مشهورترین دیکتاتور‌های قرن بیستم و سرنوشت آن‌ها

قرن بیستم شاهد ظهور و سقوط برخی از بدنام‌ترین و ظالم‌ترین حاکمان تاریخ بشر بود. این دیکتاتور‌ها از قدرت بی‌سابقه‌ای برخوردار بودند و آثاری محو نشدنی بر ملت‌های خود و در کل جهان بر جای گذاشتند. این مقاله به بررسی زندگی، فرمانروایی و سرنوشت نهایی برخی از بدنام‌ترین دیکتاتور‌های قرن بیستم می‌پردازد و زمینه‌های سیاسی-اجتماعی که در آن ظهور کردند و تأثیر ماندگاری که بر کشور‌های مربوطه داشتند را بررسی می‌کند.

 جوزف استالین (1878-1953) – معمای شوروی

جوزف استالین، رهبر اتحاد جماهیر شوروی از اواسط دهه 1920 تا زمان مرگش در سال 1953، به عنوان یکی از برجسته‌ترین شخصیت‌های قرن بیستم به شمار می‌رود. استالین با به قدرت رسیدن پس از مرگ ولادیمیر لنین، سیاست‌هایی را اجرا کرد که اتحاد جماهیر شوروی را به یک نیروگاه صنعتی تبدیل کرد، اما هزینه‌های انسانی بسیار زیادی داشت. پاکسازی بزرگ، مجموعه‌ای از پاکسازی‌های سیاسی و اعدام‌های دسته‌جمعی، میلیون‌ها دشمن سیاسی را از بین برد.

سرنوشت استالین به دلایل طبیعی بسته شد. او در 5 مارس 1953 در سن 74 سالگی درگذشت. علیرغم مرگ او، تأثیر حکومت استالین همچنان ادامه داشت و دوران جنگ سرد را شکل داد و بر مسیر سیاست جهانی تأثیر گذاشت. میراث او همچنان بحث برانگیز است و بحث‌ها در مورد میزان مسئولیت او در قبال جنایاتی که در زمان حکومت او انجام شده ادامه دارد.

 آدولف هیتلر (1889-1945) – معمار نازیسم

آدولف هیتلر، صدراعظم آلمان از سال 1933 تا 1945 و رهبر حزب نازی، یکی از تاریک‌ترین فصل‌های تاریخ بشر را تنظیم کرد. یهودی ستیزی شدید، جاه طلبی‌های توسعه طلبانه هیتلر و دنبال پاکی نژادی منجر به نسل کشی شش میلیون یهودی در طول هولوکاست و مرگ میلیون‌ها نفر دیگر در طول جنگ جهانی دوم شد.

سرنوشت هیتلر در 30‌آوریل 1945 به اوج خود رسید، زمانی که او در پناهگاه خود در برلین خودکشی کرد و متفقین به پایتخت آلمان نزدیک شدند. سقوط رایش سوم پایانی بر حکومت وحشت هیتلر بود، اما زخم‌هایی که از ایدئولوژی او به جا مانده بود، باقی ماند. محاکمه نورنبرگ به دنبال این بود که رهبران نازی را در قبال جنایات جنگی و جنایات علیه بشریت پاسخگو بداند و سابقه‌ای برای عدالت بین‌المللی ایجاد کند.

 بنیتو موسولینی (1883-1945) – بنیانگذار فاشیسم

بنیتو موسولینی، بنیانگذار فاشیسم ایتالیا و نخست وزیر ایتالیا از سال 1922 تا 1943، نقشی اساسی در شکل دادن به چشم انداز سیاسی اروپای بین دو جنگ ایفا کرد. حکومت استبدادی موسولینی شاهد سرکوب مخالفان سیاسی، تثبیت قدرت از طریق تبلیغات و همسویی ایتالیا با آلمان نازی بود.

سرنوشت موسولینی در 28‌آوریل 1945، زمانی که وی در تلاش برای فرار به سوییس توسط پارتیزان‌های ایتالیایی دستگیر شد، تغییری چشمگیر داشت. جسد موسولینی که در 29‌آوریل 1945 به همراه معشوقه‌اش کلارا پتاچی اعدام شد، در میدان لورتوی میلان به دار آویخته شد که نماد پایان حکومت فاشیست‌ها در ایتالیا است. مرگ او نشانه فروپاشی قدرت‌های محور در اروپا بود.

فرانسیسکو فرانکو (1892-1975)

فرانسیسکو فرانکو، دیکتاتور نظامی اسپانیا از سال 1939 تا زمان مرگش در سال 1975، در جنگ داخلی اسپانیا که از سال 1936 تا 1939 ادامه داشت، پیروز شد. فرانکو با ایجاد یک رژیم فاشیستی، با مشت آهنین حکومت کرد و خودمختاری منطقه‌ای و مخالفان را سرکوب کرد.

سرنوشت فرانکو در میان دیکتاتور‌های قرن بیستم بی نظیر بود. بر خلاف بسیاری از همتایان خود، او به مرگ طبیعی در 20 نوامبر 1975 درگذشت. انتقال به دموکراسی در اسپانیا به دنبال مرگ فرانکو، با احیای سلطنت و برقراری یک سلطنت مشروطه. میراث فرانکو ماهیت پیچیده و تفرقه‌انگیزی دارد و اسپانیا هنوز با عواقب حکومت او دست و پنجه نرم می‌کند.

 مائو تسه تونگ (1893-1976) – بنیانگذار چین کمونیست

مائو تسه تونگ، پدر بنیانگذار جمهوری خلق چین، از زمان تأسیس آن در سال 1949 تا زمان مرگش در سال 1976 به عنوان رهبر این کشور خدمت کرد. سیاست‌های مائو، مانند جهش بزرگ به جلو و انقلاب فرهنگی، با هدف تبدیل چین به یک سوسیالیست بود اما منجر به عواقب فاجعه باری از جمله قحطی و آزار و شکنجه میلیون‌ها نفر شد.

سرنوشت مائو را نیز علل طبیعی رقم زد. او در 9 سپتامبر 1976 درگذشت. علیرغم تلفات انسانی سیاست‌های او، میراث مائو همچنان موضوعی پیچیده و مورد بحث است. در حالی که از او به عنوان یک قهرمان ملی در چین مدرن تجلیل می‌شود، انتقاد از حکومت استبدادی او و پیامد‌های سیاست‌هایش همچنان ادامه دارد.

 پل پوت (1925-1998) – معمار خمر‌های سرخ

پل پوت، رهبر خمر‌های سرخ و نخست وزیر کامبوج از سال 1976 تا 1979، یکی از وحشیانه‌ترین نسل کشی‌های تاریخ را سازماندهی کرد. نسل کشی کامبوج، که به دنبال ایجاد یک مدینه فاضله کمونیستی ارضی بود، منجر به مرگ حدود 1.7 تا 2.2 میلیون نفر شد که تقریباً یک چهارم جمعیت کامبوج است.

سرنوشت پل پوت با بسیاری از دیکتاتور‌های دیگر متفاوت بود. او از عدالت بین‌المللی فرار کرد و تا زمان مرگش در 15‌آوریل 1998 در مخفی ماندن زندگی کرد. حکومت وحشت خمر‌های سرخ با تهاجم ویتنامی‌ها به کامبوج در سال 1979 پایان یافت. میراث پل پوت همچنان یادآور ظرفیت انسان برای ظلم و چالش‌های موجود است. دستیابی به عدالت پس از نسل کشی

 صدام حسین (1937-2006) – مرد بعثی

صدام حسین، رئیس جمهور عراق از سال 1979 تا 2003، از طریق حزب بعث به قدرت رسید. رژیم او با سرکوب وحشیانه مخالفان، پاکسازی قومی، و حمله به ایران و کویت همسایه مشخص شد. جنگ خلیج فارس در سال‌های 1990-1991 و درگیری‌های بعدی با ایالات متحده منجر به سقوط او شد.

سرنوشت صدام در 30 دسامبر 2006 آشکار شد، زمانی که او پس از محکومیت به جنایت علیه بشریت به دار آویخته شد. اعدام او پایانی بر یک دوره پرفراز و نشیب در تاریخ عراق بود، اما خلأ قدرتی را نیز بر جای گذاشت که به بی ثباتی بعدی در منطقه کمک کرد.

ایدی امین (1925-2003) – “قصاب اوگاندا”

ایدی امین، دیکتاتور نظامی اوگاندا از سال 1971 تا 1979، به دلیل حکومت وحشیانه و نامنظم خود شهرت بین‌المللی به دست آورد. مشخصه رژیم امین نقض گسترده حقوق بشر، از جمله کشتار دسته جمعی، شکنجه و اخراج گروه‌های قومی و مذهبی بود. اقدامات او منجر به مرگ حدود 100000 تا 500000 نفر شد.

سرنوشت امین تغییری متفاوت از بسیاری از دیکتاتور‌های دیگر داشت. او که با مخالفان داخلی و فشار‌های خارجی مواجه شد، در سال 1979 از اوگاندا گریخت و تا زمان مرگش در 16 اوت 2003 در تبعید در عربستان سعودی زندگی کرد. و بی ثباتی در اوگاندا

 نیکولای چائوشسکو (1918-1989) – خودکامه رومانیایی

نیکولای چائوشسکو، دبیر کل حزب کمونیست رومانی و رئیس جمهور رومانی از سال 1965 تا 1989، با مشت آهنین حکومت کرد و از کیش شخصیت و اقدامات سختگیرانه برای حفظ کنترل استفاده کرد. سیاست‌های او منجر به مشکلات اقتصادی، فقر گسترده و جو فراگیر ترس شد.

سرنوشت چائوشسکو در جریان انقلاب رومانی در دسامبر 1989 مشخص شد. چائوشسکو در مواجهه با اعتراضات گسترده و از دست دادن حمایت شخصیت‌های کلیدی نظامی و سیاسی، سعی کرد از بخارست فرار کند اما در 25 دسامبر 1989 دستگیر، محاکمه و اعدام شد. پایان حکومت کمونیستی در رومانی. اما‌ گذار به دموکراسی چالش‌های خاص خود را به همراه داشت.

آگوستو پینوشه (1915-2006) – ژنرال شیلیایی

آگوستو پینوشه، افسر نظامی شیلیایی، با کودتای سال 1973 که منجر به سرنگونی دولت منتخب سالوادور آلنده شد، قدرت را به دست گرفت. رژیم پینوشه با نقض حقوق بشر، سرکوب سیاسی و آزادسازی اقتصادی مشخص شد. دوران پینوشه تأثیری ماندگار بر جامعه شیلی گذاشت.

سرنوشت پینوشه با بسیاری از دیکتاتور‌های دیگر متفاوت بود. او در سال 1990 از قدرت کنار رفت و تا زمان مرگش در 10 دسامبر 2006 در گمنامی نسبی زندگی کرد. علیرغم مواجهه با چالش‌های قانونی به دلیل نقض حقوق بشر، پینوشه از پیگرد قانونی اجتناب کرد و میراث بحث برانگیزی را در شیلی حفظ کرد، با بحث‌های مداوم در مورد تأثیر او بر این کشور. مسیر سیاسی و اقتصادی

معمر قذافی (1942-2011) – سرهنگ لیبی

معمر قذافی، رهبر لیبی از سال 1969 تا زمان برکناری و مرگش در سال 2011، با ترکیبی از ایدئولوژی انقلابی و تاکتیک‌های استبدادی حکومت کرد. حکومت قذافی با رفتار‌های عجیب و غریب، حمایت از تروریسم و نقض حقوق بشر مشخص شد. روابط جامعه بین‌المللی با قذافی از انزوا تا تعامل آزمایشی در نوسان بود.

سرنوشت قذافی در جریان بهار عربی در سال 2011 تغییری خشونت‌آمیز داشت. با فراگیری اعتراضات و قیام‌ها در سراسر خاورمیانه، شورشی در لیبی به وجود آمد. نیرو‌های قذافی با سرکوب وحشیانه پاسخ دادند که منجر به مداخله ناتو شد. در نهایت، قذافی در 20 اکتبر 2011 توسط نیرو‌های شورشی دستگیر و کشته شد و پایان حکومت 42 ساله او بود.

 رابرت موگابه (1924-2019) – انقلابی زیمبابوه

رابرت موگابه، نخست وزیر و بعد‌ها رئیس جمهور زیمبابوه، نقشی کلیدی در مبارزه آزادی‌بخش این کشور علیه حکومت استعماری بریتانیا ایفا کرد. با این حال، رهبری او، به ویژه در سال‌های بعد، با نقض حقوق بشر، سوء مدیریت اقتصادی، و سرکوب سیاسی مشخص شد.

سرنوشت موگابه در مقایسه با برخی دیکتاتور‌های دیگر با فرود ملایم‌تری رقم خورد. او که با فشار داخلی و استیضاح احتمالی مواجه شد، در نوامبر 2017 از ریاست جمهوری استعفا داد. موگابه بقیه عمر خود را در انزوا نسبی گذراند و در 6 سپتامبر 2019 درگذشت. میراث او پیچیده است و زیمبابوه با عواقب پایدار حکومت طولانی او دست و پنجه نرم می‌کند.

Mobutu Sese Seko (1930-1997) – پلنگ زئیر

موبوتو سسه سکو، رئیس جمهور زئیر (جمهوری دموکراتیک کنگو کنونی) از سال 1965 تا 1997، نمونه بارز دیکتاتوری است که در حالی که کشورش در رنج بود، ثروت و قدرت زیادی جمع کرد. مشخصه حکومت موبوتو اقتدارگرایی، فساد و ترویج کیش شخصیت بود.

سرنوشت موبوتو با تحولات سیاسی در آفریقا در اوایل دهه 1990 در هم تنیده بود. از آنجایی که رژیم او با مخالفت‌های داخلی مواجه شد و پایان جنگ سرد از حمایت غرب کاسته شد، موبوتو در سال 1997 از زئیر گریخت. او به مراکش پناه برد، جایی که در 7 سپتامبر 1997 بر اثر سرطان درگذشت. سقوط رژیم موبوتو نقطه عطفی در این کشور بود. تاریخ جمهوری دموکراتیک کنگو، اما میراث فساد و حکومت نادرست او سال‌ها بر کشور تأثیر گذاشت.

 ژان بدل بوکاسا (1921-1996) – امپراتور آفریقای مرکزی

ژان بدل بوکاسا، رئیس جمهور جمهوری آفریقای مرکزی از سال 1966 تا 1979، در سال 1977 تاجگذاری خود را به امپراتور بوکاسا اول منصوب کرد. حکومت او با اقتدارگرایی، زیاده خواهی، و اتهامات نقض حقوق بشر، از جمله قتل عام بدنام دانش‌آموزان در سال 1979 مشخص شد.

سرنوشت بوکاسا در سال 1979 زمانی که در کودتای مورد حمایت فرانسه سرنگون شد، تغییری چشمگیر پیدا کرد. او به فرانسه تبعید شد اما بعداً به جمهوری آفریقای مرکزی بازگشت. بوکاسا علیرغم محاکمه به اتهام قتل و سایر اتهامات، سرانجام آزاد شد و تا زمان مرگش در 3 نوامبر 1996 در گمنامی نسبی زندگی کرد. دوران سلطنت او فصلی تاریک در تاریخ جمهوری آفریقای مرکزی باقی مانده است.

 اسلوبودان میلوشویچ (1941-2006) – ناسیونالیست صرب

اسلوبودان میلوشویچ، رئیس جمهور صربستان و بعداً جمهوری فدرال یوگسلاوی، نقش کلیدی در تجزیه خشونت‌آمیز یوگسلاوی در دهه 1990 ایفا کرد. سیاست‌های ملی‌گرایانه او به درگیری‌های قومی به ویژه در بوسنی و کوزوو دامن زد که منجر به جنایات گسترده و جنایات جنگی شد.

سرنوشت میلوشویچ مسیری متفاوت با بسیاری از دیکتاتور‌های دیگر داشت. در سال 2000، در مواجهه با ناآرامی‌های داخلی و فشار‌های بین‌المللی، از قدرت برکنار و متعاقبا دستگیر شد. میلوشویچ به اتهام جنایات جنگی، نسل کشی و جنایت علیه بشریت در دادگاه کیفری بین‌المللی یوگسلاوی سابق (ICTY) محاکمه شد. قبل از پایان محاکمه، میلوشویچ در 11 مارس 2006 در سلول زندان خود درگذشت.

 حسنی مبارک (1928-2020) – خودکامه مصر

حسنی مبارک، رئیس جمهور مصر برای نزدیک به سه دهه، از سال 1981 تا زمان برکناری‌اش در سال 2011 در جریان اعتراضات بهار عربی حکومت کرد. مشخصه دوران ریاست جمهوری مبارک، خودکامگی، قوانین اضطراری و تسلط شدید بر قدرت بود.

سرنوشت مبارک با تظاهرات گسترده‌ای که در سال 2011 سراسر مصر را فرا گرفت و خواستار استعفای او شد، رقم زد. در 11 فوریه 2011، مبارک از ریاست جمهوری استعفا داد و متعاقباً به اتهامات مربوط به فساد و همدستی در کشتار معترضان با محاکمه روبرو شد. در سال 2012، او به حبس ابد محکوم شد، اما محکومیت او بعداً در دادگاه تجدید نظر لغو شد. مبارک تا زمان مرگش در 25 فوریه 2020 در گمنامی نسبی زندگی کرد.

فردیناند مارکوس (1917-1989) – مرد قوی فیلیپینی

فردیناند مارکوس، رئیس جمهور فیلیپین از سال 1965 تا 1986، در سال 1972 حکومت نظامی اعلام کرد و حکومت خود را تمدید کرد و مخالفان سیاسی را سرکوب کرد. رژیم او با فساد گسترده، نقض حقوق بشر و اختلاس میلیارد‌ها دلار از اقتصاد فیلیپین مشخص شد.

سرنوشت مارکوس توسط انقلاب قدرت مردمی در سال 1986 شکل گرفت، یک قیام غیر خشونت‌آمیز که او را مجبور به تبعید در هاوایی کرد. او تا زمان مرگش در 28 سپتامبر 1989 در آنجا زندگی کرد. فیلیپین با وظیفه چالش برانگیز بازسازی نهاد‌های دموکراتیک خود و پرداختن به پیامد‌های اقتصادی و اجتماعی حکومت استبدادی مارکوس روبرو بود.

 آناستازیو سوموزا دبیله (1925-1980) – دیکتاتور نیکاراگوئه

آناستازیو سوموزا دبیله، رئیس جمهور نیکاراگوئه و بخشی از خاندان سوموزا، از سال 1967 تا سرنگونی او در سال 1979 حکومت کرد. رژیم سوموزا با فساد، سرکوب و روابط نزدیک با ایالات متحده مشخص شد.

سرنوشت سوموزا زمانی که توسط جبهه آزادیبخش ملی ساندینیستا (FSLN) در جریان انقلاب نیکاراگوئه برکنار شد، تغییری خشونت‌آمیز پیدا کرد. او به پاراگوئه و بعداً به می‌امی، فلوریدا گریخت، جایی که در 17 سپتامبر 1980 توسط گروهی از هواداران ساندینیستا ترور شد. سقوط سوموزا منجر به دوره‌ای از بی‌ثباتی سیاسی در نیکاراگوئه شد و راه را برای ساندینیست‌ها برای ایجاد یک دولت سوسیالیستی هموار کرد. .

 منگیستو هایله ماریم (متولد 1937) – مارکسیست اتیوپیایی

منگیستو هایله ماریم، رئیس دولت اتیوپی از سال 1977 تا 1991، رژیم مارکسیست-لنینیست درگ را رهبری کرد. حکومت منگیستو با یک کمپین ترور سرخ مشخص شد که شامل کشتار دسته جمعی و پاکسازی مخالفان سیاسی می‌شد.

سرنوشت منگیستو با فروپاشی رژیم او تحت فشار‌های مخالف داخلی و خارجی رقم خورد. در سال 1991، در مواجهه با نیرو‌های شورشی و شکست قریب‌الوقوع، به زیمبابوه گریخت، جایی که از آن زمان در تبعید زندگی می‌کند. منگیستو علیرغم درخواست برای استرداد وی برای مواجهه با عدالت به دلیل نقض حقوق بشر، در زیمبابوه باقی می‌ماند و میراث رژیم درگ همچنان تاریخ اتیوپی را شکل می‌دهد.

 ژان کلود دووالیه (1951-2014) – خودکامه هائیتی

ژان کلود دووالیه، رئیس جمهور هائیتی از سال 1971 تا 1986، قدرت را از پدرش، فرانسوا “پاپا داک” دووالیه به ارث برد. سلسله دووالیه با استفاده از نیروی پلیس مخفی وحشی به نام تونتون ماکوتس، با مشت آهنین بر هائیتی حکومت کرد.

ژان کلود دووالیه که با ناآرامی‌های فزاینده و فشار‌های بین‌المللی مواجه بود، در سال 1986 از هائیتی گریخت و در تبعید در فرانسه زندگی کرد. او در سال 2011 به هائیتی بازگشت اما با چالش‌های قانونی مرتبط با فساد و نقض حقوق بشر مواجه شد. دووالیه در 4 اکتبر 2014 درگذشت. هائیتی علیرغم خروج او، همچنان با میراث‌های دوران دووالیه، از جمله چالش‌های اقتصادی و بی ثباتی سیاسی دست و پنجه نرم می‌کرد.

یحیی جمعه(متولد 1965) – خودکامه گامبیا

یحیی جمعه، رئیس جمهور گامبیا از سال 1994 تا 2017، با کودتا به قدرت رسید. حکومت او با نقض حقوق بشر، سرکوب مخالفان سیاسی، و رفتار‌های عجیب و غریب، از جمله ادعای درمان گیاهی ایدز، مشخص شد.

سرنوشت جمعهدر سال 2017 زمانی که او در انتخابات ریاست جمهوری به آداما بارو شکست خورد، تغییری شگفت‌انگیز پیدا کرد. جامه که در ابتدا از کناره‌گیری خودداری کرد، در نهایت به گینه استوایی تبعید شد و از مداخله نظامی احتمالی جلوگیری کرد. این انتقال لحظه امیدوارکننده‌ای را برای گامبیا رقم زد، زیرا گامبیا در مسیر حکومت‌داری دموکراتیک و مسئولیت‌پذیری قدم گذاشت.

Ne Win (1910-2002) – مرد قوی نظامی برمه

ن وین، رهبر برمه (می‌انمار کنونی) از سال 1962 تا 1988، با یک کودتا قدرت را به دست گرفت و یک دیکتاتوری نظامی برقرار کرد. ویژگی حکومت او سوء مدیریت اقتصادی، سیاست‌های انزواطلبانه و سرکوب مخالفان سیاسی بود.

سرنوشت ن وین تغییری متفاوت از بسیاری از دیکتاتور‌های دیگر داشت. در سال 1988، با اعتراضات گسترده و آشفتگی اقتصادی، از قدرت کنار رفت. با این حال، استعفای او باعث انتقال آرام به دموکراسی نشد. می‌انمار همچنان با سرکوب سیاسی مواجه بود و نفوذ ن وین در پشت صحنه همچنان ادامه داشت. او سال‌های آخر عمر خود را در حبس خانگی گذراند و در 5 دسامبر 2002 درگذشت.

 زین العابدین بن علی (1936-2019) – خودکامه تونس

زین العابدین بن علی، رئیس جمهور تونس از سال 1987 تا 2011، یکی از باثبات‌ترین رژیم‌ها در جهان عرب را رهبری کرد. با این حال، حکومت او با سرکوب سیاسی، سانسور و فساد همراه بود که منجر به نارضایتی گسترده شد.

سرنوشت بن علی با انقلاب تونس در سال‌های 2010 تا 2011 و با خودسوزی محمد بوعزیزی رقم خورد. بن علی در 14 ژانویه 2011 با اعتراضات گسترده و فشار‌های بین‌المللی به عربستان سعودی گریخت و اولین دومینوی مهم در قیام‌های بهار عربی را رقم زد. خروج او راه را برای انتقال سیاسی در تونس و دیگر کشور‌های منطقه هموار کرد.

 انور خوجه (1908-1985) – کمونیست آلبانیایی

انور خوجه، رهبر آلبانی از سال 1944 تا زمان مرگش در سال 1985، یک رژیم کمونیستی سفت و سخت ایجاد کرد و این کشور به انزوا کشاند. ویژگی حکومت خوجه پاکسازی‌های سیاسی، اردوگاه‌های کار اجباری و تاکید بر اتکا به خود بود.

سرنوشت خوجه مرگ به دلایل طبیعی در 11‌آوریل 1985 بود. پس از مرگ او، آلبانی دستخوش تحولات سیاسی و اقتصادی شد و از ایدئولوژی سخت کمونیستی فاصله گرفت. پایان رژیم خوجه آغاز دوران جدیدی برای آلبانی بود، البته دورانی که با چالش‌های‌گذار از انزوا مشخص شد.

 آلفردو استروسنر (1912-2006) – مرد قوی پاراگوئه

آلفردو استروسنر، رئیس جمهور پاراگوئه از سال 1954 تا 1989، با مشت آهنین حکومت کرد و قدرت را از طریق اقدامات استبدادی و سرکوب سیاسی حفظ کرد. رژیم استروسنر با نقض حقوق بشر، سانسور و یک سیستم سیاسی کاملاً کنترل شده مشخص شد.

سرنوشت استروسنر در سال 1989 زمانی که او در یک کودتای نظامی از قدرت برکنار شد، رقم خورد. او به برزیل گریخت، جایی که تا زمان مرگش در 16 اوت 2006 در تبعید زندگی کرد. پایان حکومت استروسنر لحظه مهمی را در تاریخ پاراگوئه رقم زد، زیرا کشور به یک سیستم سیاسی دموکراتیک‌تر تبدیل شد.