آیا در دهه‌های آینده، عملا هیچ کالبد انسانی تا زمان مرگ بی‌خدشه عمل‌های زیبایی و نصب آویزه‌های زینتی یا وسایل الکترونیک کمکی می‌ماند

امروز خبر جالبی خواندن مبنی بر اینکه در بریتانیا آنقدر شیوع عمل‌های سوراخ‌کاری و نصب آویزه یا همان پیرسینگ زبان و جالب‌تر از آن عمل دو شاخ کردن زبان زیاد شده که انجمن پزشکان زیبایی و پلاستیک این کشور مجبور به مداخله و صدور بیانیه در مورد عوارض این کارها شده و تذکر داده که به طور مثال دو شاخ کردن زبان ممکن است باعث آسیب عصب زبانی و عوارض جدی شود.

همین دو دهه پیش در ایران تتوهای مفصل یا پیرسینگ یک تابوی عرفی بود و کمتر کسی بود که تن به این کار بدهد، اما الان که تتوهای مینیمال چیزی روتین شده‌اند و تتوهای با مساحت زیاد درگیرکننده پوست هم به فراوانی مشاهده می‌شوند.

در بریتانیا هم مانند ایران میزان انجام پیرسینگ‌های غیراستاندارد توسط افراد ناآگاه از زیان‌های احتمالی کار، کم نیست. مثلا در شرایطی که پیرسینگ روی غضروف گوش (و نه نرمه آن) ممکن است باعث عفونت یا حتی مشکلات جدی‌تر گوش شوند، این کار به فراوانی انجام می‌شود.

می‌دانیم که در هر بازه زمانی تعریف ما از زیبایی دستخوش دگرگونی می‌شود؟

دشوار است که تصور کنیم در دهه‌های آینده چه نوع پوشش‌ها یا ظاهری، معیار برتر زیبایی خواهند شد. اما می‌شود گفت که روندهای زیبایی در جهت مداخله حداکثری کالبد ما از زمان تولد پیش می‌روند.

کتاب‌های علمی تخیلی را هم که بخوانید همین روند را پیش بینی می‌کنند. مثلا در کتاب سفر به سیارات ناشناخته می‌خوانیم که نصب سنگ‌های قیمتی روی فرق سر در شهروندان آینده کره زمین، روندی معمول برای زیبایی می‌شود.

حالا در کنار اعمال زیبایی شما باید دست‌کم دو روند دیگر تغییر کالبد طبیعی را هم اضافه کنید:

1- جاگذاری انواع بافت‌های مصنوعی پیوندی یا کمکی برای مقابله با روند ساالخوردگی و بیماری‌های ناگزیز

2- نصب وسایلی برای افزایش توانایی‌های جسمانی یا عقلانی یا ارتباطی انسان.

هر دو روند در دهه‌های پیش رو بسیار معمول‌تر خواهند شد.

حالا انسانی را تصور کنید که تا زمان مرگ‌اش انواع وسایل و تغییرات کوچک و بزرگ را متحمل شده باشد و همچنین تصور کنید که یک شکاف دوباره بین فقیر و غنی از لحاظ استفاده از برندهای معتبر یا برندهای معمولی و ارزان‌ قیمت ایجاد شود!