ممکن است همه ما در مورد مومیایی‌های مصر باستان اشتباه کرده باشیم: مومیایی کردن با هدف بازگرداندن روح به کالبد پس از مرگ یا تثبیت با احترام شکل خدایان مصری در دنیای زندگان؟
کارشناسان می‌گویند که مومیایی کردن ممکن است هرگز برای حفظ اجساد مصریان باستان پس از مرگ نبوده باشد. این برداشت جدید در تضاد شدید با درک عمومی از این عمل است.
تعداد فزاینده‌ای از باستان‌شناسان می‌گویند که تلاش برای حفاظت کالبد مومیایی‌ها به احتمال زیاد هدف اصلی نبوده و مصر‌شناسان مدرن اولیه را به دلیل انتشار یک سوء تفاهم بر اساس شواهد کم، سرزنش می‌کنند.
مومیایی کردن در واقع اجساد را به گونه‌ای تغییر می‌داد که احیای زندگی پس از مرگ بر اساس افسانه‌ها عملا غیرممکن می‌شده. به جای آن، کارشناسان می‌گویند، مصری‌ها قصد داشتند فراعنه خود را به مجسمه تبدیل کنند، نوعی آثار هنری با اهمیت مذهبی.
مصر‌شناسانی که این دیدگاه را دارند می‌گویند که کاشفان ویکتوریایی که برای اولین بار مومیایی‌ها را مطالعه کردند به این نتیجه رسیدند که حفظ اجساد با علت شیفتگی وحشتناک مصری‌ها به به زندگی پس از مرگ بوده. یعنی مصریان معتقد بودند پادشاهان و ملکه‌ها خدایان زنده هستند و تبدیل بدن آنها به مجسمه پس از مرگ راهی برای تثبیت شکل آنها بوده. نقاب‌های طلایی که در تابوت خانه‌های سلطنتی یافت می‌شود، به جای پرتره‌های واقعی، نسخه‌هایی ایده‌آل و خداگونه از متوفی بوده است.
به گفته کمبل پرایس، متصدی موزه منچستر در بریتانیا، «این یک تمایز ظریف است، اما یک تمایز مهم است.»
پرایس در مصاحبه‌ای با اینسایدر گفت: «این ایده که روح به بدن باز می‌گردد، یا به نوعی بدن را جان می‌بخشد، آنقدر که تصور می‌کنید به صراحت بیان نشده است.»
او بر این اساس در نمایشگاه آتی «مومیایی‌های طلایی مصر» که در ماه فوریه در موزه منچستر افتتاح می‌شود، سخنرانی می‌کند. پرایس کتابی به همراه آن نوشته.
یکی از استدلال‌هایی که این نظریه را تأیید می‌کند این است که به نظر نمی‌رسد نگرانی‌ای از سوی مصریان باستان برای حفط برخی مومیایی‌های طبقات حاکمه برجسته وجود داشته باشد. به عنوان مثال، جسد پادشاه توت عنخ آمون در ته تابوت او گیر کرده بود. این مومیایی به درستی انجام نشده بود.
بر اساس نظریه جایگزین، «تولید یک تصویر واقعی و قابل تشخیص، در واقع هیچگاه در وهله اول هدف نبود.»
«به نظر می‌رسد که یک دنیای زندگان و مردمی وجود داشت که به زندگی روزمره خود می‌پردازند. و در کنار آن دنیای تصاویر و بازنمایی، مجسمه‌ها، نقش برجسته‌ها و نقاشی‌ها وجود داشت. از فرعون‌ها یا خدایان مصر، به عنوان مجسمه نگهداری می‌شد.»
سوابق باستان‌شناسی نشان می‌دهد که مجسمه‌های خدایان با روغن‌ها و عطر‌ها آغشته می‌شدند. آنها همچنین گاهی اوقات در کتانی پیچیده می‌شدند، بنابراین تصور می‌شد که باند‌ها نوعی الوهیت می‌دهند.
با این حال، همه موافق نیستند که جنبه حفظ مومیایی باید کنار گذاشته شود.
استفان باکلی، باستان‌شناس و شیمیدان تحلیلی در دانشگاه یورک، می‌گوید: “حفظ فیزیکی بدن بسیار مهم بود. در این مورد بحثی وجود ندارد. ”
برخی از مومیایی‌ها مانند توتانخ آمون، آمنهوتپ سوم و آخناتون واقعاً شبیه مجسمه هستند.
باکلی گفت، اما برخی دیگر مانند توتموزیس III، توتموسیس چهارم، آمنهوتپ دوم و ملکه تی مومیایی شدند تا بیشتر شبیه فرد به خواب رفته به نظر برسند، که نشان‌دهنده توجه نزدیک‌تر به بدن فیزیکی درون است. «شاید تا روح بتواند خود را بشناسد و بنابراین «خانه‌ای» داشته باشد که به طور دوره‌ای به آن بازگردد.»
پس چرا تا حالا به طور مسلم تصور می‌کردیم مومیایی کردن از نظر مصریان باستان یعنی راهی برای بازگشت روح به کالبد در زندگی دیگر؟
ممکن است این فرضیه را ویکتوریایی‌ها و ایده‌های آنها در مورد زندگی پس از مرگ دامن زده باشد.
پرایس گفت: «بسیاری از چیز‌هایی که ما هنگام توصیف مصر باستان می‌گوییم، ربطی به واقعیت مصر باستان ندارد و بیشتر مفروضات مردان سفیدپوست طبقه متوسط ویکتوریایی، است.» اما آن تفسیرهای تثبیت شده و مرتب تکرار شده.
منبع: Business Insider
