پیشنهاد یک فیلم کلاسیک: حقیقت با کارگردانی هانری ژرژ کلوزو و بازی بریژیت باردو

فیلمهای کلاسیک از نگاه برخی، سیاه و سفید، فاقد لعاب و جلوههای کنونی و گاهی هم طولانی و حوصلهسربر هستند. اما برخیها هم ویژگیهایی در این فیلمهای مییابند که در فیلمهای کنوی کمتر یافت میشوند: چیزهایی مثل دیالوگهای طولانی بامعنی، داستانپردازی و شخصیتپردازی قویتر، پیامهای اخلاقی خوب.
امروز میخواهم یک فیلم قدیمی را که 60 سال پیش یعنی در سال 1960 ساخته شده به شما پیشنهاد بدهم. این فیلم به نام حقیقت یا La Vérité را هانری ژرژ کلوزو کارگردانی کرده و بازیگران آن بریژیت باردو، شارل وانل، پل موریس، سامی فری و ماری ژوزه نات هستند.
نسخه دوبله این فیلم در نوع خود بسیار دیدنیتر است. چرا که بزرگان (غولهای دوبله) آن را دوبله کردهاند. در این فیلم مهین کسمایی صداپیشه بریجیت باردو در نقش دومینیک مارسو است. کاووس دوستدار صداپیشه سمی فری در نقش ژیلبرت تلیه است و منوچهر اسماعیلی صداپیشه ژان لوپ رینولد در نقش میشل است. جلال مقامی و ژاله علو هم دیگر صداپیشههای فیلم هستند.
دیدن پاریس 60 سال پیش، هدیه اضافه هنگام دیدن این فیلم است. یک پاریس کلاسیکتر و دوستداشتنیتر. ما از زمانهای حصتب میکنیم که معیارهای اخلاقی حتی در پاریس، تفاوت فاحشی با معیارهای ما نداشت. از محکمهای میخواهیم صحبت کنیم که به جای بررسی دقیق جرم، شخصیت و عادات فرد مورد قضاوت قرار میگرفت.
در این فیلم دختر جوانی به نام دومینیک با بازی باردو، محبوباش را به تقل میرساند. وکیل مدافع میخواهد این تقل را منتسب به قتل از روی عشق و غیرعمد کند و دادستان برعکس میخواهد تلاش کند که بیشترین مجازات را برای وی در نظر بگیرد.
دومینیک، دختر ظاهر کماستعداد و بازیگوش یک خانواده عادی است و متاسفانه در تقابل با خواهر کوشا و منظم و مقید به اصول اخلاقی جامعه قرار دارد. بازیگوشیهای او سرانجام منجر به آشنایی او با جوانی به نام ژیلبر میشود که این بار این آشنایی با آشنایی دیگر تفاوت بسیار دارد و رنگ عشق به خود میگیرد. اما …
صحنه دادگاه گرچه پر از جزئیاتی غیرضروری میشود که به نظر نمیرسد در هیچ دادگاه واقعی روی آنها تمرکز شود، اما همینها داستان زندگی دومینیک را روایت میکنند.
گرچه ممکن است حوصله دیدن یک فیلم 130 دقیقهای را که میشود در 90 دقیقه هم جمعاش کرد، نداشته باشید. اما خب، فیلم ویژگیهای خوبی دارد که ممکن است پشیمانتان نکند.