فیلم اتاقی در طبقه بالا – خلاصه، تحلیل و نقد – Room at the Top (1958)
کشور تولیدکننده : انگلستان
محصول : جان وولف و جیمز وولف
کارگردان : جک کلیتن
فیلمنامه‌نویس : نیل پاترسن، برمبنای رمانی نوشته جان برین.
فیلمبردار : فردی فرانسیس
آهنگساز(موسیقی متن) : ماریو ناشیمبنه
هنرپیشگان : لارنس هاروی، سیمون سینیوره، هرمیون بادلی، دانلد وولفیت، ریموند هانتلی و هیتر سیرز.
نوع فیلم : سیاه و سفید، ۱۱۵ دقیقه.
جوانی شهرستانی به‌نام “جولمپتن” (هاروی) وارد شهری صنعتی می‌شود با این امید که به سرعت فاصله‌های طبقاتی را در نوردد و در این راه علایقش به زنی مسن‌تر از خود، “آلیس” (سینیوره) را فدای ازدواج با “سوزان” (سیرز)، دختر یک کارخانه‌دار میلیونر می‌کند…
فیلم به‌عنوان آغازگر جنبش واقع‌گرائی اجتماعی سینمای انگلستان که در دهه ۱۹۶۰ دیگران ـ و نه خود کلیتن ـ ادامه‌اش دادند، شهرت دارد و در واقع به لحاظ مضمونی بی‌شباهت به فیلم‌های “جوانان خشمگین” نظیر شنبه شب و یکشنبه صبح مضمونی بی‌شباهت به فیلم‌های “جوانان خشمگین” نظیر شبنه شب و یکشنبه صبح (کارل رایتس، ۱۹۶۰) و این زندگی ورزشی (لینزی آندرسن، ۱۹۶۳) نیست. اما این شهرت بسیار فراتر از اعتبار فیلم است. انتقادات فیلم از جامعه طبقاتی، رفتارهای متظاهرانه و فرصت‌طلبی اجتناب‌ناپذیر برای کسب موفقیت، گفت‌وگوهای جسورانه و بی‌پروائی در نمایش رابطه‌ها (که در زمان خودش سروصدا به پا کرد) حالا دیگر جلوه و جلائی ندارند. تنها در اواخر فیلم و طی عشق غیر منتظره و جدائی تلخ‌کامانه هاروی و سینیوره است که فیلم به القای شکست اندوهبار رابطه‌های انسانی نزدیک می‌شود.
