در کسی که بیماری دریچه قلب دارد؛ جراحی چه خطری می‌تواند داشته باشد؟
بیماری دریچه‌ای قلب
توجه ویژه در ارزیابی خطر پیش از عمل باید معطوف مبتلایان به بیماری دریچه‌ای قلب گردد. همه بیمارانی که قرار است تحت جراحی غیر قلبی قرار گیرند باید با معاینه‌ی فیزیکی، به ویژه از نظر تنگی آئورت ارزیابی شوند و در صورت کشف هرگونه سوفل مشکوک تحت بررسی با اکوکاردیوگرافی دو بعدی قرار گیرند. یک مطالعه‌ی اخیر نشان داده است که بیماران مبتلا به تنگی آئورت در مقایسه با بیماران غیر مبتلا به این وضعیت پنج برابر بیشتر با افزایش خطر مرگ و میر و سکته قلبی غیر کشنده حول و حوش عمل مواجه هستند. خطر نسبی سازگار شده (adjusted relative risk) برای حوادث سوء در بیماران بی‌علامتی که شیب ]فشار از خلال[ دریچه‌ی آئورت مابین ۲۵ تا ۵۰ میلی‌متر جیوه دارند (تنگی متوسط آئورت) 2.5 و برای شیب بالای ۵۰ میلی‌متر جیوه (تنگی شدید آئورت) 8.6 می‌باشد. بیماران مبتلا به تنگی علامت‌دار شدید آئورت در صورتی که به نظر برسد نامزدهای جراحی قابل قبولی هستند باید قبل از جراحی پلاستیک تحت عمل تعویض دریچه قرار گیرند. در موارد نادر، ممکن است ترمیم دریچه آئورت توسط بادکنک (balloon aortic valvuloplasty) قبل از جراحی پلاستیک انتخابی معقول باشد. یک مطالعه‌ی گذشته‌نگر مطرح ساخت که بیماران خاص مبتلا به تنگی شدید بدون علامت آئورت می‌تواند به شکل ایمن با پایش دقیق همودینامیک تحت جراحی غیر قلبی قرار گیرند. به همین سبب، همه بیمارانی که قرار است تحت جراحی غیر قلبی قرار گیرند باید با جدیت از نظر سوفل سیستولی ارزیابی شده و به عنوان رویکرد گام به گام با عکس سینه با یا بدون نوار قلبی و اکوکاردیوگرافی جهت مسجل نمودن یافته‌ها بررسی شوند.
در مورد خطرات حول و حوش عمل همراه با تنگی میترال و برگشت خون از خلال دریچه‌ی میترال (mitral regurgitation) در بیمارانی که قرار است تحت جراحی غیر قلبی قرار گیرند دانسته‌های اندکی در دست است. به وضوح شرح حال و معاینه فیزیکی، عکس سینه، یا نوار قلبی قبل از عمل سرنخ‌های تشخیصی در اختیار می‌گذارند که با اکوکاردیوگرافی قابل اثبات می‌باشند. تشخیص صحیح ممکن است در بهینه ساختن راهبردهای هوشبری حین عمل، انتخاب مداخله‌ی دارویی و پایش تهاجمی و درمان طبی پس از عمل کمک کننده باشد. در بیماران مبتلا به تنگی خفیف تا متوسط میترال باید تعداد ضربان قلب کنترل گردد تا زمان کافی برای پر شدن دیاستولی تضمین شده و از احتقان ریوی اجتناب گردد. بیماران مبتلا به تنگی شدید میترال محتمالاً از ترمیم دریچه با بالون یا ترمیم به طریقه‌ی جراحی قبل از عمل پر خطر منتفع می‌شوند.
بیماران مبتلا به برگشت خون از خلال دریچه آئورت یا میترال از کنترل حجم و کاهش پس‌بار سود می‌برند. به نظر می‌رسد در نارسایی آئورت، ضربان قلب سریع‌تر و بهتر از ضربان قلب آهسته تحمل می‌شود زیرا در این وضعیت خاص ضربان آهسته قلب منجر به افزایش پر شدن دیاستولی شده و می‌تواند بیش‌بار حجمی (volume overload) بطن چپ را تشدید نماید.
به جز پیش‌گیری با آنتی‌بیوتیک از اندوکاردیت باکتریایی و نیاز به راهبردهای ضد انعقادی مؤثر در حول و حوش عمل احتمالاً عوارض حول و حوش عمل در بیمارانی که دریچه‌ی مصنوعی دارند مشابه آنهایی است که دچار درجات قابل مقایسه‌ای از بیماری دریچه‌ی طبیعی قلب می‌باشند. در بیمارانی که دریچه قلب مصنوعی دارند توصیه‌ها در مورد درمان ضد انعقادی به شرح ذیل می‌باشند:
در بیمارانی که نیازمند جراحی‌های حداقل تهاجمی هستند (جراحی روی دندان، جراحی پلاستیک سطحی و نمونه‌برداری) باید INR برای مدت کوتاهی پایین آورده شده یا به محدوده تحت درمانی (subtherapeutic) برسد و دوز عادی داروی ضد انعقادی سریعاً پس از انجام جراحی از سر گرفته شود؛ در بیمارانی که خطر خون‌ریزی با داروی ضد انعقاد خوراکی بالا بوده و خاطر ]وقایع[ ترومبوآمبولیک بدون درمان ضد انعقادی نیز بالا می‌باشد (مثل دریچه میترال مصنوعی)، استفاده از هپارین خرد نشده حول و حوش عمل توصیه می‌گردد. بیمارانی که مابین این دو منتهای طیف قرار دارند باید از نظر خطرات و مزایای کاهش درمان ضد انعقادی با وارفارین در مقابل شروع هپارین حول و حوش عمل و قطع کوتاه مدت آن در زمان جراحی به طور فردی مورد ارزیابی قرار گیرند.
