تخلیه منبع آب شهر پورتلند: وسواس یا اقدام بهداشتی!

امروز خبر جالبی خواندم، قضیه از این قرار است که در شهر پورتلند از طریق دوربین‌های نظارتی در اطراف منبع آب متوجه می‌شوند که نوجوانی در منبع آب شهر ادرار کرده است.

بعد ازاین مطلب، «دیوید شاف» که مسئول آبرسانی شهر بوده است، دستور می‌دهد که کل منبع آب 145 هزار متر مکعبی شهر تخلیه شود.

همین مقام مسئول سه سال پیش هم در رویدادی مشابه، دستور تخلیه آب را داده بود.

حالا این سؤال مطرح شده است که واقعا از نظر بهداشتی، این دستور منطقی بوده است یا نه. چون اگر حجم ادرار را نیم لیتر در نظر بگیریم، غلظت ادرار در منبع، آن سه قسمت در میلیارد است، این در حالی است که از نظر بهداشتی غلظت آرسنیک هم تا 10 قسمت در میلیارد، مجاز است!

در این میان خود نوجوان نادانی که این کار را کرده، ادعا می‌کند که روی دیوار مجاور منبع مرتکب فعلش شده است! (+)

البته در ایران ما چنین «حساسیت‌»هایی سابقه دارد، سال 1388، جسدی در منبع آب منطقه پونک کشف شد. شدت فساد جسد که گویا یک ماه بود در منبع آب بود، به حدی بود که تعیین هویت جسد، ممکن نبود.

خوشبختانه بعد از این کشف، بازپرس دستور تخلیه سریع 17 میلیون متر مکعب، آب این مخزن را صادر کرد و دستور گندزدایی را داد. (+)

اما سؤالی که مطرح است این است که به جز این موارد خاص ما چقدر به صورت حقیقی در حفاظت و تشخیص انواع آلودگی‌های منابع آب خود در منطق شهری و روستایی موفق هستیم؟

سؤال بعدی که این روزها خیلی از ماها با آن مواجه هستیم که دستگاه‌های تصفیه آب خانگی در مناطق مختلف چقدر ضروری هستند؟ معیارهای ما برای انتخاب این دستگاه‌ها باید چه باشند؟ این دستگاه‌ها در پاکیزه کردن آب از عوامل شیمیایی و میکروبی چقدر موفق هستند؟ و اصولا بازار گسترده‌ای که این دستگاه‌ها یافته‌اند، منطقی است و نفس همین تجارت گسترده آیا نشاندهنده وجود مشکل یا دست‌کم نگرانی ذهنی مردم در مورد آب مصرفی نیست؟

همه اینها محتاج شفاف‌سازی‌ها، تحقیقات میدانی و مصاحبه با کارشناسان فن هستند. در این میان، مسلما مطبوعات ما می‌توانند نقش خوبی ایفا کنند.