فیلم پسرها گریه نمی‌کنند – خلاصه داستان، نقد و بررسی – Boys Don’t Cry (1999)
سال تولید : ۱۹۹۹
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : جان هارت، کریستین ویکن، جفری شارپ و اوا کولودنر
کارگردان : کیمبرلی پی‌یرس
فیلمنامه‌نویس : اندی بینن و پی‌یرس
فیلمبردار : جیم دینالت
آهنگساز(موسیقی متن) : نیتان لارسن
هنرپیشگان : هیلاری سوانک، کلوئه سوینیی، پیتر سارسگارد، آلیشیا گورانسن، آلیسن فولند، جینتا آرنت، مت مک‌گرات، برندان سکستن و راب کامبل
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۸ دقیقه
سال ۱۹۹۳. ̎تینا برندان̎ بیست ساله (سوانک) لینکلن نبراسکا را ترک می‌کند و به منطقهٔ مسکونی نزدیک آنجا، ̎فالزسیتی̎ می‌رود. ̎تینا̎ که موهایش کوتاه است و چکمه و جین می‌پوشد، به‌چشم خیلی از مردم منطقه، مرد می‌رسد تا دختر. در حالی‌که ̎لونی̎ (مک‌گرات)، دوستش، به او هشدار می‌دهد که مردم آنجا به آدم‌های خوش‌گذران غیرمحلی، نگاه خوبی ندارند ولی ̎تینا̎ خود را در این زمینه انگشت‌نما می‌کند و پس از چندی با ̎کندیس̎ (گورانسن)، مادری تنها، دوست می‌شود.
اما کمی بعدتر با ̎لانا̎ (سوینیی) آشنا می‌شود، ̎تینا̎ با مادر ̎لانا̎ (آرنت) و ̎جان̎ (سارسگارد)، کلاه‌بردار سابق، رفاقتی به‌هم می‌زند. ̎جان̎ و رفیقش، ̎تام̎ (سکستن) با عده‌ای مرد رفت و آمد دارند و ̎تینا̎ را در بین خود می‌پذیرند. اما وقتی ̎تینا̎ به خاطر خلاف رانندگی به زندان می‌افتد، راز جنسیتش برملا می‌شود و در حالی‌که ̎لانا̎ از او حمایت می‌کند، ̎جان̎ و ̎تام̎ احساس می‌کنند که رودست خورده‌اند و به آنان خیانت شده ـ و خشم‌شان خیلی زود به خشونت می‌گراید…
پسرها گریه نمی‌کنند به مدد پخش مطلوب جهانی و بازی خیره‌کنندهٔ سوانک از حد یک فیلم مستقل ارزان‌قیمت به اثری مطرح در سطح جهان بدل می‌شود. چیزی که شاید نخستین تجربهٔ کارگردانی پی‌یرس آن‌قدر هم شایسته‌اش نباشد. در واقع فیلم پی‌یرس با اضافه کردن درامی پررنگ به یک تراژدی واقعی، سعی فراوانی می‌کند تا موضوع اصلی را به حاشیه ببرد و به اثری سوزناک در باب عشق و تبعیض جنسی بدل شود.
همین موضوع هم هست که به یاری ریتم کند اثر تقریباً همه چیز را از یاد می‌برد. پی‌یرس حتی با افراط در بازکردن نوع رابطهٔ ̎تینا̎ و ̎لانا̎، واقعیت را هم تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. در این بین همهٔ بار اثر روی دوش سوانک و دیگر بازیگران می‌افتد و همین هم فیلم را نجات می‌دهد. درخشش سوانک حتی سب می‌شود که او به‌رغم ظاهر پسرانه و غیرجذابش در هالیوود ماندگار شود و البته هم گلدن‌گلوب و هم اسکار بهترین بازیگر زن پایان دههٔ ۱۹۹۰ را از آن خود کند.
