یک فیزیکدان از نظر ریاضی ثابت کرد که سفر در زمان بدون ایجاد پارادوکس، ممکن است!
هنوز هیچ کس موفق نشده است در زمان سفر کند، حداقل با دانش ما. ما بیشتر جنبه تئوریک سفر در زمان را در نظر میگیریم و از سوی دیگر مرتب داستانهای علمی تخیلی در این مورد میخوانیم.
فیلمهایی مانند بازگشت به آینده – دنی دارکو و نابودگر The Terminator ، Donnie Darko ، Back to the Future را که میبینیم، همگی به ما القا میکنند که سفر در زمان یک چیز عادی نیست و مشکلات و تناقضات زیادی ایجاد میکند:
به عنوان مثال اگر به گذشته برگردید و والدین خود را از ملاقات با هم منع کنید، چگونه میتوانید در وهله اول وجود داشته باشید تا به گذشته برگردید؟
«پارادوکس پدربزرگ» در این میان خیلی معروف است. اگر کسی به گذشته برگردد و پدربزرگ خود را بکشد چه پیش میآید.
البته با بازگشت و گذشته و ایجاد تغییری ناچیز، ممکن است یک اثر پروانهای ایجاد شود و رویدادهای بزرگ هم تحت تاثیر قرار بگیرند.
اما چند سال پیش، دانشجوی فیزیک، ژرمن توبار، از دانشگاه کوئینزلند در استرالیا، چگونگی «تربیع اعداد» را بررسی کرد تا سفر در زمان بدون پارادوکسها را به زعمش ممکن کند.
توبار گفت: «دینامیک کلاسیک میگوید اگر وضعیت یک سیستم را در یک زمان خاص بدانید، این امر میتواند کل تاریخ سیستم را به ما بگوید.»
اما، نظریه نسبیت عام انیشتین وجود حلقههای زمانی یا سفر در زمان را پیشبینی میکند – جایی که یک رویداد میتواند هم در گذشته و هم در آینده خودش باشد.
آنچه محاسبات نشان می دهد این است که فضا-زمان به طور بالقوه میتواند خود را برای جلوگیری از پارادوکسها وفق دهد.
مسافر زمانی را تصور کنید که به گذشته سفر می کند تا از گسترش بیماری جلوگیری کند – اگر ماموریت موفقیت آمیز باشد، مسافر زمان هیچ بیماریای در آینده نخواهد دید که لزومی برای بازگشت به گذشته برای پیشگیری از آن داشته باشد.
طبق نظر توبار بیماری همچنان از راه دیگری، از طریق مسیری متفاوت یا با روشی متفاوت، فرار میکند و این پارادوکس را از بین میبرد. یعنی مسافر زمان هر کاری میکند، بیماری متوقف نمی شد.
اتفاقا خیلی از علمی تخیلی نویسها به مقاومت گذشته در برابر تغییر اشاره کردهاند. هر چه تغییر بنیادیتر باشد، انجامش سختتر میشود! سریال 11.22.63 را به یاد بیاورید.
فهم نظر توبار برای غیرریاضیدانان آسان نیست، اما به تأثیر فرآیندهای قطعی (بدون هیچ گونه تصادفی) بر تعداد دلخواه مناطق در پیوستار فضا-زمان میپردازد و نشان میدهد که چگونه هر دو منحنی زمان مانند بسته می شوند. (همانطور که انیشتین پیش بینی کرد) و چنین امری میتواند با قواعد اراده آزاد و فیزیک کلاسیک مطابقت داشته باشد.
این تحقیق مشکل را با فرضیه دیگری برطرف میکند، اینکه سفر در زمان ممکن است اما مسافران زمان در کاری که انجام میدهند محدود میشوند تا از ایجاد پارادوکس جلوگیری کنند. در این مدل، مسافران زمان این آزادی را دارند که هر کاری می خواهند انجام دهند، اما ایجاد برای آنها پارادوکس ممکن نیست.
در عالم واقع اما خم کردن فضا و زمان برای ورود به گذشته تا حالا که ممکن نشده و ماشینهای زمانی که دانشمندان تا حالا صحبتش را کردهاند، بسیار مقهومی هستند و فقط میشود صحبت از محاسبات آنها کرد.
استیون هاوکینگ فکر میکرد که این کار ممکن است، این تحقیق جدید نشان میدهد که آزاد خواهیم بود هر کاری را که در گذشته بخواهیم با جهانو جهان خودش را بار کار ما تطبیق میدهد.
«ممکن است سعی کنید یک پارادوکس ایجاد کنید، رویدادها همیشه خودشان را تنظیم میکنند تا از هرگونه ناهماهنگی جلوگیری شود.»
طیف وسیعی از فرآیندهای ریاضی که ما کشف کردیم نشان می دهد که سفر در زمان با اراده آزاد به طور منطقی در جهان ما بدون هیچ پارادوکسی امکان پذیر است.
این تحقیق در Classical and Quantum Gravity منتشر شده.
این نوشتهها را هم بخوانید
