تاریخچه بیماری آلزایمر چیست؟
فیلسوفان و پزشکان یونان و روم باستان پیری را با افزایش زوال عقل مرتبط می‌دانستند. در سال 1901 بود که آلویس آلزایمر، روانپزشک آلمانی اولین مورد بیماری آلزایمر را که به نام او نامیده شد، در زنی پنجاه ساله که او آگوست دی نامید، شناسایی کرد. او پرونده او را دنبال کرد تا اینکه در سال 1906 درگذشت. اولین بار به صورت عمومی در مورد آن گزارش شد. در طول پنج سال بعد، یازده مورد مشابه در ادبیات پزشکی گزارش شد که برخی از آنها قبلاً از اصطلاح بیماری آلزایمر استفاده می کردند. این بیماری برای اولین بار توسط Emil Kraepelin پس از سرکوب برخی از ویژگی های بالینی (هذیان و توهم) و پاتولوژیک (تغییرات تصلب شرایین) موجود در گزارش اصلی آگوست D به عنوان یک بیماری متمایز توصیف شد. او شامل بیماری آلزایمر نیز شد که توسط Kraepelin دمانس پیش از سالخوردگی نیز نامیده شد. به عنوان زیرشاخه ای از زوال عقل پیری در هشتمین ویرایش کتاب درسی روانپزشکی او که در 15 ژوئیه 1910 منتشر شد.
در بیشتر قرن بیستم، تشخیص بیماری آلزایمر برای افراد بین سنین 45 تا 65 سال که علائم زوال عقل را نشان می دادند، اختصاص داشت. پس از سال 1977 که کنفرانسی در مورد بیماری آلزایمر به این نتیجه رسید که تظاهرات بالینی و پاتولوژیک دمانس پیش از پیری و سالخوردگی تقریباً یکسان است، اصطلاحات تغییر کرد، اگرچه نویسندگان همچنین اضافه کردند که این احتمال وجود علل متفاوتی را رد نمی‌کند. این در نهایت منجر به تشخیص بیماری آلزایمر مستقل از سن شد. اصطلاح زوال عقل سالخورده از نوع آلزایمر (SDAT) برای مدتی برای توصیف این بیماری در افراد بالای 65 سال استفاده می شد، با بیماری آلزایمر کلاسیک برای توصیف افراد جوان تر استفاده می شد. در نهایت، اصطلاح بیماری آلزایمر به طور رسمی در نامگذاری پزشکی برای توصیف افراد در تمام سنین با الگوی علائم مشترک مشخص، سیر بیماری و آسیب شناسی عصبی پذیرفته شد.
مؤسسه ملی اختلالات عصبی و ارتباطی و سکته مغزی (NINCDS) و انجمن بیماری آلزایمر و اختلالات مرتبط (ADRDA، که اکنون به عنوان انجمن آلزایمر شناخته می‌شود) متداول‌ترین معیارهای NINCDS-ADRDA آلزایمر را برای تشخیص در سال 1984 به‌روزرسانی کردند. این معیارها مستلزم آن است که وجود اختلال شناختی، و یک سندرم مشکوک به زوال عقل، با آزمایش عصب روانشناختی برای تشخیص بالینی بیماری احتمالی یا احتمالی آلزایمر تأیید شود. یک تایید هیستوپاتولوژیک شامل بررسی میکروسکوپی بافت مغز برای تشخیص قطعی مورد نیاز است. پایایی و اعتبار آماری خوبی بین معیارهای تشخیصی و تایید قطعی هیستوپاتولوژیک نشان داده شده است.
