بیوگرافی ژان ژوزف لونوئار و دستاوردهای علمی او
فرانسوا آیزاک دو ریواز در سال ۱۸۰۷ یک موتور اولیه احتراق داخلی ساخت که اکسیژن و هیدروژن نیروی آن را تامین می‌کردند. ژان ژوزف لونوئار ۱۹۰۰-۱۸۲۲ در سال ۱۸۵۹ موتور احتراق داخلی با جرقه‌الکتریکی خود را نمایش داد و در سال ۱۸۶۰ اختراع موتورش را به ثبت رساند. در سال ۱۸۳۶ از موتور خود به منظور تامین نیروی یک وسیله نقلیه استفاده کرد. در سال ۱۸۷۶ نیکولاس آگوست اوتو یک موتور چهار هنگام معرفی کرد.
شگفت این که منشاء موتورهای احتراق داخلی امروزی در قلب صنعت اتومبیل سازی، به سال ۱۸۶۰ و دانشمند هلندی کریستیان هویگنس برمی‌گردد. او در همان سال طرحی را برای یک شکل ابتدایی از چنین موتوری ترسیم کرد که از باروت برای ایجاد جرقه جهت به حرکت در آوردن پیستون‌های آن استفاده می‌شد. اما، این طرح هرگز ساخته نشد و بیش از یک قرن طول کشید تا کسی به رونق دوباره این نظریه نزدیک شود. این بار این مخترع سویسی، فرانسوا آیزاک دو ریواز، بود که در سال ۱۸۰۷ در واقع یک موتور احتراق اولیه را ساخت که اکسیژن و هیدروژن توان آن را تامین می‌کردند.
او وسیله نقلیه‌ای را ساخت تا در آن موتور قرار دهد ولی این طرح به خاطر غیرعملی بودنش از نظر تجاری ناموفق ماند. علت این امر آن است که بعدا اختراع این طرح توسط ژان-ژوزف اتی‌ین لونوئار بلژیکی در سال ۱۸۶۰ به عنوان نخستین موتور احتراق داخلی کار آمد ثبت شد و در صنعت حمل و نقل انقلابی به وقوع پیوست که جهان را تغییر داد.
موتور احتراق داخلی با جرقه الکتریکی
ژان ژوزف لونوئار حتی از کودکی مجذوب نیروی وسایل مکانیکی شده بود. گفته می‌شود هنگامی که وی فقط ۱۲ سال داشت گفته «وقتی بزرگ شدم ماشین‌هایی خواهم ساخت، ماشین‌هایی جدید، ماشین‌هایی که به تنهایی کار کنند». لونوئار به منظور یافتن کاربرد اندکی برای استعدادهای خلاقانه‌اش در ۱۶ سالگی از شهر کوچکی که در آن بزرگ شده بود به پاریس نقل مکان کرد. در ابتدا در حوزهٔ الکتریسیته کار کرد و به پیشرفت‌هایی در زمینه آب‌کاری و نیز ابزارالکتریکی قابل استفاده در صنعت راه‌آهن، نایل آمد. ولی این موتورها بودند که لونوئار را مجذوب خود می‌کردند، و پس از سال‌های بسیار طراحی، سرانجام تولید موتور احتراق داخلی با جرقه الکتریکی خود را در سال ۱۸۵۹ به انجام رساند و اختراع آن را در سال بعد ثبت کرد.
سوخت‌های نفت خام مایع در آن زمان به کار نمی‌بردند، بنابراین موتور لونوئار از ترکیب هوای فشرده نشده و گاز ذغال سنگ به عنوان منبع توان در طرحی دو ضربه‌ای (دو هنگام) استفاده می‌کرد. اگر چه این روش نسبت به استانداردهای امروزی هنوز ابتدایی بود ولی از نظر اقتصادی با توفیق روبه رو شد. ژان ژوزف لونوئار برای ایجاد اصلاحات بعدی تلاش کرد و ۵۰۰ نمونه از آن را در پاریس و حومه آن تا سال ۱۸۶۵ به فروش رساند. تا آن مرحله وی قابلیت اصلاح این موتور را در سال ۱۸۶۱ برای به حرکت درآوردن قایق و در سال ۱۸۶۳ وسیله نقلیه‌ای ۳ چرخه در سطح زمین، به اثبات رسانده بود.
پیشرفت‌های بعدی
طرح‌های لونوئار برای مدت طولانی چنان‌که باید دوام نیاوردند. آلفونس بو روکاس فرانسوی در سال ۱۸۶۲ طراحی یک موتور احتراق داخلی چهار هنگام را ثبت کرد که متداول‌تر بود. اما، وی این موتور را عملا نساخت و به این علت بود که نیکولاس آگوست اوتو آلمانی به علت موفقیت تجاری مدل چهار هنگام‌اش در سال ۱۸۷۶ بسیار مشهور شد. این مدل با استفاده از «چرخه اوتو» کار می‌کرد؛ توضیح وی برای رشته کنش‌هایی که در هر ضربه (هنگام) اتفاق می‌افتاد تا به موتور توان برساند. با اولین ضربه حرکت مکش، سوخت به درون موتور کشیده و سپس با ضربه دوم فشرده می‌شود؛ با ضربه سوم و با استفاده از جرقه‌الکتریکی آتش می‌گیرد (ضربهٔ احتراق) و باقیمانده گازها با ضربه چهارم به بیرون رانده می‌شوند (ضربهٔ تخلیه). این فرایند پیستون را به بالا و پائین حرکت می‌دهد که با اتصال مناسب به میله‌ها می‌تواند برای به حرکت درآوردن انواع وسایل نقلیه و البته از همه متداول‌تر در وسایل نقلیه زمینی به کار گرفته شود. موتور اوتو هنوز از ترکیبی از گاز و هوا به عنوان سوخت استفاده می‌کرد و این امر تا استفاده از ابتکار گوتلیپ دایملر و دیگرانی که موتور احتراق داخلی بنزینی را اختراع کردند و به دنبال آن تولید روز افزون موتورسیکلت‌ها و اتومبیل‌ها، ادامه یافت. در واقع، دایملر برای اوتو کار کرده بود و در پیشرفت این موتور به طور موثری با اوتو همکاری کرد. گرچه این فقط زمانی بود که او بعدها خودش گفت دقیقا انقلاب اتومبیل آغاز شده است.
موتور وی نوعا در حدود ۲ اسب بخار توان تولید می‌کرد که در واقع به اندازه کافی بزرگ نبود تا یک وسیله نقیله با هر اندازه‌ای را به حرکت درآورد و سوخت آن ترکیبی از گاز زغال سنگ و هوا و بازدهی‌اش فقط حدود ۴% بود. اما، ساخت آنها محکم و خودشان زمخت بودند و برخی مدل‌های آن هنوز پس از ۲۰ سال کار مداوم به درستی کار می‌کردند.
دستاوردهای دیگر
ژان ژوزف لونوئار علاوه بر موتورش به اختراعات دیگری نیز توفیق یافته است. از جمله اختراعات او می‌توان ترمز الکتریکی برای قطارها (۱۸۵۵)، یک قایق موتوری با استفاده از موتور خودش (۱۸۸۶)، و روش دباغی کردن چرم با استفاده از ازون را برشمرد.
وقتی بزرگ شدم ماشین‌هایی خواهم ساخت، ماشین‌هایی جدید، ماشین‌هایی که به تنهایی کار کنند.
