چه چیز باعث صعود بالن می‌شود؟
بالن در حقیقت ساده‌ترین شکل هواپیماست که معمولاً از یک کیسه کروی با استوانه‌ای از جنس کاغذ، لاستیک و ابریشم تشکیل شده که درون آن هوای داغ، اکسیژن با هلیم قرار دارد.
به این کیسه می‌توان توسط ریسمان، یک سبد با واگن و یا «gondola» برای حمل مسافران و محموله وصل نمود.
ایک بالن همانگونه که یک ماهی در آب شنا می‌کند، در هوا شناور می‌شود. هر یک بوسیله حجم خود، بیش از وزن آب یا هوای اطرافش جابجا می‌شود.
مادامیکه یک بالن با تمام تجهیزات متصل به آن کمتر از حجم هوای جابجا شده وزن داشته باشد، بالا می‌رود. اگر مقداری از گاز موجود در بالن کم شود بطوریکه حجم آن کاهش یابد، بالن پائین می‌آید. هوای داخ، ئیدروژن یا هلیم بعنوان گازهای بالا برنده استفاده می‌شوند. زیرا همه اینها از هوای معمولی اتمسفر سبک‌ترند.
زمانی متوجه شدند که یک بالن تا ارتفاعی بالا می‌رود که وزن آن دقیقا با وزن هوای جابجا شده برابر باشد. برای تغییر در ارتفاع پرواز، هدایت کننده بالن «بالن بر» باید از سبکی خود بکاهد تا پائین آید و با وزن خود را کاهش داده تا بالا برود. برای پائین آمدن، مقداری از گاز بالن را از طریق دریچه‌ای در سر بالن خارج نموده و برای بالا رفتن باید مقداری از وزنه‌ها «کیسه‌های شنی» را در هوا رها کند.
از آنجائیکه نه گاز و نه کیسه‌های شنی را نمی‌توان در هنگام پرواز جایگزین نمود، می‌توان فهمید که توانایی «بالن بر» در کنترل بالن تا چه حد محدود است. منتهای مراتب، او می‌تواند بسته به اندازه بالن زمان کوتاهی بالا رفته با فرود آید.
در بالا او کاملاً در اختیار بادهاست. یک بالن را نمی‌توان در هنگام پرواز کنترل کرد و تنها با باد هدایت می‌شود. بهمین دلیل بندرت از آن بعنوان وسیله‌ای برای رفت و آمد از جایی به جای دیگر استفاده می‌شود. بالن‌ها، در حال حاضر عموماً برای کاوش در لایه‌های بالایی جو استفاده شده و در جنگ معمولاً آن‌ها را بعنوان پست‌های دیده بانی بکار می‌گیرند. برای محافظت شهرها از بمب افکن‌ها می‌توان سدهای بالنی، مانند حصار هوایی تشکیل داد.
