چگونه پیشروی بیماری مزمن کلیوی CKD را کند کنیم؟

کاهش هیپرتانسیون داخل گلومرولی و پروتئینوری: درمان ضدفشارخون، هیپرتانسیون داخل گلومرولی را کاهش می‌دهد و در کند کردن پیشرفت بیماری مزمن کلیوی مؤثر است. هیپرتانسیون، پروتئینوری را افزایش می‌دهد و دارو‌های ضدفشارخون، باعث کاهش پروتئینوری می‌شوند.

فشارخون هدف: فشارخون در مبتلایان به CKD همراه با پروتئین اوری باید mmHg ۱۳۰ / ۸۰ باشد.

دارو‌های ضدفشارخون: مهارکننده‌های ACE و بلوک‌کننده‌های گیرنده آنژیوتانسین (ARBs) جهت کاهش فشارخون این بیماران به کار برده می‌شوند. اثر این دارو‌ها در کند کردن پیشروی نارسایی کلیوی هم در بیماران دیابتی و هم در بیماران غیردیابتی مشاهده می‌گردد.

اگر با تجویز هر کدام از این دارو‌ها به تنهایی، پاسخ ضد پروتئینوری مشاهده نگردد، درمان ترکیبی با مهارکننده‌های ACE و ARBs اندیکاسیون می‌یابد. ترکیب مهارکننده‌های ACE و ARBs موجب کاهش بیشتری در پروتئین اوری میشود ولی از طرفی سبب افزایش نارسایی حاد کلیه و حوادث قلبی شدید می‌شود؛ لذا در حال حاضر درمان ترکیبی با مهارکننده‌های ACE و ARBs به صورت روتین توصیه نمی‌شود.

عوارض جانبی دارو‌های مهارکننده ACE و ARB: عوارض جانبی این دارو‌ها شامل سرفه و آنژیوادم (با مصرف مهارکننده‌های ACE)، آنافیلاکسی و هیپرکالمی (مهارکننده‌های ACE و ARBs) می‌باشد. افزایش پیشرونده کراتینین پلاسما، مطرح‌کننده بیماری رنوواسکولار در شریان‌های کوچک یا بزرگ می‌باشد.

کلسیم بلوکر‌ها: در مواردی که عوارض جانبی مهارکننده‌های ACE یا ARB وجود دارند یا افزایش پیشرونده کراتینین پلاسما وجود داشته باشد، می‌توان از دارو‌های خط دوم مانند کلسیم بلوکر‌ها استفاده نمود. در بین کلسیم بلوکر‌ها دیلتیازم و وراپامیل، اثر ضد پروتئینوری قویتری دارند و اثر حفاظتی آن‌ها بر کلیه بیشتر از دی هیدروپیریدین‌ها می‌باشد.