ویژه‌نامه نوروزی «یک پزشک» – قسمت ۱ – مقدمه و مروری بر کارنامه «یک پزشک» در سال ۱۳۹۰

هر سال با نزدیک شدن سال نو، در «یک پزشک» به بهاریه‌ای اکتفا می‌کردیم، اما امسال تصمیم گرفتم، کاری نو انجام بدهم و با محور قرار دادن موضوعی که مدت‌ها قصد داشتم در موردش به صورت مفصل بنویسم، ویژه‌نامه‌ای منتشر کنم.

جستجو، پیدا کردن، ترجمه و تنظیم مطالب این ویژه‌نامه کار ساده‌ای نبود، با این همه جذابیت موضوع برای من و همچنین امید به بهره‌گیری و لطف خوانندگان نکته‌بین «یک پزشک» باعث شد، کارها زودتر از آنچه تصور می‌کردم، تمام شود.

مثل همیشه نگارنده این سطور توقعی از خوانندگان خود در قبال نوشته‌هایش ناقابلش ندارد، من نه «دُنیشن»‌ای می‌خواهم و نه کامنت‌! تنها تقاضای من رعایت حق مؤلف به صورت کپی‌پیست نشدن مطالب این ویژه‌نامه و همچنین در صورت تمایل، لینک به پست‌های این نوشته در وبلاگ‌ها و شبکه‌های اجتماعی است.

پست‌های این ویژه‌نامه با فاصله زمانی چند ساعت از هم، یک به یک منتشر خواهند شد، پس از پایان انتشار مطالب، نوشته‌ها به صورت یک شبه‌مجله با فرمت PDF منتشر خواهند شد.

اما پیش از اینکه وارد موضوع اصلی ویژه‌نامه نوروزی «یک پزشک» شوم، بد نیست کارنامه یک پزشک در سالی ۱۳۹۰ را مرور مختصری کنیم، در پست بعدی هم خواهرم -فرانک مجیدی- به سبک هر سال بهاریه‌ای را تقدیمتان خواهد کرد. پس از این دو پست، می‌توانید مطالب اصلی این ویژه‌نامه را بخوانید.

در سالی که در حال سپری کردن آخرین روزهای آن هستیم، من و دیگر نویسندگان یک پزشک تا لحظه نگارش این سطور ۵۷۴ پست منتشر کرده‌ایم که معادل بیش از ۱.۵ پست در روز می‌شود. البته تا پایان سال ۱۰ – ۱۵ پست بر این تعداد اضافه خواهد شد.

تلاش شخصی من برآن بود که کمیت، باعث کاسته شدن از کیفیت نشود، اما مشغله‌ها و مشکلات دیگر، باعث شد که گاه از مطلوب خود فاصله بگیرم.

همان طور که قبلا در گفتگوهایی به صورت پراکنده برایتان نوشته‌ام، وبلاگ‌نویسی برای من نه یک سرگرمی است، نه راهی برای مطرح شدن یا احیانا دسترسی به سود مالی، چرا که هر سه اینها با راه‌هایی به جز وبلاگ‌نویسی با سهولت بیشتری قابل دسترسی هستند. حس و حالم را از وبلاگ‌نویسی بارها توصیف کرده‌ام: لذت اشتراک مطالب جالب و آنچه در درونم می‌گذرد، اشتراک با خواننده‌های خوبی که در بیشتر موارد خیلی بهتر از اطرافیانم حرف‌هایم را درک می‌کنند. این لذت البته در طول زمان، همراه با «تعهد» هم شد.

اما مسلما وبلاگ‌نویسی، اشتراک «همه» مطالبی که سودای نوشتنشان را دارم، نیست و کسر کوچکی از آنها را دربرمی‌گیرد، باید یک وبلاگ‌نویس باشید تا بدانید وقتی افکار و ایده‌هایی به سرتان می‌آید و شکنج‌های مغزتان را می‌خراشد و شما مجالی برای رهایی از این خارش مغزی نداشته باشید، چه دریغی را باید تحمل کنید!

در سالی ۹۰، در موضوعات مختلفی برایتان نوشتم، برایتان از فناوری و برندها و گجت‌ها و اپلیکیشن‌های موفق و ناموفق برایتان نوشتم، در سفرها هم وسوسه نوشتن رهایم نمی‌کرد، در یکی از این سفرها بود که صبح‌گاهی زودتر از معمول برخواستم و وقتی آی‌پد کنارم را در بستر در دست گرفتم تا خبرها را چک کنم، با این دست‌ساخته جابز، خبر ناگوار مرگ جابز را خواندم: فقدانی که برای برخی درگذشت یک «فرد» به حساب آمد و برای برخی از دنیا رفتن یک اسطوره و البته برای برخی مبدل شد به بزرگداشتی برای خلاقیت و ایمان به مسیر.

در سال ۹۰ با هم نوستالژی‌های دیجیتال و غیردیجیتالمان را در یک پزشک مرور کردیم. ما بچه‌های وب، در عصری که کودکان دنیای ارتباطات را به نظاره نشسته‌ایم، آرزوهای زیادی در سر داریم (+ و + و +) و ناخودآگاه سؤال‌های زیادی در سرمان شکل می‌گیرد، اما چه می‌شود کرد که این دغدغه‌های ما فعلا مهم انگاشته نمی‌شوند.

اما در سالی که باز هم به اندازه کافی وبلاگ نو با مطالب متفاوت، زاده نشد،افسردگی‌ها باعث نشد که در «یک پزشک» از توصیه کتاب غفلت کنم و تصور می‌کنیم در سال ۹۰ بیش از هر سال دیگری کتاب معرفی کردم، شاید این پست‌ها، به اندازه پست‌هایی که ماهیت سرگرمی یا فناوری داشتند، با استقبال روبرو نشدند، اما من اهمیت آنها را از بسیاری از نوشته‌های دیگر وبلاگ، بیشتر می‌دانم.

همه پست‌های «یک پزشک»، البته در سال پیش موفق نبودند و پست‌های ناموفق یا نیمه‌موفقی هم در بین آنها پیدا می‌شد، پست‌هایی که شاید در تندباد اخبار روزانه گم شدند.

در حال پشت سر گذاشتن سالی هستیم که شتاب فناوری بیش از هر زمان دیگری احساس می‌شد، طوری که گجت‌‌ای «های اند» در یک بازه زمانی سه چهار ماهه، تبدیل به گجتی معمولی و در میانه رده می‌شد، در یک پزشک گرچه اخبار گجتی را هم پوشش دادیم، اما سعی کردیم که سرمستی مرور این گجت‌های جای خود را به گیجی و سرسپردگی بی‌منطق به برندها ندهد. در نهایت آنچه اهمیت دارد گجت‌ها نیستند، بلکه محتوایی است که با این گجت‌ها قابل دسترسی هستند و «تغییری» که مرور این محتواها و ذرات دانش و آگاهی در دل ما ایجاد می‌کند. به همین خاطر سعی کردم که از با یک فاصله منطقی و به دور از هیاهو اخبار گجتی را پوشش دهم.

سال ۱۳۹۰ یکی از سال‌های نسبتا راضی‌کننده برای «یک پزشک» در حوزه مطالب مربوط به پزشکی، روانپزشکی و نوروساینس بود و سعی کردم در این سال با شیوه‌های که ملال‌انگیز نباشد، از این دنیاهای شگفت‌انگیز برایتان بنویسم.

ما سال ۱۳۹۰ را با دریغ‌ها و افسوس‌هایی به پایان می‌بریم، دریغ از دست دادن بزرگانی در عرصه‌های مختلف، در بعد وبلاگستانی، دریغ عمده بلاگرها و خوانندگانشان سلاخی شدن گودر به دست صاحبانش به امید رونق شبکه‌ اجتماعی‌شان بود. در یک پزشک هم بزرگ‌ترین افسوس من، نداشتن وقت لازم برای کار با نویسندگان مهمان بود، افسوس که فرصت بسیار کم من باعث شد، نتوانم به اندازه کافی از مطالب متفاوت و خوب این عزیزان استفاده کنم.

در «یک پزشک» تلاشم این بود که مطالب باعث خستگی نشوند، به همین خاطر بود که پست‌های متعددی هم در راستای سرگرمی‌سازی هم منتشر کردم، اما در این پست‌ها هم سعی کردم که تعهد نانوشته‌ای که با خوانندگان دارم، نقض نشود.
در همین راستا بود که انتشار عکس و ویدئو از مناظر زیبای کره خاکی‌مان، صرفا فقط برای حظ بصری خوانندگان نبود، بلکه هشدار و بیدارباشی بود برای همه‌مان، برای تذکر این مطلب که سزا نیست در دنیایی اینچنین زیبا، تعصب و نفرت و دشمنی حکمفرما باشد. تنها در صورت داشتن چنین بینشی است که دانشمان می‌تواند امید را بار دیگر در دلمان زنده کند.

از پرگویی دست بردارم تا ناخواسته حمل بر خودستایی نشود، غرض فقط نگاهی بود به یک سال اخیر، رسانه کوچکی که در اختیار داشتم. خوانندگان «یک پزشک» به مراتب بهتر می‌توانند نقاط ضعف و قوت یک پزشک بیان کنند.

قسمت بعدی ویژه‌نامه نوروزی یک پزشک، ساعت ۸ صبح فردا -۲۲ اسفند منتشر خواهد شد. ساعت ۱۲ ظهر فردا هم اولین پست اصلی ویژه‌نامه منتشر خواهد شد و با موضع اصلی ویژه‌نامه آشنا خواهید شد!

اگر بخواهید سه پست را به عنوان پست‌های برتر «یک پزشک»‌در سال ۱۳۹۰ انتخاب کنید، کدام‌ها را انتخاب می‌کنید و به عنوان یک سؤال دیگر:

شما تصور می‌کنید، که موضوع اصلی ویژه‌نامه نوروزی یک پزشک در مورد چیست؟!