یک مستند شاعرانه-زیست‌شناسانه به تهیه‌کنندگی لئوناردو دی کاپریو: تنهاترین نهنگ!
نامش را تنهاترین نهنگ یا وال دنیا گذاشته بودند. او طوری آواز می‌خواند که هیچ نهنگ دیگری نمی‌خواند. بعضی‌ها می‌گفتند که او در پهنای اقیانوس اطلس سرگردان است و می‌گرید تا یار خود را پیدا کند.
هیچ کس نمی‌داند که این نهنگ نر یا ماده بود و دقیقا به چه زیرگونه‌ای تعلق داشت. ما الان حتی نمی‌دانیم که زنده است یا نه.
آخرین صداهای ضبط شده از او به سال 2004 برمی‌گردد.
اصلا شاید او عمدا متفاوت آواز می‌خواند که بهتر شنیده شده و از بقیه رقبا متمایز بشود و توجه جنس مخالف را به خود جلب کند.
از چه حرف می‌زنم؟!
داستان به سال 1989 برمی‌گردد. در این سال میکروفن‌ها آب یا هیدروفون‌های نیروی دریایی ایالات متحد آمریکا صداهای را تشخیص دادند. این میکروفن‌ها برای تشخیص زیردریاهایی شوروی نصب شده بودند. تحلیل صدا نشان داد که صدا در واقع آواز یک نهنگ است، چیزی شبیه آواز نهنگ‌های آبی، با این تفاوت که از جهتی کاملا با آنها تفاوت داشت!
چه تفاوتی؟
تفاوت این بود که این صدا در فرکانس 52 هرتز بود. گوش انسان که نمی‌تواند این صدا را تشخیص بدهد، چون پایین‌تر از محدوده فرکانسی شنوایی انسان است. اما این صدای بالاتر از صدای روتین وال‌ها هم است که محدوده بین 10 تا 40 هرتزی دارد.
یک زیست شناس متخصص در زمینه پستانداران دریایی به نام بیل واتکینز به موضوع علاقه‌کند شد و با کمک مؤسسه پژوهشی به نام Woods Hole Oceanographic Institution (WHOI) در ماساچوست، داستان را پی گرفت. این موضوع دیگر علاقه شخصی این پژوهشگر شد.
تا اینکه واتکینز در سال 2004 در 78 سالگی درگذشت، اما پیش از مرگ او کار تحقیقی‌اش را صورت مقاله‌ای در تحلیل صداهای 12 ساله این نهنگ تمیل کرده بود.
یافته‌های او سال‌ها، موضوع بحثی بین دانشمندان بود و مجادله‌های زیادی در مورد آن انجام شد.
برخی اصلا می‌گویند که تعبیر یک نهنگ واحد تنها در اقیانوس بزرگ شاید درست نباشد. اما خب موضوع آنقدر بدیع است و آنقدر برای ما جالب است که یک زیست‌شناس سال‌ها صرف بررسی صداهای از نظر نظامی طبقه‌بندی شده کرده باشد که کسی دوست ندارد، رهایش کند!
در سال 2013 نشریه تابلویید انگلیسی به نام اکسپرس، این مقاله را تحت عنوان عامه‌پسند «او جستجوی عشق را متوقف کرد» منتشر کرد.
بعدش قرار شد که یک فیلمساز به نام جاشوآ زمن و هنرپیشه‌ای به نام آدریان گرنیر، مستندی بر این اساس بسازند. اما مشکل، گردآوری بودجه بود. سرانجام لئوناردو دی کاپریو حاضر شد که 50 هزار دلار به بودجه کمک کند و با رساندن بودجه کل پروژه به 300 هزار دلار، ساختن آن عملی شد.
منتقدان باز هم صحبت از این می‌کنند که این نهنگ ممکن است واقعا نهنگ بی‌همتایی نباشد، شاید اصلا نهنگ‌های دیگر این صدا را می‌شنوند. شاید هم گونه‌های وال‌های شمال اقیانوس اطلس به صورت طبیعی این فرکانس گفتگو و آواز را داشته باشند. یک احتمال دیگر هم این است که نهنگ‌ها هوشمندانه برای عدم تداخل صحبت‌شان با صدای کشتی‌ها، این فرکانس آوازی را هم در نظر می‌گیرند. ادعا شده که در سال 2010 هم صداهایی با همین فرکانس ضبط شده است.
صدای این وال را در ساند کلاد بشوید.
اما طبق تازه‌ترین اخبار:
کمپانی بلیکر استریت امتیاز پخش مستند «تنهاترین نهنگ:درجستجوی 52» را در آمریکای شمالی خریده است. اکران این مستند در سالن‌های سینما از نهم ژوئیه خواهد بود پس از آنکه در وی او دی پخش می‌شود.
جاشوآ زمن،جاناتان شوکت وکتلین کولفورد تهیه کنندگان پروژه و لئوناردو دی کاپریو یکی از تهیه کنندگان اجرایی مستند است. کارگردانی مستند را همان طور که در بالا اشاره شد، جاشوآ زمن برعهده دارد.
نمونه‌های انسانی این وال‌های تنهای با محدوده فرکانسی درک‌ناشدنی در پیرامون ما کم نیستند!
یه گروه موسیقی روسی هم همراه با صدای این نهنگ یک موسیقی تهیه کردن که جالبه
سلام
دکتر اپیزود ۵۲ هرتز متعلق به کانال انسانک رو در کستباکس یا تلگرام از دست ندین.
ممنون. نمی‌دونستم در مورد پادکست وجود داره.