درک ما از زمان در واقع می‌تواند سرعت ترمیم زخم‌هایمان را کم یا زیاد کند
به نظر می‌رسد درک و ذهنیت ما از گذشت زمان، روی سرعت بهبود زخم‌ها تا حدی موثر است. محققان دریافته‌اند که زمانی که فرد درگیر فکر می‌کند که زمان سریع‌تر می‌گذرد، زودتر هم خوب می‌شود.
پیتر آنگل و الن لنگر، روانشناسان دانشگاه هاروارد می‌گویند که یافته‌های آنها ایده یک رابطه دو طرفه ذهن و بدن را تأیید می‌کند و در هنگام کمک به افراد از آسیب و بیماری باید به عوامل روانشناختی توجه بیشتری کرد.
دانشمندان هنوز در تلاشند تا راه‌هایی را که نگرش ذهنی بر سلامت جسمانی تأثیر می‌گذارد، پیدا کنند، اما این یک مثال عینی است که در شرایط آزمایشگاهی انجام شده و نشان می‌دهد که رابطه بین مغز و بدن گسترده‌تر از آن چیزی است که قبلاً تصور می‌شد.
نمودار شفا
چگونگی ارتباط زمان شفا با درک زمان (پیتر آنگل و الن لنگر)
بر اساس نظریه وحدت ذهن و بدن – که تأثیرات همزمان و دو طرفه ذهن را بر بدن و بدن بر ذهن را بررسی می‌کند، زخم‌ها زمانی که زمان را به‌ترتیب طولانی‌تر یا کوتاه‌تر تجربه می‌کردند، سریع‌تر یا کندتر بهبود می‌یابند. این یافته جدید محققان است.
برای انجام این مطالعه، آنگل و لانگر از ۳۳ شرکت‌کننده دعوت کردند که هر کدام تحت یک فرآیند حجامت درمانی کنترل‌شده قرار گرفتند تا کبودی روی پوست باقی بماند.
داوطلبان سه بار به این روش به طور خفیف زخمی شدند: یک بار در یک سناریوی زمان عادی به مدت ۲۸ دقیقه، یک بار در یک سناریوی زمان آهسته که ۲۸ دقیقه طول کشید اما مهندسی شده بود که به نظر برسد ۱۴ دقیقه است و یک بار در یک سناریوی زمانی که ۲۸ دقیقه به طول انجامید اما تظاهر می‌شد که ۵۶ دقیقه (دو برابر بیشتر) است.
ترفند‌هایی مانند تغییر سرعت تایمر، واداشتن شرکت‌کنندگان به تماشای فیلم‌ها، و تغییر دفعات بررسی زخم‌هایشان، همگی برای کمک به تغییر درک گذر زمان مورد استفاده قرار گرفتند.
اگرچه زمان واقعی سپری شده در هر سه حالت ۲۸ دقیقه بود، اما بهبود قابل توجهی در شرایطی که زمان عادی می‌گذشت، در مقایسه یا زمانیکه کندتر احساس می‌شد، مشاهده شد.
این رابطه پیچیده بین ذهن و بدن مدتهاست که محققان را مجذوب خود کرده است. همین امر بخشی از دلیل استفاده از دارونما‌ها در آزمایشات است.
از قبل می‌دانستیم که احساسات بر سلامتی تأثیر می‌گذارد (به عنوان مثال، زیرا استرس می‌تواند باعث التهاب شود)، عوامل روانشناختی انتزاعی‌تر – مانند درک زمان – هنوز به درستی مورد بررسی قرار نگرفته بودند..
آنگل و لانگر نتیجه می‌گیرند: «این نتایج این فرضیه را تأیید می‌کند که تأثیر زمان بر شفای فیزیکی مستقیماً تحت تأثیر تجربه روانشناختی فرد از زمان و مستقل از زمان واقعی سپری شده است.»
این تحقیق در Scientific Reports منتشر شده.
