زندگینامه توشیرو میفونه – بازیگر ژاپنی و از بزرگ‌ترین بازیگران تاریخ

تا به حال فکر کرده‌اید چرا بعضی از بازیگران با یک نگاه، حتی بدون گفتن هیچ دیالوگی، حضوری فراموش‌نشدنی در ذهن تماشاگر می‌سازند؟ از کسی شنیدم که می‌گفت: «وقتی توشیرو میفونه روی پرده ظاهر می‌شود، مثل این است که کوه در حال حرکت است». توشیرو میفونه نه فقط به‌خاطر ظاهر قوی و چشمان تیزش، بلکه به‌خاطر انرژی درونی و ناآرامش، یکی از نمادهای جاودانه سینمای ژاپن شد. او مردی بود که با هر حرکت، نقش را زنده می‌کرد، و به‌قول بعضی منتقدان، انگار خودش شمشیر را اختراع کرده بود. بازیگری که می‌توانست در کسری از ثانیه، از خشم به اندوه و از خشونت به لطافت برسد. کلمه کلیدی این مقاله، یعنی «توشیرو میفونه»، نه فقط نامی بر پرده، بلکه صدایی‌ست در دل هر عاشق سینمای انسانی و حماسی. حضور او در فیلم‌های آکیرا کوروساوا، ترکیبی بی‌بدیل از قدرت، بی‌قراری و نوعی زیبایی خشن بود.

شاید سال‌ها فکر می‌کردید که بهترین بازیگران جهان از هالیوود آمده‌اند، اما کافی‌ست یکی از بازی‌های میفونه را ببینید تا نظرتان عوض شود. در «هفت سامورایی»، «راشومون» یا «یوجیمبو»، او شخصیتی خلق می‌کند که نه در تاریخ، بلکه در ذهن مخاطب حک می‌شود. بازیگری که از سبک متد اکتینگ (Method Acting) هیچ بهره‌ای نبرده بود، اما همه قواعد آن را غریزی اجرا می‌کرد. فیزیکال بودن بازی‌اش، نفس‌گیر بود، و سکوت‌هایش بلندتر از هر فریادی. یکی از دوستانم می‌گفت وقتی میفونه به دوربین نگاه می‌کند، انگار مخاطب را به دوئل دعوت کرده است. اما در پشت این چهره عبوس و پرتنش، انسانی مهربان، حرفه‌ای و حتی شوخ‌طبع پنهان بود. توشیرو میفونه نه فقط یک بازیگر، بلکه چهره‌ای بود که سینمای ژاپن را جهانی کرد.

در جایی خواندم که کوبریک گفته بود آرزو داشت یک بار هم که شده، با میفونه کار کند. و این یعنی ما با هنرمندی طرفیم که فقط در ژاپن اسطوره نشد، بلکه در قلب سینمای جهان جای گرفت. او پلی بود میان سنت سامورایی و روان‌شناسی مدرن بازیگری. با هر قدمش، زمین می‌لرزید و با هر مکثش، آسمان سکوت می‌کرد. در ادامه، با چند واقعیت کمتر شنیده‌شده درباره زندگی، هنر و میراث توشیرو میفونه آشنا می‌شویم؛ بازیگری که هنوز هم تماشای بازی‌اش، تجربه‌ای بی‌مانند است.

۱- تولد در چین و ریشه‌های متفاوت فرهنگی

توشیرو میفونه در ۱ آوریل ۱۹۲۰ در شهر چینگ‌دائو (Qingdao) چین به دنیا آمد، آن هم در خانواده‌ای ژاپنی که برای کار به آن منطقه مهاجرت کرده بودند. پدرش عکاس بود و همین حرفه تأثیر زیادی بر نگاه بصری و حرکات میفونه در سال‌های بعد داشت. دوران کودکی‌اش را در میان فرهنگ‌های آمیخته چینی و ژاپنی گذراند و این دوگانگی بعدها در نگاه جهانی و منعطف او به هنر نمود یافت. برخلاف بسیاری از بازیگران ژاپنی هم‌دوره‌اش، مسیرش از مدرسه‌های رسمی بازیگری آغاز نشد. پس از جنگ جهانی دوم، وارد ارتش شد و به‌عنوان تکنسین هوایی خدمت کرد. پس از جنگ، در آزمونی برای استودیوی توهو (Toho Studios) شرکت کرد، بدون اینکه هدف مشخصی برای بازیگر شدن داشته باشد. اما حرکات غریزی و نگاه نافذش نظر آکیرا کوروساوا را جلب کرد. کوروساوا بعدها نوشت: «وقتی دیدمش، فهمیدم با مردی طرفم که سینما را تغییر خواهد داد». پس از آن، مسیر حرفه‌ای او به‌سرعت آغاز شد. همین تولد در دل دو فرهنگ و ورود اتفاقی به سینما، به او شخصیتی متفاوت و چندلایه بخشید.

۲- آغاز همکاری طلایی با آکیرا کوروساوا در فیلم Drunken Angel

نخستین حضور مهم توشیرو میفونه روی پرده، در سال ۱۹۴۸ و در فیلم «فرشته مست» (Drunken Angel) به کارگردانی آکیرا کوروساوا رقم خورد. در این فیلم، او نقش یک خلافکار جوان را بازی می‌کند که به بیماری سل مبتلاست و با پزشکی الکلی آشنا می‌شود. ترکیب نیروی خام و عصبانی شخصیت میفونه با بازی فروتنانه «تاکاشی شیمورا» (Takashi Shimura) در نقش پزشک، لحظاتی فراموش‌نشدنی ساخت. کوروساوا بعداً گفت: «در صحنه‌ای که میفونه خشم می‌گرفت، کل صحنه جان می‌گرفت». همین فیلم آغازگر همکاری ۱۶ فیلمه آن‌ها شد که برخی از بزرگ‌ترین شاهکارهای تاریخ سینما را در خود دارد. نقش‌آفرینی میفونه در این فیلم، ترکیبی از انرژی فیزیکی، خشونت کنترل‌شده و لحظاتی از آسیب‌پذیری انسانی است. تماشاگر از همان اولین حضور، درک می‌کرد که با بازیگری خارق‌العاده روبه‌روست. ظاهر زمخت و صدای خشن او، پوششی بود برای درون‌مایه‌ای لطیف و عمیق. همین تضاد، راز موفقیتش در اکثر نقش‌ها شد. در «فرشته مست» همه این عناصر برای نخستین بار کنار هم نشستند.

۳- خلق شخصیت سامورایی ضدقهرمان در فیلم Yojimbo

در فیلم «یوجیمبو» (Yojimbo – 1961)، میفونه نقش سامورایی بی‌نامی را بازی می‌کند که وارد شهری دوقطبی و مملو از فساد می‌شود. او با حیله‌گری خاص خود، دو طرف دعوا را به جان هم می‌اندازد تا شهر را از شر هر دو خلاص کند. این شخصیت، نمادی از ضدقهرمان (Anti-Hero) بود که نه اخلاق سنتی دارد، نه هدفی روشن، اما در نهایت به نتیجه‌ای مثبت ختم می‌شود. بازی میفونه در این فیلم، ترکیبی از طنز تلخ، حرکات حیوانی و نبوغ استراتژیک است. زبان بدن او، از نحوه قدم زدن تا خاراندن پشت، بخشی از روایت فیلم محسوب می‌شود. بسیاری از سینماگران غربی از جمله سرجیو لئونه، این فیلم را الگویی برای آثار خود قرار دادند. شخصیت «مرد بی‌نام» در وسترن‌ها مستقیماً از همین نقش میفونه الهام گرفته شد. این فیلم، جایگاه او را به‌عنوان یک نماد جهانی تثبیت کرد. یوجیمبو نه فقط یک داستان سرگرم‌کننده، بلکه نگاهی تمثیلی به مفهوم قدرت، حیله و بقاست.

۴- ویژگی‌های بازیگری فیزیکی و غریزی توشیرو میفونه

توشیرو میفونه برخلاف بسیاری از بازیگران ژاپنی آن دوران، آموزش رسمی در تئاتر ندیده بود و سبک بازی‌اش کاملاً غریزی، شهودی و فیزیکی بود. بدن او در فیلم‌ها مانند زبانی مستقل عمل می‌کرد و حتی سکوت‌هایش، سرشار از معنا بود. چشمانش همواره در حال حرکت بودند، گویی از درون می‌جوشیدند و آماده انفجار بودند. در صحنه‌های درگیری، اغلب از بدلکار استفاده نمی‌کرد و خودش حرکات رزمی را اجرا می‌کرد. صدایش، زمخت اما قابل‌انعطاف بود و می‌توانست از فریاد به زمزمه برسد بدون اینکه تصنعی باشد. گاهی تنها با یک حرکت ناگهانی، هیجان یا ترس را منتقل می‌کرد. منتقدان بازی او را ترکیبی از حیوانیّت و هوشمندی توصیف می‌کردند. به گفته آکیرا کوروساوا، «میفونه مثل گربه‌ای بود که همیشه آماده پریدن است». او توانست شخصیتی خلق کند که بیننده را همزمان جذب و مرعوب می‌کرد. این سبک بازیگری، بعدها الگوی بسیاری از بازیگران آسیایی و غربی شد.

۵- مرگ توشیرو میفونه و میراثی که باقی ماند

توشیرو میفونه در ۲۴ دسامبر ۱۹۹۷، در سن ۷۷ سالگی و بر اثر نارسایی چندعضوی (Multiple Organ Failure) درگذشت. او سال‌های پایانی عمرش را در آرامش سپری کرد و در سال‌های آخر کمتر جلوی دوربین رفت. مرگ او با اندوهی گسترده در ژاپن و جهان همراه بود، چرا که او نه فقط بازیگر، بلکه نماد فرهنگ سینمایی ژاپن بود. میراث او شامل بیش از ۱۷۰ فیلم است، از جمله آثاری که با کوروساوا ساخت و بسیاری از آن‌ها در فهرست بهترین فیلم‌های تاریخ جای دارند. بازیگران بزرگی چون «کلینت ایستوود» و «کن واتانابه» از او به‌عنوان الگو یاد کرده‌اند. تأثیر او بر سینما، فراتر از مرزهای ژاپن رفت و در سبک‌های مختلف فیلم‌سازی رد پایش دیده می‌شود. هنوز هم بسیاری از مدارس بازیگری، از حرکات و صحنه‌های بازی او به‌عنوان منبع آموزشی استفاده می‌کنند. شخصیت‌هایی که بازی کرد، ماندگار و الهام‌بخش باقی مانده‌اند. توشیرو میفونه نه با مرگ، بلکه با میراثش جاودانه شد.

۶- بازی در نقش‌های تاریخی و تبدیل شدن به چهره‌ای نمادین از سامورایی‌ها

توشیرو میفونه در طول دوران حرفه‌ای خود بارها در نقش‌های تاریخی و شخصیت‌های برگرفته از تاریخ ژاپن بازی کرد. او در فیلم‌هایی چون Seven Samurai، Throne of Blood و Samurai Saga نقش سامورایی‌هایی را ایفا کرد که هر کدام نماد ویژگی‌هایی مانند شرافت، خشونت، وظیفه‌مداری و تنهایی بودند. چهره، فیزیک بدنی و نوع حرکت‌های او به‌گونه‌ای بود که بیننده او را مصداق عینی یک جنگجوی کلاسیک می‌دانست. برخلاف تصویر آرمانی و شسته‌رفته برخی قهرمانان تاریخی، میفونه سامورایی‌هایی را تصویر می‌کرد که خاک‌آلود، زخمی و انسانی بودند. این تصویر واقع‌گرایانه از جنگاوران سنتی، در ذهن مخاطبان به‌شدت ماندگار شد. او موفق شد هم روح سنتی سامورایی را حفظ کند و هم بُعد روان‌شناختی آن را بکاود. این رویکرد باعث شد تصویر سامورایی برای تماشاگران مدرن، همدلی‌برانگیزتر و قابل‌فهم‌تر باشد. در بسیاری از کشورهای غربی، او چهره‌ای نمادین برای «روح ژاپنی» به‌شمار می‌آمد. این ترکیب سنت و مدرنیته، یکی از رموز ماندگاری نقش‌آفرینی‌هایش بود.

۷- حضور در سینمای بین‌المللی و همکاری با فیلم‌سازان غربی

توشیرو میفونه تنها به سینمای ژاپن محدود نماند و در چندین فیلم بین‌المللی نقش‌آفرینی کرد. او در فیلم Red Sun (1971) با بازیگرانی چون «چارلز برانسون» (Charles Bronson) و «آلن دلون» (Alain Delon) ظاهر شد که داستان آن ترکیبی از وسترن و سامورایی بود. همچنین در فیلم Hell in the Pacific (1968) کنار «لی ماروین» (Lee Marvin) بازی کرد که داستانی درباره دو سرباز از دو جبهه جنگ جهانی دوم در یک جزیره بود. میفونه با وجود تسلط نداشتن کامل به زبان انگلیسی، توانست حضوری مؤثر و پرقدرت در این فیلم‌ها داشته باشد. او شخصیت‌هایی خلق می‌کرد که فراتر از زبان، از طریق حالت چهره، فیزیک بدنی و انرژی درونی ارتباط برقرار می‌کردند. این حضورها باعث شد که مخاطبان غربی بیش از پیش با چهره و توانایی‌های او آشنا شوند. هرچند پیشنهادهایی از هالیوود را رد کرده بود، اما به‌خاطر اصالت هنری، مورد احترام بسیاری از کارگردانان غربی قرار داشت. برخی منتقدان، از او به‌عنوان «مارلون براندوی آسیا» یاد کرده‌اند. او توانست شکاف فرهنگی شرق و غرب را با بازیگری‌اش پر کند.

۸- تأسیس شرکت تولید فیلم شخصی و نقش او به‌عنوان تهیه‌کننده

در میانه دهه ۱۹۶۰، توشیرو میفونه تصمیم گرفت استقلال هنری بیشتری داشته باشد و به همین دلیل، شرکت تولید فیلم خود را با نام «Mifune Productions» تأسیس کرد. این اقدام، فرصتی بود برای تجربه نقش‌هایی متفاوت و کارگردانی پروژه‌هایی که در استودیوهای سنتی ژاپن کمتر امکان ساخت آن‌ها وجود داشت. او در این شرکت نه‌فقط به‌عنوان بازیگر، بلکه تهیه‌کننده و حتی گاهی کارگردان فعالیت کرد. از طریق این استودیو، به کارگردانان جوان نیز فرصت داده شد تا آثار خود را تولید کنند. یکی از مهم‌ترین پروژه‌های این شرکت، سریال تلویزیونی Shogun بود که بعدها در سراسر جهان پخش شد. حضور میفونه در این پروژه، باعث شد مخاطبان جهانی تصویری معتبر و تاریخی‌تر از فرهنگ ژاپن ببینند. این شرکت همچنین نقش مهمی در حفظ میراث فرهنگی سینمای کلاسیک ژاپن داشت. تلاش‌های میفونه برای کنترل هنری و تولید مستقل، الگویی برای بازیگران نسل بعد شد. او نشان داد که می‌توان هم بازیگر بود و هم خالق ساختارهای پشت صحنه.

۹- چالش‌ها و دلایل پایان همکاری با آکیرا کوروساوا

با وجود همکاری طولانی و افسانه‌ای میان توشیرو میفونه و آکیرا کوروساوا، این رابطه در اواخر دهه ۱۹۶۰ به پایان رسید. یکی از دلایل اصلی این جدایی، پروژه بلندپروازانه Red Beard بود که بیش از دو سال طول کشید و باعث شد میفونه فرصت‌های بازیگری دیگر را از دست بدهد. او برای این نقش مجبور شد ریش واقعی بلند کند و قراردادهای تجاری و سینمایی متعددش لغو شد. میفونه بعدها گلایه کرد که این پروژه باعث ضرر مالی و عقب‌افتادگی حرفه‌ای‌اش شده است. از طرفی، کوروساوا نیز در آن زمان دچار فشارهای روانی و اقتصادی شده بود و این اختلافات به تدریج رابطه آن‌ها را سرد کرد. اگرچه احترام متقابل تا پایان عمر حفظ شد، اما هرگز بار دیگر همکاری رسمی میان این دو شکل نگرفت. منتقدان، پایان این همکاری را به جدایی «اسکورسیزی و دنیرو» یا «کوبریک و کرک داگلاس» تشبیه کرده‌اند. سینمای ژاپن با قطع این پیوند، بخشی از شکوهمندترین دوره خود را از دست داد. با این حال، میراث مشترک آن‌ها هنوز در کلاس‌های سینما تدریس می‌شود.

۱۰- حضور در سریال تلویزیونی Shogun و شناخته شدن جهانی

در سال ۱۹۸۰، توشیرو میفونه در سریال تلویزیونی Shogun، محصول مشترک آمریکا و ژاپن، نقش لرد تورانگا (Lord Toranaga) را ایفا کرد. این سریال بر اساس رمانی از جیمز کلاول (James Clavell) ساخته شده بود و در آن روابط تاریخی، فرهنگی و سیاسی ژاپن قرون وسطی به تصویر کشیده می‌شد. بازی میفونه در این سریال، ترکیبی از اقتدار، آرامش و خرد بود و باعث تحسین مخاطبان غربی شد. این نقش، او را در سطح جهانی به مخاطبانی معرفی کرد که شاید پیش‌تر با سینمای ژاپن آشنا نبودند. جذابیت شخصیت او باعث شد حتی بدون تسلط کامل به زبان انگلیسی، بازی‌اش مؤثر و فراموش‌نشدنی باشد. سریال در بسیاری از کشورها پخش شد و سهم مهمی در شناساندن فرهنگ ژاپن به جهانیان داشت. منتقدان آمریکایی، میفونه را ستون اصلی موفقیت دراماتیک این مجموعه دانستند. حضور او در تلویزیون، گامی نو در مسیر حرفه‌ای‌اش بود. این سریال، آخرین حضور برجسته بین‌المللی او پیش از بازنشستگی تدریجی‌اش بود.

فهرستی از ۱۵ فیلم شاخص توشیرو میفونه

Rashomon – 1950
فیلمی چندروایتی که در آن چهار نفر یک حادثه قتل و تجاوز را از زاویه دید خود تعریف می‌کنند. توشیرو میفونه در نقش یک راهزن کاریزماتیک و خشن ظاهر می‌شود که تصویر پیچیده‌ای از حقیقت و دروغ ارائه می‌دهد. فیلم فضای رازآلود، فلسفی و روان‌شناسانه دارد. این نقش آغازگر شهرت جهانی او بود. فیلم، اخلاق و حقیقت را در هاله‌ای از ابهام به چالش می‌کشد.

Seven Samurai – 1954
در این شاهکار حماسی، میفونه نقش سامورایی سرکشی را بازی می‌کند که به جمع شش سامورایی دیگر می‌پیوندد تا از روستاییان در برابر راهزنان دفاع کند. او شخصیتی عجیب، شوخ‌طبع و پرانرژی دارد که در عین بازیگوشی، لحظاتی از تلخی عمیق در خود دارد. ترکیبی از طنز و فاجعه انسانی در این نقش موج می‌زند. فیلمی پرتنش، درخشان و تأثیرگذار. شخصیت میفونه یکی از به‌یادماندنی‌ترین چهره‌های سینمای کلاسیک است.

Drunken Angel – 1948
اولین همکاری مهم میفونه با آکیرا کوروساوا که در آن نقش جوانی بیمار و گنگستر را ایفا می‌کند. داستان درباره رابطه پُرکشمکش او با پزشکی الکلی‌ست که تلاش می‌کند جانش را نجات دهد. فیلم، فضای تاریک و شهری ژاپن پس از جنگ را با لحنی نئورئالیستی به تصویر می‌کشد. میفونه تصویری پرخشم، زخم‌خورده و عمیق ارائه می‌دهد. این نقش، آغازگر عصر جدیدی در سینمای ژاپن شد.

Stray Dog – 1949
درام جنایی پرتنشی درباره یک افسر پلیس جوان (با بازی میفونه) که اسلحه‌اش در مترو دزدیده می‌شود. او برای پیدا کردن اسلحه وارد دنیای زیرزمینی و تیره شهر می‌شود. فیلم نگاهی اخلاقی به جنایت و فقر دارد و فضای دلهره‌آور آن، هنوز هم تأثیرگذار است. بازی میفونه پیچیده و پُر از درگیری‌های درونی‌ست. کوروساوا با این فیلم، ژانر نوآر را وارد سینمای ژاپن کرد.

The Idiot – 1951
اقتباسی ژاپنی از رمان «ابله» فئودور داستایفسکی، با بازی میفونه در نقش مردی گرفتار در مثلثی عاشقانه و دراماتیک. فضای فیلم تراژیک و پر از تنش‌های روانی و اخلاقی است. میفونه شخصیتی شکننده، عمیق و پرسروصدا را ایفا می‌کند. فیلم، نگاه عجیبی به رنج و نیکی در دنیای بی‌رحم دارد. از آثار کمتر دیده‌شده اما متفاوت و جسور کوروساوا و میفونه است.

The Hidden Fortress – 1958
فیلمی ماجراجویانه که میفونه در آن نقش ژنرالی را بازی می‌کند که باید شاهزاده‌ای را در میان مناطق جنگی به سلامت منتقل کند. فیلم از نگاه دو شخصیت فرعی روایت می‌شود و لحنی بین طنز و حماسه دارد. چهره قاطع و وفادار میفونه، در کنار حرکات رزمی‌اش، قهرمانی تمام‌عیار را خلق می‌کند. فضای فیلم پرجنب‌وجوش و سینمایی‌ست. الهام‌بخش اصلی «جنگ ستارگان» شد.

Throne of Blood – 1957
اقتباسی آزاد از «مکبث» شکسپیر، که میفونه در آن نقش فرمانده‌ای جاه‌طلب را ایفا می‌کند که در راه قدرت سقوط می‌کند. حرکات اغراق‌شده، چشمان وحشی و سکوت‌های انفجاری میفونه، شخصیت را به یک تراژدی انسانی بدل کرده‌اند. فضای فیلم پر از مه، سایه و مرگ است. پایانی نمادین و تکان‌دهنده دارد. ترکیبی از تئاتر ژاپنی و سینمای کلاسیک غربی‌ست.

Yojimbo – 1961
درخشان‌ترین نقش‌آفرینی میفونه به‌عنوان یک سامورایی بی‌نام که وارد شهری فاسد می‌شود و به‌تنهایی نظم را برقرار می‌کند. شخصیت او پر از طنازی خشن، نبوغ جنگی و بی‌اعتنایی به قدرت است. فیلم پر از لحظات نمادین و قاب‌بندی‌های استادانه است. او پایه‌گذار الگوی ضدقهرمان در سینمای مدرن شد. صحنه راه رفتن او در باد، از ماندگارترین تصاویر تاریخ سینماست.

Sanjuro – 1962
دنباله‌ای نیمه‌کمدی بر Yojimbo که در آن میفونه نقش سامورایی میان‌سال‌تری را بازی می‌کند که به گروهی جوان در مبارزه با فساد کمک می‌کند. فیلم سبک‌تر، پرشوخی‌تر و با فضایی خوش‌ریتم‌تر است. شخصیت میفونه در این فیلم بیشتر رنگ فلسفه و اخلاق گرفته است. طنز و شمشیرزنی به شکلی متعادل در هم آمیخته‌اند. یک فیلم سرگرم‌کننده و قابل تأمل.

High and Low – 1963
میفونه در نقش تاجر موفقی ظاهر می‌شود که درگیر ماجرای گروگان‌گیری و فداکاری برای فرزند خدمتکارش می‌شود. فیلم به دو بخش تقسیم می‌شود: نیمه اول درام روان‌شناسی، نیمه دوم فیلم جنایی/پلیسی. شخصیت میفونه میان حفظ منافع و اخلاق انسانی در کشمکش است. بازی او سرد، محاسبه‌گر و تأثیرگذار است. فیلم نگاهی به طبقات اجتماعی و وجدان انسانی دارد.

Red Beard – 1965
میفونه در این فیلم نقش پزشکی سالخورده را بازی می‌کند که جوانی مغرور را در کلینیک فقیری آموزش می‌دهد. فیلمی انسانی، عاطفی و پُر از لحظات متأملانه است. نقش میفونه آرام‌تر و پدرانه‌تر از معمول است، اما همچنان قدرت‌مند و باوقار. فیلم بیش از سه ساعت است، اما خسته‌کننده نیست. پایان همکاری افسانه‌ای او با کوروساوا با این اثر رقم خورد.

Samurai Rebellion – 1967
درامی خانوادگی درباره یک سامورایی وفادار که در برابر ظلم نظام فئودالی می‌ایستد. شخصیت میفونه از یک سرباز مطیع به مردی شورشی و آزاداندیش تبدیل می‌شود. فیلم، جنگی روانی و اخلاقی بین قدرت و عدالت است. سبک تصویربرداری مینیمالیستی و استفاده از سکوت، فضای خفقان را شدیدتر می‌کند. از بهترین نقش‌های جدی و متأخر اوست.

Sword of Doom – 1966
میفونه در این فیلم نقش فرعی دارد، اما حضورش در نقش استاد شمشیرزنی بسیار اثرگذار است. داستان درباره سامورایی قاتلی‌ست که در سراشیبی جنون و مرگ حرکت می‌کند. فضای فیلم تاریک، پرتنش و مالیخولیایی است. بازی میفونه همان‌قدر اندک، اما به‌یادماندنی است. تقابل خیر و شر در قالب شمشیرهای آرام و مرگبار ترسیم می‌شود.

Hell in the Pacific – 1968
میفونه در کنار «لی ماروین» در جزیره‌ای متروک در زمان جنگ جهانی دوم گرفتار می‌شوند. دو سرباز از دو دشمن، در ابتدا با تنفر، سپس با همکاری برای بقا تلاش می‌کنند. فیلم با دیالوگ‌های بسیار کم، تنها به قدرت بازیگری متکی‌ست. میفونه بدون زبان مشترک، حضوری قوی و انسانی دارد. فیلم درباره نجات انسانیت در دل دشمنی است.

Shogun – 1980
در مینی‌سریال مشهور آمریکایی، میفونه در نقش اربابی ژاپنی ظاهر می‌شود که با دریانوردی انگلیسی وارد رابطه‌ای سیاسی و فلسفی می‌شود. سریال پر از تعاملات فرهنگی، گفت‌وگو درباره قدرت، وفاداری و خرد است. بازی میفونه در نقش فرمانده‌ای باوقار، مرموز و استراتژیک تحسین جهانی را برانگیخت. این اثر باعث شناخته شدن بیشتر او در سطح بین‌المللی شد. از آخرین نقش‌های بزرگ او پیش از بازنشستگی بود.