هورمون‌ها نخستین بار توسط چه کسی کشف شدند؟
سال اکتشاف: 1902
هورمون‌ها حاوی پیام‌های شیمیایی هستند و باعث می‌شوند که اعمال مختلفی در اندام‌های بدن به وقوع بپیوندد.
چه کسی آن را کشف کرد؟
ویلیام بایلیس William Baylists و ارنست استارلینگ Ernst Starling
در سپیده دم شروع قرن بیستم، دانشمندان تصور می‌کردند که تمام علایم ارجاعی درون بدن انسان از طریق رشته‌های عصبی و به صورت الکتریکی ارسال می‌شود. بعد بایلیس و استارلینگ کشف کردند که پیام‌رسان‌های شیمیایی هم (که هورمون نامیده می‌شوند) به همراه علائم الکتریکی اندام‌ها را به تحرک وا می‌دارند. این کشف حیرت‌انگیز حوزه جدید را در علم گشود: اندوکرونولوژی (شناخت غده‌های درونی ریز) و این کشف، فیزیولوژی را متحول کرد یکی از بزرگ‌ترین اکتشافات بدن انسان محسوب می‌شد.
هنگامی که این هورمون‌ها شناسایی و به طور مصنوعی تولید شدند، درمان بسیاری از بیماری‌ها مقدور شد. آدرنالین (نخستین هورمونی که کشف شد) نخستین پیام‌رسان کشف‌شده در قرن بیستم بود. بعد از آن هورمون‌های دیگری هم کشف گردید.
بایلیس و استارلینگ برای کشف هورمون‌ها اعتبار فراوانی پیدا کردند حال آن‌که می‌باید برای کسانی که قبل از آن‌ها سال‌ها در این زمینه کار کرده بودند و نخستین هورمون‌ها را کشف کردند نیز اعتبار قائل شویم ولو آن‌که خود اهمیت کشفشان را متوجه نشده بودند.
در ۱8۹۴ فیزیولوژیست انگلیسی ادوارد شارپی‌شافر نشان داده بود مایعی که از غده آدرنال (فوق کلیوی) استخراج می‌شود می‌تواند در صورت تزریق به حیوان، فشار خون را بالا ببرد. او موضوع را مورد توجه قرار دارد اما هیچ ارزش عملی برای آن قائل نشد. در ۱۸۹۸ داروشناس آمریکایی جان ابل ارزش دارویی این ماده را کشف کرد و ساختمان شیمیایی آن را مورد مطالعه قرار داد. او ماده اصلی را استخراج و نام آن را اپی‌نفرین Epinephrine (واژهٔ یونانی به معنای فوق کلیه) گذاشت. زیرا غده آدرنال در بالای کلیه قرار دارد.
دو سال بعد شیمی‌دان ژاپنی جویکیجی تاکامین در آزمایشگاه این ماده را به صورت بلورهای خالص تولید کرد و نام آن را آدرنالین گذاشت زیرا در اصل از غده آدرنال ترشح می‌شد.
در ۱۹۲0 دو استاد و محقق دانشگاه لندن به مطالعه برای ترشحات هاضمه پرداختند. یکی از آن‌ها ویلیام بایلیس ۴۰ ساله و دیگری ارنست استارلینگ ۳۴ ساله برادر زنش بود.
دانشمندان علم پزشکی می‌دانستند که به محض آن‌که غذا وارد روده می‌شود پانکراس (لوزالمعده) شیره‌های هضم‌کننده ترشح می‌کند. اما پانکراس از کجا می‌داند که کدام لحظه می‌باید این شیره را ترشح کند؟ فرض بر آن بود که علائم الکتریکی به طریقی می‌باید از طریق سلول‌های عصبی ارسال شوند. بایلیس و استارلینگ تصمیم گرفتند این نظریه را امتحان کنند. آن‌ها اعصاب پانکراس سگی را در آزمایشگاه قطع کردند. با این حال پانکراس به کارش ادامه داد. آن‌ها با آزمایش‌های دقیق متوجه شدند پوشش داخلی روده کوچک، به محض آن‌که اسید معده به آن می‌رسد، شروع به ترشح مایعی می‌کند. این مایع (که آن را سکرتین نامیدند) از طریق جریان خون به پانکراس می‌رسد و پانکراس را وادار به فعالیت می‌کند.
برخلاف تاکامین، بایلیس و استارلینگ فوراً متوجه شدند که این همان علامتی است که به شکل شیمیایی، و نه الکتریکی، از طریق بدن ارسال می‌شود. آن‌ها کشف خود را اعلام کردند. بایلیس به این نتیجه رسید که پیام‌رسان‌های شیمیایی دیگر هم می‌باید وجود داشته باشد. وقتی او گزارش کارهای تاکامین را خواند، متوجه شد که او هم نوعی پیام‌رسان شیمیایی دیگری را کشف کرده بود.
در ۱۹۰۵ نام هورمون برای این پیام‌رسان‌های شیمیایی برگزید که در یونانی به معنای «برانگیزاننده» است. سومین هورمونی که کشف شد کورتیزون بود که آن را ادوارد کالوین و به سال ۱۹۳۵ کشف کرد. تاکنون ۳۰ هورمون کشف شده که هر یک نقش و اهمیت خاص خود را دارند.
رابرت ارل‌هیو سنگین‌ترین مرد جهان هنگام مرگ به سال ۱۹۵۸، ۴۸۴ کیلو وزن داشت. بعد از مرگش دانشمندان متوجه شدند که هورمون تیروکسین به مقدار ناچیزی در بدنش وجود دارد. بدون این هورمون حیاتی، بدنش نمی‌توانست غذایی را که می‌خورد بسوزاند، بنابراین آن همه چاق شده بود.
