سندرم آنتی دیورز نامتناسب یا SIADH چیست و چطور تشخیص داده می‌شود؟
این سندرم SIADH، شایع‌ترین علت هیپوناترمی پوولمیک می‌باشد.
اتیولوژی:
ترشح افزایش یافته AVP موجب اکثر موارد SIADH می‌شود. علل شایع SIADH عبارتند از
١- بیماری‌های ریوی: پنومونی، سل، پلورال افیوژن ۲- بیماری‌های CNS: تومور، خونریزی ساب آراکنوئید و مننژیت
۳- SIADH در اثر بدخیمی‌ها نیز رخ می‌دهد که شایع‌ترین آن‌ها کارسینوم Small cell ریه می‌باشد (۷۵٪ از موارد SIADH مرتبط با بدخیمی). تقریبا ٪۱۰ از بیماران مبتلا به این تومور در موقع مراجعه دارای غلظت پلاسمایی سدیم کمتر از mM ۱۳۰ می‌باشند.
۴- شایع‌ترین دارو‌هایی که موجب SIADH می‌شوند SSRIها می‌باشند.
وضعیت حجمی: در واقع بیماران مبتلا به SIADH، یوولمیک نیستند و به صورت ساب کلینیکال در اثر احتباس آب و Na- Cl ناشی از AVP دارای حجم افزایش یافته می‌باشند. لذا این بیماران وضعیت هیپرولمیک خفیف دارند؛ با این وجود این بیماران ادم ندارند.
ویژگی‌های تشخیصی
١- سدیم ادرار در این بیماران بالاست؛ به طوری که سدیم ادرار بیشتر از ۳۰mM به نفع SIADH است (یک یافته کاراکتریستیک بسیار مهم).
۲- اسید اوریک سرم غالبا در مبتلایان به SIADH پایین است
۴)؛ در حالی که در مبتلایان به هیپوناترمی هیپوولمیک، غالبا هیپراوریسمی وجود دارد.
ویژگی‌های تشخیصی SIADH
هیپوناترمی (سدیم سرم کمتر از ۱۳۵)
کاهش اسمولالیته سرم (کمتر از mosm/kg ۲۸۰)
افزایش اسمولالیته ادرار
افزایش سدیم ادرار ( بیشتر از ۳۰mM)
هیپواوریسمی (اسید اوریک سرم کمتر از mg/dl۴)
کاهش BUN (کمتر از mg/dl 10)
ارزیابی بالینی:
فقدان علائم ناشی از هیپرولمی (ادم و آسیت) – فقدان علائم ناشی از هیپوولمی (هیپوتانسیون ارتواستاتیک، تاکیکاردی و دهیدراتاسیون)
