این فناوری‌های دوره جنگ سرد، حالا در دسترس همه قرار گرفته‌اند

بسیاری از کتابهای کتابخانه‌ها هم از این برچسب‌ها دارند.

خطوط هواپیمایی هم به طور فزاینده از این برچسب‌ها برای رهگیری چمدان‌ها استفاده می کنند. همچنین فروشگاه‌ها برای جلوگیری از دزدی.

بعضی از برچسب‌ها منبع انرژی دارند، اما بیشترشان مانند دستگاه ترمین، از راه دور و با امواج دریافتی کار می‌کنند که همین باعث پایین آمدن قیمت آنها شده و ارزان بودن همیشه یک امتیاز برای فروش است.

نوع دیگری از RFID را هواپیما‌های متفقین در جنگ جهانی دوم بکار می بردند. رادار جنگنده را نشان می‌داد، و یک کیت مخصوص هم که ترانسپوندر نامیده می‌شد، امواجی را باز می‌گرداند که معنی آن این بود که: “ما با شما هستیم، شلیک نکنید”.

بعدها مدارهای سیلیکونی کوچکتر شدند و این امکان را به ما دادند تا برچسب‌هایی تولید کنیم که روی چیزهای بسیار کوچکتر از هواپیما نصب شوند.

همانند بارکدها، برچسب‌های RFID هم می‌توانند برای شناسائی سریع اجسام بکار گرفته شوند. با این تفاوت که بر خلاف بارکدها، می‌توانند به صورت خودکار اسکن شوند و دیگر نیازی به تاباندن یک خط نوری نیست.

برخی از این برچسبها را حتی می‌توان از فاصله چند متری خواند. بعضی‌ها را هم می‌توان بصورت دسته‌ای، البته نه چندان دقیق، اسکن کرد. و برخی دیگر را می‌توان دوباره برنامه‌ریزی کرد و خواند و یا اینکه از راه دور از کار انداخت. این برچسب‌ها اطلاعات بیشتری نسبت به بارکدها ذخیره می‌کنند و این امکان را به ما می‌دهند که مثلا برای یک شلوار جین، علاوه بر سایز شلوار، حتی بدانیم که این شلوار خاص در کجا و چه روزی تولید شده است.

در دهه هفتاد برای شناسایی واگن قطارها و بسته بندی لبنیات از برچسب‌های RFID استفاده می‌شد. در اوایل قرن بیست و یکم، شرکت‌های بزرگ مانند تسکو، والمارت، و حتی وزارت دفاع آمریکا از شرکتهای تامین کننده اجناسشان خواستند که روی لیست اقلامشان از این برچسب‌ها استفاده کنند و رفته رفته به نظر می رسید که این برچسب‌ها همه جا و بر روی همه چیز هستند.

چند آدم خوش ذوق هم پیدا شدند که این برچسب‌ها را درون بدن خود جاسازی کردند طوری که تنها با تکان دادن دست می توانستند درها را باز کنند و یا سوار مترو شوند.