عذر می‌خواهم – زندانی‌ای که با آواز خودش را رهانید
«والتر بوید» شش سال از سی سال محکومیتش به دلیل قتل عمد را گذرانده بود که فرماندار ایالت تگزاس «ت موریس نِف» برای بازدید از زندان به آنجا امده بود. بوید هم یکی از سخت‌کوش‌ترین زندانی‌ها در انجام کار اجباری و هم گیتاریستی چیره‌دست بود. بعد از شام از او خواستند تا برای فرماندار ساز بزند.
او که منتظر چنین فرصتی بود، با تمام وجود شروع به نواختن یکی از آهنگ‌هایش کرد که برای چنین موقعیتی ساخته بود:
اگر من فرماندار را د روضع و حال فعلی خود می‌دیدم تا قبل از سپیده‌دم او را آزاد می‌کردم.
من از صمیم قلب به تو التماس می‌کنم، فرماندار: اگر به کلی آزادم نمی‌کنی، لااقل با قید و شرط آزادم کن.
بوید خوش‌شانس بود چرا که فرماندار از این آهنگ خوشش آمد، به او قول آزادی داد و در آخرین روز فرمانداریش این وعده را عملی کرد. بعدها مرد متهم گفت: «او دیوانهٔ آواز من شده بود.»
«والتر بوید» یک نام مستعار بود. نام واقعی آن زندانی «هاودی مِدبِتر» بود و با لقب «لدبلی» به عنوان موسیقی‌دان «بلوز» و «فولک» شهرتی جهانی به دست آورد. او در دوران کاری‌اش به همراه «وودی گاثری» نواخت، برنامه رادیویی خودش را اجرا کرد، و قطعهٔ جاودانهٔ «شب بخیر آیرین» را نوشت.
اما در میان صداها آهنگ‌هایی که ساخت، هیچ کدام به اندازهٔ قطعه‌ای که آزادیش را میسر ساخت، ارزشمند نبود.
“این کاکاسیاه بانجوشو برمی‌داره، پاشو زمین می‌کوبه، چشماشو می‌گردونه، دندونای سفیدشو نشون می‌ده و آهنگی می‌خونه که براش آزادی میاره، اون با موسیقی‌اش درخواست عفو می‌کنه.”
