هرمان هسه و خلوتگاه سال‌های پایانی عمرش – مکانی برای خلاقیت نویسندگی
۱۰۰ سال پیش هرمان هسه، نویسنده نامی آلمانی، به جنوب سوئیس مهاجرت کرد. او ۴۳ سال در کانتون تیچینو زندگی کرد و به نگارش آثار معروف خود پرداخت و سرانجام نیز در همانجا درگذشت.
دریاچه لوگانو: چشم‌اندازی جذاب
سال ۱۹۱۹ هرمان هسه به قصد ماندن عازم تیچینو در سوئیس شد. طبیعت چشم‌نواز تیچینو به او آرامش می‌داد و منشأ الهامش بود. او اغلب برای پیاده‌روی به ساحل دریاچه لوگانو می‌رفت که از خانه تازه او چندان دور نبود. هسه که متولد کالو در نزدیکی اشتوتگارت بود، ابتدا با خانواده‌اش در حوالی دریاچه “بودن” زندگی کرد. سپس به برن سوئیس رفت و پس از شکست در نخستین ازدواجش، زندگی در تیچینو را به تنهایی آغاز کرد.
مونتانیولا: سرزمینی تازه
در دهکده کوچک مونتانیولا، در نزدیکی دریاچه لوگانو، هسه سرزمین تازه خود را یافت. او چهار اتاق در عمارت کازاکاموتسی (سمت چپ تصویر) اجاره کرد. این عمارت قصرگونه در قرن هجدهم توسط یکی از معماران معروف کانتون تیچینو ساخته شد که قصد داشت قصری به سبک معماری نئوباروک برپا کند. در حال حاضر در کنار این قصر موزه هرمان هسه (راست) قرار دارد. کتاب‌های هسه بر روی میز، عابران را به خواندن آثارش دعوت می‌کنند.
مکانی برای آفرینش
حالا میز و یکی از ماشین‌های تحریر هرمان هسه متعلق به موزه اوست. هسه از پنجره این اتاق که مشرف به باغی بزرگ است، به طبیعت بکر، به گیاهان همیشه سبز و به گل‌های وحشی سرزمین تازه خود می‌نگریست. طبیعت تیچینو الهام‌بخش صحنه پردازی‌های آثارش شد. آثاری همچون داستان کوتاه “آخرین تابستان کلینگزور”. و قصر کازاکاموتسی تبدیل به مکانی شد تا او در آن شاهکارهایی مانند”سیذارتا” و “گرگ بیابان” را بیافریند.
طرح‌هایی از تپه ماهورها
هرمان هسه با شور و شوق پیاده‌روی می‌کرد. او تمامی کانتون تیچینو را زیر پا گذاشته بود و با هر گوشه آن به خوبی آشنا بود. هسه حتی در داستان “آخرین تابستان کلینگزور” به توصیف روزی پرداخته است که برای رفتن به کارونا هشت کیلومتر را پای پیاده طی کرده بود. طبیعت الهام‌بخش او بود، نه تنها برای نوشتن داستان‌هایش بلکه برای طراحی‌ها و نقاشی‌های آبرنگ‌اش. برای او بخصوص کلیساهای تیچینو جذاب بودند.
میهمان خانه طوطی
در دهکده کارونا بود که هرمان هسه با روت ونگر، همسر دومش، آشنا شد. او اغلب به خانه خانواده همسرش به میهمانی می‌رفت. هسه این خانه را “خانه طوطی” می‌نامید، زیرا بر سردرب ساختمان آن تصویر یک طوطی نقاشی شده بود. دومین زندگی مشترک هسه نیز به شکست انجامید. طرحی که او و همسرش برای زندگی ریخته بودند کاملا با هم متفاوت بود.
هم‌نشینی با آنارشیست‌ها در مونته وریتا
هسه پیش از آمدن به تیچینو مدتی را در مونته وریتا گذراند. او در سال ۱۹۰۷ به اینجا آمد تا آرامش بیابد. در مونته وریتا که در بلندای شهر ازکونا قرار دارد جمعی از نواندیشان آن زمانه گرد آمده بودند؛ آنارشیست‌های عریان‌گرا و گیاهخواری که با دادوستد پایاپای نیازهای‌شان را برمی‌آوردند. امروزه روی این تپه در کنار این مجسمه که اثر هانس آرپ مجسمه‌ساز آلمانی ـ فرانسوی‌تبار است، هتلی نیز بنا شده است.
به دنبال رد پای هسه در مونتانیولا
برای بازدید از آخرین محل سکونت هسه در مونتانیولا باید پای پیاده مسیری دایره‌وار را به مدت دو ساعت و نیم طی کرد. بر تمام مسیریاب‌ها در این راه نام نویسنده دیده می‌شود. هسه در سال ۱۹۳۱ از خانه اجاره‌ای در کازاکاموتسی به خانه خودش “کازا روسا” (خانه سرخ) نقل مکان کرد که یکی از دوستدارانش برایش ساخته بود. او با همسر سومش، نینون دولبین که ۲۰ سال از او جوانتر بود، در این خانه زندگی می‌کرد.
واپسین جای آرمیدن
هسه دقیقا می‌دانست کجا می‌خواهد به خاک سپرده شود. او کلیسای سنت آبودینو را انتخاب کرده بود. این کلیسا حدود یک کیلومتر و نیم با دهکده مونتانیولا فاصله دارد. یک جاده باریک که در امتدادش درختان سرو قرار دارند، به این کلیسا منتهی می‌شود. نام کلیسای سنت آبودینو برای نخستین بار در نوشته‌های مربوط به سال ۱۳۷۲ میلادی به ثبت رسیده است. درون کلیسا با نقاشی‌های نفیس و گچ‌بری‌های بی‌نظیر تزیین شده است.
میعادگاه دوستداران ادبیات
در این گورستان هرمان هسه برای همیشه آرمیده است. سنگ قبر او به شکل کتابی گشوده است. اینجا هنوز هم میعادگاه دوستداران آثار هسه است که می‌توانند با حضور خود بر سر مزار او لحظه‌ای خود را در کنار نویسنده محبوب‌شان حس کنند. هرمان هسه در شامگاه نهم اوت ۱۹۶۲ به علت سکته مغزی درگذشت. او در سال ۱۹۵۴ در اثرش “قدردانی از تیچینو” نوشت: «زندگی برایم در هیچ کجا به زیبایی زندگی در تیچینو نبوده است.»
