چگونه مقاله روشنگرانه یک روزنامه‌نگار در مورد «ای کولای» و سلامت غذاها برنده پولیتزر شد؟
دیشب در پستی، در مورد برندگان پولیتزر عکاسی 2010 نوشتم و به شما وعده دادم که در فرصت مناسب در مورد سایر برندگان این جایزه هم برایتان بنویسم.
متأسفانه روزنامه‌نگاری در ایران به دلایل مختلف که در این وبلاگ مجال شرح آن نیست، بسیار ضعیف است و روزنامه‌نگاران فرصت و شانسی برای رسیدن به هدف غائی و متعالی روزنامه‌نگاری که آن را ترویج دانش و آگاهی و روشنگری مسئولانه می‌دانم، ندارند.
در چنین شرایطی، قائدتا نباید خبری از روزنامه‌نگاری تخصصی یا تحقیقی هم باشد. متأسفانه صفحات علم و فناوری، بهداشت و سلامت و حتی ادبیات و تاریخ در روزنامه‌های ما در بسیاری از موارد در حد «صفحه‌پرکن» و «لایی» تلقی می‌شوند و متأسفانه معدود روزنامه‌ها و مجلاتی که به این مقوله‌ها اهمیتی همسان سیاست و خبرهای روز می‌دهند، عمری بسیار کوتاه داشته‌اند.
دیشب که در مورد یکی از برندگان پولیتزر امسال، مطلب می‌خواندم، متوجه شدم که تا چه حد روزنامه‌نگاری تخصصی در کنار روزنامه‌نگاری اجتماعی و سیاسی می‌تواند در حفظ سلامت یک جامعه مهم باشد.
————————
«مایکل موس»، یکی از روزنامه‌نگاران نیویورک تایمز، دیروز به عنوان یکی از برندگان پولیتزر اعلام شد او در قسمت «گزارشگری روشنگرانه» برنده این جایزه شد. مایکل موس با پیگیری مسئله همبرگرهای آلوده و خلأ نظارتی دولت بر صنایع غذایی و سلامت غذاها، توجه بسیاری را در سال پیش برانگیخت و توانست به این موفقیت دست پیدا کند.
مایکل موس با دسترسی به اسناد محرمانه دولتی توانست، ضعف دولت آمریکا را در این زمینه نشان بدهد. شاخص‌ترین مقاله او، مقاله تأثربرانگیزی بود که در مورد یکی از قربانیان همبرگر آلوده که یک دختر جوان 22 ساله بود، نوشته بود. این مقاله، این طور شروع می‌شد:
«استفانی اسمیت، یک مربی رقص کودکان، فکر می‌کرد که معده‌اش دچار عفونت ویروسی شده است. درد و دل‌پیچه، در روز نخست قابل تحمل بودند و او توانست کلاسش را به اتمام برساند.
اما ، بعد از آن، اسهالش، خونی شد و کلیه‌هایش از کار افتادند. تشنج او را بیهوش کرد. حملات تشنج چنان به او حمله کردند که پزشک‌ها مجبور شدند او را به به مدت 9 هفته به کما ببرند. وقتی استفانی به هوش آمد، دیگر نمی‌توانست راه برود. بیماری، سیستم عصبی‌اش را درگیر کرده بود و او را فلج کرده بود.
خانم اسمیت، 22 ساله، دچار شکل شدید بیماری ناشی از میکروبی به نام «ای کولای» E. coli شده بود که از راه غذا انتقال می‌یابد. مقامات بهداشتی ایالت مینه‌سوتا، رد این میکروب را در همبرگری که مادر استفانی در شام یکشنبه برای خانواده آماده کرده بود، یافتند.»
———————–
مایکل موس در این مقاله و یک رشته مقاله دیگر، پیگیر قضیه شد و نشان داد که چگونه در جریان ساخت همبرگرها، قسمت‌های زائد با آمونیاک عمل آورده می‌شوند. او دریافت که بعضی از کشتارگاه‌ها اجازه نمی‌دهند که صنابع غذایی هنگام خرید گوشت، آزمایش آلودگی با ای کولای را انجام دهند. مقاله او منجر به نظارت مطمئن‌تر بر کار کشتارگاه‌ها شد.
او همچنین همه‌گیری مهلک سالمونلا را در آمریکا پیگیری کرد و رد میکروب‌ها را در مزارع بادام‌زمینی ایالت جورجیا یافت.
مایکل موس از سال 2000، گزارشگر محقق نیویورک تایمز است و پیش از این هم دو بار به مرحله نهایی پولیتزر راه یافته بود.
خدا به همه ما که تو ایران همبرگر میخوریم رحم کنه
تا اینجا که من می‌دانم ای-کویل در سیستم گوارشی انسان وجود داره، پس چه جوری این مشکلات را ایجاد کرده؟
تو آمریکا این اتفاق بیفته وای به حال ….
من که دیگه نمیتونم لب به ساندویچ بزنم …
یکی از دوستام توی یکی از همین شرکت های فراورده های گوشتی کار می کنه. مسئول کنترل کیفی شرکت هست. از وقتی که باهاش در مورد روش تولید همبرگر و سوسیس و … صحبت کردم دیگه نمی تونم به این چیزا لب بزنم. اون می گفت که همه این محصولات از مواد کاملاً بی کیفیت و آشغال درست میشه و شرکت ها برای افزایش سود خودشون همه چی توشون میریزن . بازرس ها هم هر ماه حساب بانکیشون پر میشه تا حرفی نزنن.