بیماری اوریون و شیوه تشخیص و درمان آن

اوریون یک بیماری ویروسی مسری بوده که تظاهر بالینی شایع آن تورم یک یا هردو غده پاروتید است.

پاروتیدیت کلاسیک، جزء ضروری برای اوریون است.

اپیدیدیموارکیت دومین تظاهر شایع اوریون است ولی عقیمی بعد از اوریون نادر است.

مننژیت آسپتیک در کمتر از ۱۰٪ موارد رخ می‌دهد و در آقایان شایع‌تر است. مننژیت اوریونی Self – limited است. در ۲۴ ساعت اول، سلول‌های PMN در CSF غالب هستند، لیکن از روز دوم تمام سلول‌ها، لنفوسیت هستند.

تشخیص آزمایشگاهی اولیه اوریون براساس شناسایی RNA ویروس به کمک RT – PCR است. برای این منظور از سواپ دهانی استفاده می‌شود. بهتر است نمونه برداری به کمک سواپ دهانی در طی ۲ روز اول ایجاد علائم صورت پذیرد.

اوریون یک بیماری خوش خیم و Self – limited است. درمان اوریون علامتی و حمایتی می‌باشد. داروهای ضد درد و کمپرس سرد و گرم برای پاروتیدیت مفید هستند.

تجویز ایمنوگلبولین برای درمان با پروفیلاکسی بعد از مواجهه توصیه نمی گردد.

تجویز گلوکوکورتیکوئید یا برش تونیکا آلبوژنیه در درمان ارکیت ناشی از اوریون هیچ ارزشی ندارند.

کنتراندیکاسیون‌های مصرف واکسن اوریون عبارتند از الف) زنان حامله ب) کسانی که به واکسن آلرژی دارند ج) سرکوب ایمنی شدید اولیه یا ثانویه

اوریون در سه ماهه اول حاملگی خطر سقط را بالا می‌برد ولی موجب زایمان زودرس و مالفورماسیون جنینی نمی‌شود.

ویروس اوریون از یک هفته قبل از شروع تا یک هفته بعد از شروع علائم، ریزش می‌نماید.