط برای خودشون مینویسند کنایه به چه کسانی هست؟به نظرم کم محاطبی یک وبلاگ یا برعکس بازدید زیاد دلیلی بر موفقیت یا شکست نویسنده وبلاگ نیست البته متر من شاید با متر خیلی ها همتراز نباشه .

ولی با این محافظه کاری بلاگرها برای لینک دادن و تایید کامنت ها موافقم و خودم یکی از همین دسته هستم ولی باور کنید در شرایط فعلی همه ی تقصیرها گردن نویسنده های وبلاگ نیست .شرایط طوری هست که این مدلی شدیم .

ممنون جناب مجیدی،خیلی لذت بردم
من که اصلا اون موقع دسترسی به اینترنت نداشتم
و بیشتر خاطره های خوشم الان با وبلاگ هایی مثل وبلاگ شماست.

چقدر غم انگیز بود !؟
اشکم در اومد ! :دی

سلام علی‌رضا جان. خیلی خیلی کار زیبایی کردی، ته ته دل‌ام گرم شد از یادآوری اون روزها. دست‌ات درد نکنه. چه خوب که هستی گرچه ارتباط زیادی نداشتیم این مدت ولی الان می‌بینم که دل‌ام برای خودت و نوشته‌های خیلی خوب‌ات تنگ شده بود حسابی. ممنون به خاطر این تجدید خاطره دل‌چسب. من یک استارتی زدم اخیرا ً برای دوباره نوشتن ولی باز فیس‌بوک لعنتی سبقت گرفت. :))
با دوستی زیاد.

عــــــــــــــــــــــــالی….با دیدن عکس یاهو خاطراته ۱۰-۱۱ سال پیشم زنده شد. یادش بخیر….اینترنت اون موقع چیزی در حد خدا بود برام :))

مرسی دکتر جان. نوستالژیک بود. گرچه برای نسل من یادآوری اون دوره خیلی تلخه و اشک انگیز، اما چه میشه کرد.

سلام دکترمجیدی
سپاس .
گریز خوبی بود .
یادش بخیر کلی دلتنگ شدم یاد همه اون روزا بخیر چه ماجراهایی بود واقعن یاد خیلی ها بخیر از چند نفری یاد کردید …..
هاله سرزمین آفتاب هم دیدم کامنت گذاشته دلتنگ تر شدم برای همه اون روزای خوب نمی تونم یاد نکنم از زیتون عزیز با مطالب شماره بندی شده قشنگش و شاید خیلی های دیگه که شما هم یاد کردید بعضی رو یاد اون قرار پالتاکی هم بخیر یادتونه؟
بازم سپاس .

خیلی ممنون واقعا دیدنش حس خوبی برام داشت، به خصوص با موسیقی مناسبی که همراه صحبت های شیرین شما بود.

ممنونم دکتر جان.
آیا باید اشک در چشمانم حلقه بزند؟
با دیدن و شنیدن این پادکست حسی در من زنده شد که با کلمات قابل بیان نیست.
ممنون که مینویسی.

مرسی دکتر جان. خیلی خوب و نوستالژیک بود 🙂

سلام دکتر ما که سنم به اون زمان ها قد نمیده ولی خیلی جالب بود برام با لحن شیرینی صحبت میکردید و برای اونها که واقعا اون زمان بودند حتما خاطرات شیرین و بیادماندیی رقم زدید ! بسیار ممنون

چقدر حسین درخشان مظلوم است… حتی از تاریخ وبلاگ هم دارد حذف میشود

سلام علیرضا جان! ممنون بابت این زحمتی که کشیدی و سپاس بابت یادآوری آن روزهای پرشور.

به هرحال انقدر دنیا پرسرعت شده که دیگه وقت نمی کنیم به اون همه وبلاگ خوب سر بزنیم. بعضی هاشون هم که دیگه نمی نویسند و بعضی ها هم مثل خود من کرکره رو پایین کشیدند 🙁

عالی بود آقای مجیدی، واقعا دلم گرفت ، خیلی دراماتیک و ساده ساخته بودید. واقعا الآن وبلاگ بازی شده، هرکاری واسه افزایش کامنت انجام میشه، از ترس همه به خودسانسوری و تعویض مکرر آدرس وبلاگ افتادیم…