جراحی برای کسی که بیماری مادرزادی قلبی یا کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک دارد، چه خطراتی ممکن است داشته باشد؟

کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک

بیمارانی که دچار کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک ثابت شده در اکوکاردیوگرافی هستند در معرض خطر تشدید انسداد دینامیک مجرای خروجی باطن چپ حین دوره‌های تاکیکاردی، افت فشار خون، یا افزایش قدرت انقباضی قلب (اینوتروپی) قرار دارند. بیهوشی عمومی یا بلوک محور عصبی ‌می‌تواند منجر به گشادی عروق محیطی و بلوک ]اعصاب[ خود مختار سمپاتیک گردد که آن هم ‌می‌تواند باعث کاهش بازگشت وریدی و تشدید انسداد مجرای خروجی بطن چپ گردد. مطالعات مبتنی بر مشاهده در بیماران مبتلا به کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک حاکی از آن است که در اکثر جراحی‌ها، بیمارانی که کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک جبران شده دارند دوره‌ی حول و حوش عمل را به خوبی تحمل می‌کنند. راهبردهای کاهش خطر قلبی حول و حوش عمل باید شامل اجتناب از کاهش حجم، گشاد کننده‌های عروق، مهار کننده فسفودی استراز، آگونیست‌های بتا آدرنرژیک و توجه دقیق به جایگزینی حجم و استفاده انتخابی از آگونیست‌های آلفا آدرنرژیک باشد. بیماران مبتلا به کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک در معرض خطر قابل توجهی از لحاظ بروز افت فشار خون، نارسایی احتقانی قلب و آریتمی‌ها در دوره حول و حوش عمل هستند و باید به دقت پایش شوند.

بیماری‌های مادرزادی قلب

مطالعات نشان داده‌اند که بیماران دارای شنت قلبی چپ به راست که پس از ترمیم جراحی اختلالات همودینامیک در آنها باقی مانده است در پاسخ به استرس، کاهش برون‌ده قلبی را تجربه می‌کنند. در چنین بیمارانی درمان جدی نارسایی احتقانی جاری قلب قبل از جراحی غیر قلبی ضروری است. بیماران مبتلا به شنت بزرگ چپ به راست و فقط افزایش خفیف مقاومت شریان ریوی باید قبل از جراحی غیر قلبی تحت ترمیم ]نقص[ قلبی قرار گیرند. بیماران مبتلا به پر فشاری غیر قابل برگشت شریان ریوی در معرض خطر شدیداً بالای مرتبط با اعمال جراحی قرار دارند و نباید تحت جراحی‌های انتخابی قرار گیرند مگر آنکه مطلقاً جایگزین دیگری وجود نداشته باشد. بیمارانی که قبلاً تحت ترمیم تنگی آئورت قرار گرفته‌اند به علت نقص قلبی باقی‌مانده همراه با نارسایی احتقانی قلب، پارگی یکی از عروض اصلی، آنوریسم شکافنده، یا عوارض برخاسته از آترواسکلروز شدید در معرض خطر قابل ملاحظه مرگ ناگهانی طی پیگیری قرار دارند. این بیماران در معرض بروز بالای فشار خون باقی‌مانده نیز ‌می‌باشند. به همین سبب، این بیماران نیازمند ارزیابی دقیق پیش از عمل و پایش محتاطانه از نظر همودینامیک طی دوره‌های حین عمل و پس از آن ‌می‌باشند. بیماران مبتلا به تترالوژی فالو (tetralogy of Fallot) نیز مستعد مرگ قلبی ناگهانی‌ می‌باشند. در چنین بیمارانی پایش، پیش‌گیری و درمان تهاجمی آریتمی‌های تهدید کننده حیات مثل تاکیکاردی بطنی، یا بلوک دهلیزی- بطنی در دوره‌ی حول و حوش عمل ضرورت دارد.

جراحی در مبتلایان به بیماری سیانوتیک مادرزادی قلب با شنت راست به چپ مشکلات منحصر به فرد عدیده‌ای را پیش رو قرار‌ می‌دهد. اکثر بیماران سیانوتیک دچار افزایش تعداد گویچه‌های سرخ (polycythemia) بوده و به همین سبب مستعد عوارض ترومبوتیک ‌می‌باشند. عموماً باید از داروهای مدر در چنین بیمارانی اجتناب کرد زیرا کاهش حجم (dehydration) ممکن است چسبندگی خون را افزایش دهد که آن هم به نوبه خود تمایل به ترومبوز به خصوص ترومبوز عروق مغزی را بالا می‌برد. بیمارانی که هماتوکریت بالای ۷۰ درصد دارند باید قبل از جراحی غیر قلبی جهت پلاسمافرز در نظر گرفته شوند. فصد خون در این شرایط توصیه نمی‌شود زیرا‌ می‌تواند حجم خون داخل عروق را کاهش داده و باعث تشدید سیانوز شود. بیمارانی که هماتوکریت آنها بین ۵۵ و ۶۵ درصد می‌باشد باید مایعات وریدی دریافت کنند که شب قبل از جراحی آغاز‌ می‌شود.

مبتلایان به بیماری مادرزادی قلب باید پیش‌گیری مناسب از نظر اندوکاردیت باکتریایی نیز دریافت کنند. یک مطالعه‌ی گذشته‌نگر حاکی از آن است که با پایش دقیق و رعایت احتیاط‌هایی که قبلاً ذکر شد بیماران مبتلا به شنت راست به چپ در صورت توجه دقیق به عدم وارد ساختن هوا درون سیستم عروقی ‌می‌تواند با عوارض نسبتاً اندک تحت جراحی غی رقلبی قرار گیرند.

چشم اندازهای آینده

بیماری شریان کرونر عامل بیشتر مرگ و میرها در بیمارانی است که تحت جراحی غیر قلبی قرار ‌می‌گیرند؛ در این بیماران سکته قلبی حول و حوش عمل با میزان مرگ و میر بالایی همراه است. موفقیت راهبردهای استاندارد شده مبتنی بر شواهد در کاهش خطر قلبی قبل و بعد از عمل در بیمارانی که قرار است تحت جراحی غیرقلبی قرار گیرند دور محور کار گروهی مشترک و ارتباط محکم جراح، متخصص بیهوشی، پزشک مراقب اولیه بیمار و مشاورین می‌گردد. خطر عوارض قلبی حول و حوش عمل بسته به وسعت جراحی و طبقه‌بندی RCRI متفاوت است. یک رویکرد نظام‌مند گام به گام برای ارزیابی خطر قلبی پیش از عمل در جراحی غیر قلبی، تصمیم‌گیری در مورد اینکه آیا خطر حوادث قلبی حول و حوش عمل به اندازه‌ی کافی پایین هست که بتوان جراحی کرد یا نه را تسهیل می‌کند. انجام آزمون‌های قلبی غیر تهاجمی قبل از عمل باید بر اساس طبقه‌بندی خطر بالینی به طور مجزا صورت گیرد و انتخاب آزمون‌های غیر تهاجمی باید بر اساس نیاز به ارزیابی وضعیت کرونری، دریچه‌ای، یا عملکرد بطنی و اینکه کدام آزمون قابل اطمینان‌تر بوده و در دسترس ‌می‌باشد صورت پذیرد. در افرادی که شک قوی برای مبتلا بودن به بیماری شریان کرونری وجود دارد یا در معرض خطر ابتلا به آن هستند باید مسدود کننده‌های بتا در دوره‌ی حول و حوش عمل تجویز گردد؛ زمان آغاز این داروها حداقل ۲۴ ساعت و ترجیحاً چند روز قبل از جراحی است و باید دوز آنها را طوری تنظیم کرد که تعداد ضربان قلب۶۰ ضربه در دقیقه بوده و پس از جراحی نیاز داروها را ادامه داد. مراقبت بهینه از بیمار در دوره‌ی پس از عمل شامل ارزیابی و درمان عوامل خطر قلبی قابل تعدیل از جمله درمان درد، پرفشاری خون، چربی خون بالا، کشیدن سیگار، چاقی، قند خون بالا و بی تحرکی فیزیکی است. در نهایت، بیمارانی که دچار حمله‌ی قلبی غیر کشنده در حول و حوش عمل‌ می‌شوند یا شواهدی از ایسکمی را بروز می‌دهند باید به دقت بررسی گردند زیرا طی ماه‌ها و سال‌های آتی در معرض خطر قلبی قابل توجهی قرار دارند.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا
[wpcode id="260079"]