ایده جسورانه و عجیب ساخت ناو هواپیمابری از یخ، در هلند به صورت دیگری احیا شد!

وقتی انسان‌ها در تنگنا قرار بگیرند، نیروی ابتکار و تخیل‌شان کارهای عجیب و غریبی می‌کند. در جنگ جهانی دوم، هر دو سوی جنگ ابتکارات زیادی به خرج دادند، برخی از این ابتکارات عجیب و غریب بود، مثلا متفقین سعی داشتند که از کبوتر یا خفاش‌های حامل بمب استفاده کنند، یا از مواد دافع کوسه‌ها استفاده کنند تا سربازانشان بتوانند بدون خطر عملیات آبی-خاکی انجام دهند، پروژه توپ عظیم هیتلر هم بسیار جالب بود.

اما در این میان یکی از عجیب‌ترین پروژه‌ها، پروژه ساخت ناو هواپیمابر بزرگی از جنس یخ بود! دلیل مطرح شدن چنین چیزی هم کبود شدید فلز در آن دوره بود. در این زمان یک مخترع بریتانیایی به نام جفری پایک ماده‌ای اختراع کرد به نام Pykrete.

این پاکریت را با مخلوط کردن آب یا 14 درصد خاک اره می‌ساختند و در کمال تعجب وقتی این ترکیب یخ می‌زد، مقاومتی در حد دیوارهای آجری داشت و خیلی کند آب می‌شد.

اما قبل از اینکه بیشتر در مورد پایکرت توضیح بدهم، اجازه بدهید کمی در مورد خود جفری پایک بنویسم:

او در زمان جنگ جهانی اول با گذرنامه جعلی آمریکایی به صورت مخفیانه به برلین سفر کرده بود، اما دستگیر شد و به بازداشتگاه فرستاده شد، در آنجا با کمک یک دوست نقشه فرار طرح کرد، وارد خاک هلند شد و از آنجا از خاک تحت نفوذ آلمان‌ها گریخت. در واقع او نخستین مرد انگلیسی شد که موفق به فرار از بازداشتگاه آلمان‌ها شد.

در انگلیس او تحصیلات دانشگاهی انجام داد و بعد در شغل‌های مختلفی مشغول به کار شد. تا اینکه زمان جنگ جهانی دوم فرارسید و همان طور که گفتیم متوجه کمبود شدید فلز برای ساخت وسایل و بناها شد. اینجا بود که پایکرت را کشف کرد.

پیداست که کسی به یخ اطمینان نداشت، اما او توانست یکی از لردهای معتبر انگلیس را متقاعد کند که نگاهی به پایکرت بیندازد.

جالب است بدانید که این لُرد و پایک تصمیم گرفتند که پایکرت را به وینستون چرچیل -نخست‌وزیر وقت انگیلس- نشان بدهند و وقت مناسبی که به نظرشان رسید، زمانی بود که چرچیل در حمام مشغول استحمام بود! آنها تکه‌ای از پایکرت را در وان او انداختند تا خود جناب نخست‌وزیر متوجه مقاومت و ذوب شدن ناچیز این ماده بشود.

پاکیرت مورد توجه قرار گرفت، یک ستون یک اینچی از این ماده می‌توانست، وزن یک خودرو را تحمل کند.

سرانجام پروژه عجیب Habbakuk مطرح شد که هدف از آن سخت ناوهای از یخ بود. ناوهایی محکم و ارزان و مطمئن که در داخل آن یخچال‌هایی برای ساخت یخ و جبران مقدار اندکی از یخ بدنه که آب می‌شد، بایستی تعبیه می‌شد.

شاخص‌ترین چیزی که بیاد ساخته می‌شد، یک ناو هواپیمابر عظیم با وزن دو میلیون تن و طول 610 متر بود. یک مدل کوچک 18 متری از این ناو هم ساخته شد، اما دست‌آخر اختصاص دادن ده میلیون پوند به این پروژه توأم با ریسک، تصویب نشد و پایکرت با پایان جنگ، فراموش شد.

اما سال پیش، دانشجویان دانشگاه فناوری آیندهوون، بار دیگر پایکرت را زنده کردند.

آنها موفق شدند که بزرگ‌ترین گنبد یخی دنیا را بسازند. برای این کار آنها ابتدا یک گند پلاستیکی را با هوا پر کردند و بعد روی سطح آنها پایکرت را اسپری کردند. حاصل کار یک گند بزرگ 30 متری شد.

اما این پایان کار نیست، همین گروه در پی آن هستند که زمستان امسال یک مدل کوچک یک چهارم از یکی از بناهای مشهور بارسلون بسازند.

از آنجا که پایکرت دست‌کم سه برابر مقاوم‌تر از یخ معمولی است، اجازه ساخت بناهایی از یخ را می‌دهد که تا پیش از این ممکن نبوده است.

قدم بعدی چیست؟

شاید روزی برسد که انسان‌ها در فضا و مثلا در قمر آنسلادوس مشتری، ساختمان‌هایی از یخ بسازند.

منبع: + و +