بوئینگ هواپیماهای با بال مهاربندی شده می‌سازد – بازدهی ۳۰ درصد با این کار
بوئینگ با کمک سرمایه‌گذاری ۴۲۵ میلیون دلای از سوی ناسا، یک هواپیمای مسافربری با اندازه کامل را بر اساس مفهوم بال خرپایی ترانسونیکی خود (TTBW) ساخته و آزمایش خواهد کرد. برآورد می‌شود که این هواپیما با استفاده از بالهای بلند، نازک و مهاربندی‌شده برای افزایش ظرفیت بالابری و کاهش کشش، ۳۰ درصد سوخت کمتری بسوزاند.
حتی یک تغییر تک رقمی در بهره‌وری سوخت باعث صرفه جویی هنگفت می شود. در خطوط هواپیی سوپیس تنها یک درصد کاهش مصرف سوخت در ۱۲ هواپیمای بوئینگ ۷۷۷ یعنی کاهش مصرف ۴۸۰۰ تن سوخت جت در سال. یک درصد صرفه‌جویی در خطوط هوایی مانند امریکن ایرلاینز که ۱۰۰۰ هواپیما در ناوگان خود، یعنی نزدیک به نیم میلیارد صرفه‌جویی مالی در سال. بنابراین یک هواپیمای مسافربری ۳۰ درصد کارآمدی بزرگی باشد.
اولین بار بوئینگ در سال ۲۰۱۰ مفهوم “بال خرپایی” را به عنوان بخشی از یک برنامه تحقیقاتی ناسا پی گرفت.
با این کار بالابری بیشتر و کشش کمتری بر با بالهای بلندتر، باریک‌تر تامین می‌شود. برای مثال، یک بوئینگ مفهومی که در سال ۲۰۱۶ در حال آزمایش بود ، بال‌هایی ۵۰ درصد پهن‌تر از هواپیماهای استاندارد داشت.
اما از نظر ساختاری، بدون تقویت فیزیکی بال ساختن آنها ممکن نیست. بنابراین طرح بوئینگ بالها را از بالای بدنه آویزان می کند و آنها را با خرپاهای بلندی که از شکم هواپیما بالا می آیند مهار می‌کند.
بوئینگ به‌عنوان یک طراحی مفهومی، هواپیمایی با سرعت زیر صوت با سرعت ۰.۷۰ تا ۰.۷۵ ماخ ( ۸۳۵ تا ۸۹۵ کیلومتر در ساعت)، حتی تخمین می‌زند که این هواپیماهامی‌توانند ۵۰ درصد سوخت کمتری بسوزانند. در سال ۲۰۱۹، این کانسپت بازطراحی شد تا در لبه سرعت فراصوتی ، حدود ۰.۸ ماخ ( ۹۵۵ کیلومتر بر ساعت) حرکت کند.
البته مراحل مدل‌سازی دیجیتال و آزمایش تونل باد در مقیاس کوجک زمان‌‌بر هستند، اما ناسا با کمک ۴۲۵ میلیون دلاری در ترکیب با حدود ۷۲۵ میلیون دلار از خود بوئینگ و سایر شرکای تجاری در پی تسریع کار و ساخت هواپیمای با مقیاس کامل است.
ناسا قصد دارد تا اواخر دهه ۲۰۲۰ آزمایش هواپیمای نمایشگر خرپایی را انجام دهد.
قطعا چالش هایی وجود خواهد داشت. همان اول کار، این بالهای فوق العاده بلند ممکن است با ترمینال ها یا آشیانه‌های فرودگاهی تطابق نداشته نباشند.
اما این کار سودهایی هم دارد. مثلا در این بالهای باریک و بلند سوخت نگه داشته می‌شود، استرس های مهندسی در جایی که بال ها با بدنه برخورد می‌کنند کاهش می یابد و این تا حدودی به ایمنی در تصادف کمک می‌کند و سوخت را از سرنشینان دور نگه می دارد.
در ضمن فضایی در کابین برای گنجاندن صندلی‌های اضافی آزاد می‌کند. در نهایت این کار قدم مثبتی در جهت تلاش‌های کربن‌زدایی است.