سیتاگلیپتین چه نقشی در درمان دیابت دارد؟ مهارکننده‌های DPP – IV
مهارکننده‌های DPP- IV از تخریب 1-GLP طبیعی جلوگیری کرده و موجب تقویت اثر اینکرتین (Incretin) می‌گردند.
آنزیم DPP- IV علاوه بر 1-GLP می‌تواند موجب تخریب بسیاری از پپتید‌های دیگر شود.
انواع: دارو‌های مهم این گروه عبارتند از:
١- سیتاگلیپتین ۲- ساکساگلیپتین ٣- ویلداگلیپتین ۴- لیناگلیپتین
مکانیسم عمل: مهارکننده‌های DPP – IVترشح انسولین را بدون ایجاد هیپوگلیسمی یا افزایش وزن، بهبود می‌بخشند و به نظر می‌رسد که اثر بیشتری بر روی گلوکز خون بعد از غذا داشته باشند. مهارکننده‌هایDPP- IV به تنهایی یا در ترکیب با سایر دارو‌های خوراکی در بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع ۲ مورد استفاده قرار می‌گیرند. در بیمارانی که مبتلا به نارسایی کلیه می‌باشند، باید دوز‌های کاهش یافته مصرف شوند. این دارو‌ها دارای عوارض جانبی نسبتا کمی می‌باشند.
درمان با آگونیست‌های رسپتور 1-GLP و مهارکننده‌های DPP- IV، ریسک پانکراتیت حاد را بالا می‌برند. لذا در بیمارانی که سابقه بیماری پانکراس یا ریسک فاکتور‌های پانکراتیت حاد (مثل مصرف زیاد الکل، افزایش شدید‌تری گلیسرید سرم و هیپرکلسمی) را دارند، نباید این دارو‌ها استفاده شوند.
