پادکست یک پزشک – شماره آزمایشی ماقابل صفر – بررسی و معرفی انیمیشن روح یا soul

من تا اواسط پادکست رو گوش دادم، به چند دلیل متوقف شدم، اول اینکه شروع کردید به تعریف داستان فیلم و ترس از اسپویل و خراب شدن فیلم نذاشت ادامه بدم (به همین دلیل متن پست اصلی رو هم نصفه خوندم)،
شخصا معمولا پادکست ها و برنامه های رادیویی رو تو ماشین گوش میدم و بهترین دوا هستن برای ترافیک، احتمالا خیلی ها مثل من هستند، پس حتما این قضیه رو دقت کنید بهش. اگر بخوام پادکست تو ماشین گوش بدم، این پادکست نمونه (ماقبل صفر) رو گوش نمیدم،
با اینکه الان تو ماشین نیستم و تمرکز کافی رو دارم باز هم جاهاییش رو کمی به سختی دنبال کردم تا رسیدی به داستان تعریف کردن که کلا متوقف شدم. قضیه اینه که شاید (من اصلا تخصصی ندارم) متنی که داشتی برای پادکست استفاده میکردی مناسب گفتار نبوده باشه، یا دقت کافی به موسیقی و سکوت نشده. البته نامردیه با کارهای حرفه ایی مقایسه کرد چون احتمالا شما با اماتور ترین ابزار های ممکن دست به ضبط صدا زده باشید، ولی در ادامه انتظار میره که صدا به صورت خیلی حرفه ای تری ضیط شده و اون وقت بشه به خود صدا و گیر داد.
قضیه متنی که برای گفتار تنظیم میشه و متنی که برای مثلا وبلاگ تفاوت گاها فاحشی دارن، چون من خواننده دقیقا مثل شمایی که فیلم دانلودی رو عقب جلو میکنید تا بسنجیدش، متن رو بالا پایین میکنم جاهای مهمش رو میخونم اگر دیدم خیلی جذابه بر میگردم از اول میخونم، تا به حاشیه میرسم ولش میکنم میرم جلوتر و …. این امکان به هیچ وجه در برنامه های رادیویی طور نیست، به محض اینکه احساس کنم گوینده داره وارد حاشیه میشه یا از ریتم میوفته، توی این انبوه متریال شنیدنی که وجود داره سریع میرم سراغ مورد بعدی (به جای رفتن به پاراگراف بعدی).
دیدم همه به به و چه چه کردند، روا نبود صادقانه نظرمو نگم.