عکس‌های بسیار جالبی از روز‌های اولیه هوانوردی، دهه‌های 1890-1930

در اواخر قرن 19 و اوایل قرن 20، جهان شاهد تغییر ژرفی در فناوری شد. رویاپردازانی مانند برادران رایت، اتو لیلینتال و آلبرتو سانتوس-دومونت که با میل سیری ناپذیر برای تسخیر قلمرو‌های ناشناخته پرواز می‌کوشیدند، با جسارت و عزم تزلزل ناپذیر داستان پرواز را شروع کردند. عکس‌های این نوشته، نگاهی است نادر به روز‌های اولیه هوانوردی.

میل بشر برای صعود به آسمان را می‌توان در تمدن‌های باستانی جستجو کرد. اسطوره‌ها سراسر جهان سرشار از داستان‌هایی از خدایان، قهرمانان و موجودات افسانه‌ای است که قادر به پرواز هستند.

این افسانه‌ها و داستان‌های اولیه به عنوان منبع الهامی برای نسل‌های آینده عمل کردند و بذر رویای پرواز را در ذهن انسان کاشتند.

اواخر قرن 18 آغاز عصر بالن بود. در سال 1783، برادران مونتگولفیه، ژوزف میشل و ژاک اتین، اولین پرواز سرنشین دار را با بالون هوای گرم انجام دادند.

اختراع آن‌ها توجه جهان را جلب کرد و راه را برای آزمایشات و پیشرفت‌های بیشتر در فناوری هوایی هموار کرد.

پرواز با بالون به یک نمایش محبوب تبدیل شد، اما محدودیت‌های آن از نظر کنترل و نیروی محرکه، جست‌وجو برای شکل عملی‌تری از پرواز را برانگیخت.

لحظه مهم در تاریخ هوانوردی در 17 دسامبر 1903 فرا رسید، زمانی که ارویل و ویلبر رایت با رایت فلایر خود در کیتی هاوک کارولینای شمالی به پرواز نیرومند دست یافتند. دستاورد پیشگامانه آن‌ها نقطه عطفی در تاریخ بشریت بود، زیرا آن‌ها اسرار پرواز کنترل شده و پایدارتر در هوا را کشف مرده بودند.

اورویل و ویلبر رایت، دو برادر اهل دیتون اوهایو، از دوران کودکی مجذوب مفهوم پرواز بودند. آن‌ها خوانندگان یمشتاق بودند و آثار پیشگامان هوانوردی، مانند اتو لیلینتال و اکتاو شانوت را که آزمایشاتی با گلایدر انجام داده بودند، مطالعه کردند.

با این حال، برادران رایت دریافتند که برای دستیابی به پرواز کنترل شده واقعی، باید یک وسیله رانش قابل اعتماد ایجاد کنند. آن‌ها به طور دقیق در مورد جنبه‌های مختلف پرواز، از جمله طراحی بال، آیرودینامیک و مکانیسم‌های کنترل، تحقیق و آزمایش کردند.

یکی از چالش‌های کلیدی که آن‌ها با آن مواجه بودند، توسعه یک پیشرانه با وزن کم برای بلند کردن هواپیما از روی زمین و در عین حال به اندازه کافی قدرتمند برای حفظ پرواز بود.

برای رفع این مشکل، برادران رایت موتور احتراق داخلی سبک وزن خود را طراحی و ساختند که 12 اسب بخار نیرو تولید می‌کرد. برادران رایت پس از تکمیل موتور سفارشی خود، بر توسعه بدنه هوا و سیستم کنترل مناسب تمرکز کردند.

هواپیمای دوباله آنها طول بال 12.3 متر و وزن کل 340 کیلوگرم داشت. بال‌ها دارای یک عنصر طراحی منحصر به فرد به نام “خمش بال” بودند که امکان کنترل جانبی و ثبات را فراهم می‌کرد.

در آن روز تاریخی در دسامبر 1903، با باد شدیدی که به بلند شدن آن‌ها کمک می‌کرد، ارویل رایت در سر جای خود در بال پایینی فلایر نشست و برای اولین تلاش برای پرواز با موتور آماده شد.

با افزایش ناگهانی قدرت، هواپیما شروع به غلتیدن از ریل چوبی کرد که به عنوان مسیر پرتاب عمل می‌کرد. با بلند شدن هواپیما، اورویل به طرز ماهرانه‌ای کنترل‌های خمش بال را برای حفظ تعادل و کنترل هواپیما تنظیم می‌کرد.

این پرواز تنها 12 ثانیه طول کشید و مسافتی در حدود 36.5 متر را طی شد. این مسیر اگرچه کوتاه بود، اما این دستاورد پیشگامانه نشان داد که پرواز با موتور واقعاً امکان‌پذیر است.

در طول روز، برادران رایت سه پرواز اضافی را انجام دادند که طولانی‌ترین پرواز 260 متر در عرض 59 ثانیه بود.

به دنبال برادران رایت، اوایل قرن بیستم شاهد انبوهی از فعالیت‌های هوانوردی بود زیرا پیشگامان در سراسر جهان به دنبال پیشرفت بیشتر در این زمینه بودند.

طلوع هوانوردی را به عنوان یک روش عملی حمل و نقل شروع شده بود. و امکانات جدیدی را برای اکتشاف، ارتباطات و تجارت باز کرد.

در فرانسه، آلبرتو سانتوس-دومونت، پیشگام هوانوردی برزیلی، سهم قابل توجهی در توسعه هوانوردی داشت.

او با پرواز‌های موفق خود در اوایل دهه 1900، که اغلب در مقابل جمعیت انجام می‌شد، شهرت یافت.

در ایالات متحده، گلن کورتیس نقش اساسی در پیشرفت طراحی و توسعه هواپیما ایفا کرد.

کورتیس با تکیه بر پایه‌هایی که توسط برادران رایت طراحی شده بود، پیشرفت‌های مهمی در موتور‌های هواپیما ایجاد کرد و مدل‌های هواپیمای موفقی را خلق کرد.

او اولین هواپیمای دریایی کاربردی به نام Curtiss Model E را در سال 1911 توسعه داد که پتانسیل هواپیما برای برخاستن و فرود بر روی آب را نشان داد.

نوآوری‌های او در طراحی موتور، از جمله توسعه موتور‌های سبک وزن و قابل اعتماد، تأثیر زیادی بر آینده هوانوردی گذاشت.

لوئیس بلریوت، هوانورد و سازنده هواپیما فرانسوی، در سال 1909 با انجام اولین پرواز از کانال مانش، تاریخ ساز شد.

او با خلبانی هواپیمای Blériot XI خود، در شرایط آب و هوایی چالش برانگیز شهامت زیادی از خود نشان داد و در طول مسیر 38 کیلومتری آب طی مسیر کرد و پتانسیل هوانوردی را برای سفر‌های طولانی مدت را نشان داد.

در این دوره، نمایشگاه‌های هوایی و مسابقات هوایی به نوع محبوبی از سرگرمی تبدیل شدند و مردم با تماشای مهارت‌های هوانوردی مجذوب می‌شدند.

خلبانان با انجام مانور‌های جسورانه و آکروباتیک هوایی و حتی مسابقه، توانایی‌های هواپیمای خود را به نمایش گذاشتند. این رویداد‌ها نه تنها مردم را سرگرم می‌کرد، بلکه  بستری برای آزمایش و اصلاح فناوری‌ها و تکنیک‌های جدید عمل بود.

اوایل قرن بیستم همچنین شاهد ظهور هوانوردی تجاری بود. به موازات پیشرفت طراحی هواپیما، کارآفرینان پتانسیل حمل و نقل مسافر و محموله از طریق هوا را تشخیص دادند.

اولین خط خطوط هوایی تجاری بردر سال 1914 پرواز کرد، زدر مسیر سن پترزبورگ-تامپا شروع به ارائه خودمات کرد.