چه کسی شیشهٔ نشکن دو جداره را اختراع کرد؟

در سال 1903، هنگامی که فلاسک آب ادوارد بندیکتوس (edouard benedictus), دانشمند فرانسوی، در آزمایشگاه از دستش افتاد، انتظار داشت بشکند و خرد شود که البته همین طور هم شد، اما آنچه او را شگفت زده کرد، این بود که تکه‌های خرد شده متلاشی و از هم جدا نشد و ظرف خرد شده، همچنان شکل خود را حفظ کرد.

او پس از تحقیق و جستجو، دریافت که فلاسک حاوی محلولی از نیتروسلولز -نوعی پلاستیک مایع- بوده است. محلول تبخیر شده و غشای نازکی درونش باقی مانده بود که سبب شده بود ظرف پس از ترک خوردن شیشه از هم متلاشی نشود.

بندیکتوس به این اتفاق زیاد فکر نمی‌کرد, تا آن که چند سال بعد شنید صورت دختر جوانی در تصادف خودرو، بر اثر اصابت شیشه خرده به شدت آسیب دیده و از شکل طبیعی خارج شده است.

«ناگهان در جلوی چشمانم تصویر فلاسک شکسته ظاهر شد. برخاستم و به سرعت به سوی آزمایشگاهم شتافتم و دربارهٔ احتمالات عملی اختراعم تمرکز کردم.»

بندیکتوس 24 ساعت تمام در آزمایشگاهش کار کرد تا دو تکه شیشه را با پوششی از چسب سلولوئیدی که بینشان مالیده بود، روی هم قرار دهد و بچسباند.

شیشهٔ نشکن دو جداره از آن به بعد کاربردهای فراوانی پیدا کرد، از خودرو تا عینک و همه چیز از فلاسکی شروع شد که نشکست.

خودروسازان در دههٔ 1920 استفاده از شیشهٔ نشکن را شروع کردند. پیش از این اختراع، نزدیک به پنجاه درصد از تمام افرادی که در تصادفات رانندگی صدمه می‌دیدند و مجروح می‌شدند، بر اثر بریدگی و جراحت‌های ناشی از شیشه خرده آسیب می‌دیدند.